Strawbs / From The Witchwood (1971)

1964 yılında the Strawberry Hill Boys adıyla kurulan grup, ilk dönemlerini bluegrass grubu (Amerika'da yaşayan İrlanda kökenli göçmenlerin banjolu kemanlı müziği) olarak geçirdikten sonra 60’ların sonuna doğru Moody Blues’u andıran senfonik tınılarla besli, folk entrumanları ve bolca koro vokalleri ile kolay sindirilebilir görece progressive bir sounda doğru yaklaşmış.

From the Witchwood grubun progressive sounda bir adım daha yaklaştığı üç numaralı albümü. Bu değişimde; önce 1970 yapımı ikinci albümleri Dragonfly’da sonra da aynı yıl Royal Elizabeth Hall’da canlı kaydettikleri albüm Just a Collection of Antiques and Curios’da gruba eşlik ettikten sonra gruba tam zamanlı eleman olarak katılan Rick Wakeman’ın parmağı olduğunu düşünmemek naifçe olacak. Zira albümün hemen her noktasında kendinden bir parça bulabilirsiniz, genel atmosfere muazzam katkıda bulunmuş.

Hammond ağırlıklı A Glimpse of Heaven ile açılış yapan albüm, folk enstrumanların (dulcimer, sitar ve banjo gibi) yarattığı fevkalade harmonilerle eargazm tadındaki parça Witchwoood ile devam ediyor. İçinde bolca duyacağımız sitar melodileri ile Beatles ayarındaki Thirty Days ve köklerine döndükleri Flight ardından “progressive” etiketini hakettikleri The Hangman and the Papist ile albümün ilk yarısını kapatıyoruz. Grubun multi enstrumantalist kemik kadrosu, kendi çaplarında eklektik bir tarza sahip olsalar da The Hangman… ve albümün ikinci yarısında tuşlu çalgıları ile (bilirsiniz işte Wakeman ve çevresindeki tüm tuşlular) özgürce takılması grubu progressive sulara doğru çekmiş. Yoksa pek çok beste doğudan batıya değişen folk tınılarıyla bezeli ilerliyor.

Albümün ikinci yarısını açan Sheep ile Genesis (Collins öncesi) gibi yardıran grup, favorilerimden biri Cannondale ile ipleri Wakeman’ın eline bırakıyor. Hammond gürültüsü ile açılan parça sonlara doğru flanger destekli vokalleri ile kulak tırmalasa da, orta bölümdeki sitar solosuna eşlik eden Moog ritimleri ve Hammond’ın kendine has distortion'ı ile kapanıyor.

Son üç parçasıyla pek dişe dokunan bir iş çıkarmayıp, hafif bir kapanış yaptığını düşündüğüm albümün benim için gerçek sonu, grubun resmen rest çekmişcesine, tüm tuşlara basarak kombolardan kombolara koştuğu The Shepherd Song oluyor. Wakeman’ın kişisel şovunu yaptığı, bu albüm sonrası da David Bowie’den gelen teklifi reddederek Chris Squire’ın araması üzerine Yes’e katıldığını da belirtmiş olayım. (oha)

STRAWBS

Dave Cousins / Akustik & Elektrik Gitar, Banjo (1,2), Dulcimer (2), Tenor Recorder (7), Vokal

Tony Hooper / Akustik Gitar, Autoharp (1), Tambourine (7,10), Vokal

Rick Wakeman / Org, Piyano, Elektrik Piyano (4), Harpsichord (7,9), Mellotron (8), Moog (6,8), Celesta (1), Klarnet (2)

John Ford / Bass, Vokal

Richard Hudson / Davul, Snare Drum (5), Sitar (3,7,8), Vokal

FROM THE WITCHWOOD

01. Glimpse Of Heaven (3:53)

02. Witchwood (3:26)

03. Thirty Days (2:55)

04. Flight (4:27)

05. The Hangman And The Papist (4:14)

06. Sheep (4:16)

07. Canon Dale (3:49)

08. The Shepherd's Song (4:35)

09. In Amongst The Roses (3:50)

10. I'll Carry On Beside You (3:11)

Cactus / One Way... Or Another (1971)

Vanilla Fudge'da bahsettiğimiz ikili Tim Bogert ve Carmine Appice'in bir sonraki projesi olan Cactus, New York'tan çıkan ender gruplardan. Bütün o ihtişamına, kültürel karmaşasına rağmen NY'den çok az grup çıkması da ayrıca tuhaf ama Cactus gibi başarılı bir grupla da bunu kapatabildiklerini söylesek fazla ileri gitmiş sayılmayız. 

1969 yılında Vanilla Fudge'ın dağılma dönemlerinde Bogert ve Appice, İngiliz gitarist Jeff Beck ile bir araya gelip yeni bir grup kurma projesine girişiyorlar. Hatta grubun adını da buluyorlar; Beck, Bogert & Appice. Fakat şartların olgunlaşmamış olduğunu evren onlara değişik bir şekilde anlatıyor ve Jeff Beck bir araba kazası geçirip yaralanıyor. Bir süre gitar çalamayacağı anlaşılınca Bogert ve Appice durup beklemek yerine aralarına Mitch Ryder's Detroit Wheels'in gitaristi Jim McCarthy ve The Amboy Dukes'un vokali Rusty Day'i alarak yola çıkıyorlar. Dönemin ilk "supergroup"larından biri olduğunu da belirtelim. Şimdilerde adları pek hatırlanmasa da Vanilla Fudge, Mitch Ryder's Detroit Wheels ve The Amboy Dukes o dönemin en önde gelen, popüler gruplarından.

Blues Rock, Hard Rock ve Boogie gibi türleri başarıyla yorumlayan grubun yapımcılığını elbette Atco Records yapıyor. Zira Atco, dönemin bu türlerini fazlasıyla içinde barındıran bir yapım şirketi. Iron Butterfly, Cream, Vanilla Fudge, Buffalo Springfield, Blues Images gibi gruplar Atco'nun yayın listesinden bazıları.

Grup ilk albüm Cactus'ü yayınladıktan sonra hemen herkes tarafından başarılı bulunuyor. O motivasyonla yaptıkları ikinci albüm One Way... Or Another ise grubun açık ara en iyi albümü oluyor. Blues temelleri üzerine oturmuş ama daha da sertleşerek Hard Rock'a evrilmiş bir sound yakalıyorlar. Teorik olarak Iron Butterfly ile benzerlikler gösterseler de Blues'a daha yakın durmalarından kaynaklı olarak farklılıklarını ortaya koyuyorlar.

Oldukça klasik yapıdaki açılış parçası Long Tall Sally, Rusty Day vokali ile bambaşka bir hale geliyor. Parça, Lynyrd Skynyrd, The Allman Brothers Band gibi grupların parçalarıyla benzerlikler gösterse de gitar ve davullarıyla bambaşka bir yerde duruyor.

Rock'n Roll'a selam veren Rockout, Whatever You Feel Like oldukça basitleştirilmiş yapısına rağmen öne çıkmayı başaran parçalardan. Hemen ardından gelen Rock'n Roll Children'a da zemin hazırlıyor. Bahsi geçen parça da gitarlarla bezenmiş bir Blues Rock klasiği olmaya aday.

2 part halinde tasarlanmış olan Big Mama Boogie sizi 30'lu yılların Amerikan taşrasına götürüp orada bırakıyor. Kendinizi bir tren yolunun yanında yürürken hayal etmenizi sağlayabilir. Genelde geri planda kalsa da armonika bu parça için gerçekten de önemli. Bu kadar iyi kullanılması gerçekten de nadir görülür.

Feel So Bad'de Rusty Day'in sesi sizi alıp götürürken, Song For Aries'deki durağan hava gitarın öne çıkmasıyla değişik yerlere gidiyor. Fazlasıyla progressive bir yapıya sahip olduğunu da belirtelim.

Hometown Bust, Blues ve Boogie'nin pek çok kesiminden tatlar içeriyor. O kadar iyi kurgulanmış ki geçişlerin nerede ve nasıl olduğunu bile fark edemiyorsunuz.

Albüme adını veren son parça ise Iron Butterfly'dan alışık olduğumuz bir sertliğe sahip. Appice ve Bogert bu parçada kendilerini fazlaca gösteriyorlar.

CACTUS

Tim Bogert / Bass, Vokal

Carmine Appice / Davul, Vurmalılar, Vokal

Jim McCarty / Gitar

Rusty Day / Vokal, Armonika

ONE WAY... OR ANOTHER

01 - Long Tall Sally 6:27

02 - Rockout, Whatever You Feel Like 3:56

03 - Rock 'n' Roll Children 5:40

04 - Big Mama Boogie, Pts. 1-2 4:59

05 - Feel So Bad 5:30

06 - Song for Aries 3:05

07 - Hometown Bust 6:38

08 - One Way...Or Another 5:05

Earth & Fire / Song Of The Marching Children (1971)

Yeşilçam’da müzik departmanı, sesçilerin masada uygun müzikleri kesip biçmelerinden ibaretken, aynı dönemin dünya sinemasına bakıldığında sadece görüntü değil müzik konusunda da ne kadar ileri oldukları aşikar. (Westworld’ün müziklerine göz atın derim) Bizim sesçiler de o dönem meşhur parça ne ise yapıştırıp geçiyor olacak ki, 1973 yapıımı Öksüzler filminde defalarca karşımıza çıkan o yüksek gerilimli parçanın (Memories) sahibi Earth & Fire’ın ta kendisi oluyor. (özellikle Erol Taş sahnelerinde)

Daha çok psych/heavy tarza yakın kendi adlarını taşıyan ilk albümleriyle yerel olarak büyük başarı yakalayan grup ikinci albümleri ile beraber senfonik rocka yönelerek daha geniş kitlelere ulaşmayı hedeflemiş. Konsept bir albüm olan Song of The Marching Children, dönemin vazgeçilmezi “iki-üç kısa parça ardına uzunlamasına epik bir parça ile kapanış” tracklistine sahip.

Düşük temposu ile açılışı yapan Carnaval of Animals, albümün ortalaması gibi. Hammond ağırlıklı ilerleyen parçanın, Moog ve falsetto vokaller ile bambaşka bir atmosfer yarattığı bölümleri haricinde ilgi çekici pek bir yanı olmadığını itiraf edeyim. Zaten albümün en önemli özelliği de Jerney Kaagman’ın büyüleyici vokallerinden öte gitmediği de aşikar. (baştan bunu itiraf etmekte fayda var) Ardına gelen Ebbtide ile iyice ağırlığını koyan Jerney ablamızı, altyapıda yan flütleri ile Gerard Koerts takip ediyor. Vokal melodisi ile yaratılan flüt harmonisi çok akılda kalıcı ki albümün alamet-i farikası, herkes tarafından sindirilmesi kolay pasajlar üzerinde parlayan kadın vokalleri oluyor.

Jerney ablamızın vokallerinin zirve yaptığı Storm and Thunder, aynı matematiği takip etse de, vokallerin önde oluşu ile sizi büyük oranda ele geçiyor. Kötü miks kurbanı kreşendo/nakarat bölümünün ansızın girmesi ile grubun muazzam ses duvarı yaratma becerisini gözler önüne seriliyor. (keşke biraz daha üzerine eğilselermiş) Vokale eşlik eden gitar solosunun kulak tırmalaması ise, parçanın ayrı bir sıkıntısı. In the Mountains da Focus / Jan Akkerman (anmadan geçemezdim) tarzı bir enstrumantel ve son parça öncesinde sanki biraz beklentiyi düşürmemizi ister gibi.

Ve o dönemin albümlerinin olmazsa olmazı 15-20 dakika bandında seyreden epik parçası Songs of a Marching Children. Evet teknik olarak seleflerinin çok gerisinde kalsalar da senfonik rock yaklaşımları tam da klasik dönemlerdeki düzenlemeleri andırması açısından gayet başarılılar. Parça introsu ile güzelce hazırladığı dinleyiciyi

yine ses duvarı numarası ile (burada inceden Moody Blues - Question soslu olmuş) ayağa kaldırıp Jerney’ nin (geri vokaller ile destekli) vokalleri ile tokatladıktan sonra yine yavaşlatıp en sevdiğim ve beraber yazımı sonlandıracağım bölüme getiriyor. Zira parçanın devamında vokal melodilerinin yok olduğu (düpedüz bağırdığı desek daha doğru) ve yine marşladığımız bölümler var.

Affliction adıyla ayrılan bölümün benzersizliği Jerney’nin yalnızca ikinci satırlarda sözlere yaptığı (kasıtlı) yükselişler ki albümün bu dakikasına kadar kendine aşık edemediyse bunu duyduktan sonra kaçarınız yok.

EARTH & FIRE

Jerney Kaagman / Vokal

Chris Koerts / Lead & Akustik Gitar, Electronikler, Vokal

Gerard Koerts / Hammond, Piyano, Mellotron, Vibraphone, Virginal, Synth, Flüt, Vokal

Hans Ziech / Bass

Ton van der Kleij / Davul, Vurmalılar, Vokal

SONG OF THE MARCHING CHILDREN

01 - Carnival of the Animals (2:42)

02 - Ebbtide (3:06)

03 - Storm and Thunder (6:25)

04 - In the Mountains (3:00)

05 - Song of the Marching Children (18:20) :

        a) Theme of the Marching Children (2:20)

        b) Opening the Seal (1:10)

        c) Childhood (3:10)

        d) Affliction (1:30)

        e) Damnation (2:53)

        f) Purification (4:17)

        g) The March (3:02)

ICG

Alas / Alas (1976)

Etkileşimin bol olduğu 70'lerde şimdilerde kulağa tuhaf gelse de değişik bir çok yeni tür ortaya çıkmış. Tuhaf diyorum çünkü Arjantin'de o dönemlerde Tango Rock akımı başlamış. Bildiğimiz Tango'nun Rock ile birleşimi. Bu konuda gerçekten de çok iyi işler ortaya çıkarmışlar. Alas da bu iyi işlere ek yapabilmiş gruplardan biri.

70'lerin başında epeyce ünlü olan Alma y Vida grubundan ayrılan Gustavo Moretto değişik işler yapma peşindeymiş. Kafasındakini ortaya çıkarabilmek için eski Materia Gris elemanı Carlos Riganti ve gitarist Alex Zuker ile bir grup kurdu. Alas adıyla sahne aldıkları Teatro IFT'de (Buenos Aires'deki Opera binası) fazlasıyla iyi bir performans gerçekleştirmişler. Performanstaki başarı bir anda pek çok insan tarafından bilinir hale gelmiş ve albüm kaydetmeye karar vermişler. Grubun ilk stüdyo albümü olan Alas da böyle ortaya çıkmış. Belirtmeden geçmeyelim, albüm için gruba davulcu lazım olunca Daniel Binelli'yi de aralarına almışlar.

Tango'nun Progressive arenadaki fena yükselişi olarak tanımlayabileceğimiz albümde 2 parça bulunuyor sadece. Buenos Aires Solo Es Piedra, Emerson, Lake & Palmer tarzı bir girişle başlayıp farklı bir düzleme oturuyor. Klavye üzerine kurulu giriş, en iyi 10 şarkı açılışı listesine (böyle bir liste yapılırsa tabi) mutlaka girer. Tango adıyla anılan bu bölümün ardından Suéno ile ortam bir anda sakinliğe bürünüyor. Vokallerin sahneye çıktığı anda tempo oldukça düşüyor çünkü bu bölüm uyumak üzerine. Ardından Psychedelic Rock ile bezenen bölüm bir anda baştaki havasına geri dönüyor. Anlatılabilirliği pek mümkün olmayan bir parça aslında. Dinlerken anlayabiliyorsunuz kalitesini.

İkinci parça La Muerte Conto El Dinero ise müzikal açıdan çok yönlü bir parça. Gerçi ilki de öyle ama buradaki geçişler ve tür farklılıkları dikkate değer bir özellik kazandırıyor parçaya. 

Grubun albümle birlikte gelen başarısı 1977 yılında 2. albümü kaydetmelerini sağlasa da albüm 1983 yılına kadar yayınlanamamış. O arada da grup 1978 yılında dağılmış. Bir arada durabilselermiş daha fazla kaliteli işe imza atabilecekleri her hallerinden belli olan Alas bugün hala Tango Rock kökeninin temel taşlarından biri olarak görülüyor.

ALAS

Alex Zuker / Gitar, Bass

Gustavo Moretto/ Piyano, Elektrikli Piyano, Synthesizer, Moog, Hammond Org, Recorder, Trompet, Keman, Vokal

Carlos Riganti / Davul, Gong, Leguero Bass Davul, Çanlar, Marakas, Kastanyet, Triangle, Düdük, Vurmalılar

Daniel Binelli / Davul

ALAS

01 - Buenos Aires solo es piedra 15:48

        a) Tango

        b) Sueño

        c) Recuerdo

        d) Trompetango

        e) Tanguito

        d) Soldó

02 - La muerte contó el dinero 17:36

        a) Vidala

        b) Smog

        c) Galope

        d) Mal-ambo

        e) Vidala Again

        f) Amanecer / Tormenta

        g) Final

Chil - Rhubarby Feeling (1970)

Rhubarby Feeling, İsviçreli bir grup olan Chil’in bilinen tek albümü. Aslında “bilinen” lafı pek de doğru değil bu grup için. “Super Rare” kategorisindeler. Albüm, denene göre bir kilisede kaydedilmiş. İsmini de Yönetmen Felix Strassler’in 1970'de çektiği “Rhubarby Feeling” adlı filmden almış. Yönetmen Arkadaş, “Omelette Surprise” adlı grubun klavyecisi Walter Keller’la sountdrack yapması için anlaşır. O da bu albüm için stüdyoya pardon kiliseye girer.. :) Amatör gibi görünseler de aslında müzikal olarak fena değiller.

Bu gençlerin bazı gruplardan ve akımlardan etkilendiklerini söylemek gerekir. Bu etkilenmenin başında Pink Floyd’un ilk enkarnasyonunun geldiğini söylemem gerekir. Albümü tek bir alt kültür ile tanımlamak doğru olmayacaktır. Ama yinede arkadaşların Hippie olduğu kesin. Müzik, psychedelic öğeleri fazlası ile barındırıyor içinde.

Bazı yerlerde folk kelimesi geçse de ben buna şahsen pek katılmıyorum. Albümün önemli şarkları belli ki “You Gave Me Bread” “Living It Unlimited” ve “Rhubary Feeling”… Tabi bana göre… You Gave Me Bread, depresif hali ve insanın içine işleyen kemanı ile öne çıkıyor. Living It Unlimited klavye liderliğinde ve onun efektleri ile bezenmiş, vokalin olduğu bir şarkı. Albüm içerisinde vokal çok derinden, uzaktan geliyormuş gibi… Galiba kilise etkisi… Tam bir “underground” müzik…

Chil, yine kendi gibi İsviçreli bir grup olan “After Shave” ile sanki beraber takılmışlar izlenimi uyandırıyor. Bu grup ile ilgili pek fazla bilgim yok. Araştırayım dedim pek bişeye ulaşamadım. Bu da “obscure” hatta allahı bi albüm… Grup elemanları hakkında hiçbir bilgim yok. Sadece yukarıda yazdığım klavyeci o kadar. Dinleyin işte en güzeli dinlemek değil mi?...

CHIL

Walter Keller / Akustik Gitar, Balalayka, Bongo, Davul, Elektrik Gitar, Flüt, Org, Piyano, Triangle, Vokal, Xylophone

Heini Zwahlen / Elektrik Gitar (3, 9, 11, 12)

Stefan Genner / Keman (3)

Max Schneider / Hihat (7)

Thomas Meyer / Keman (7)

Vreni Keller / Vokal (8)

RHUBARBY FEELING

01 - Some Rhubarby Feeling (1:16)

02 - My Illusions (5:11)

03 - You Gave Me Bread (5:04)

04 - You Gave Me Water Too (0:55)

05 - Out Blues (2:21)

06 - Evening Song (0:45)

07 - Living It Unlimited (8:29)

08 - Where's Our Home (4:22)

09 - Waves/Everything Too (1:57)

10 - Too Many Faces (3:53)

11 - Avignon (2:07)

12 - Rhubarby Feeling

* Chil / Rhubarby Feeling ile ilgili bu yazı 2009 yılında Kvartetten tarafından yazılmış, yayınlanmamış yazı birkaç gün önce Gentleoctopus tarafından bulunmuş, gerekli izinler alınarak yayına hazır hale getirilmiştir.

Billy Cobham / Spectrum (1973)

Erken yaşta tanıştıkları müzik hakkında (muhtemelen genlerin de etkisi ile) hem teknik hem de bilgi anlamında biz müzikseverlerden fersah fersah ötede olan pek değerli jazz müzisyenlerinin irite edici derecede özgüvenlerini masaya yatırsam mı diye düşünüyorum da 4 yaşında davula başlamış birinin de 24 yaşında Miles Davis ile çalmış olması, bir sene sonra John McLaughlin ile Mahavishnu Orchestra’yı kuruşu ve iki sene sonra da Spectrum ile solo kariyerine adım atması bu açıdan bakılınca gayet doğal geliyor. (Bill Bruford ve Phil Collins etkiledikleri arasında gerisini siz düşünün)

İlk albümü Spectrum; adından içerisinde müziğe dair her şeyi, kapağından da henüz keşfedilmemiş evrenin sırlarını dahi bulabileceğimiz anlaşılıyor ve daha açılış parçası Quadrant 4’un double bass davulları ile neye uğradığınızı şaşırmanız kaçınılmaz. Meteor kuşağında geminizi sürercesine, kulağınızın yanından vızır vızır geçen melodilerle mest oluyorsunuz. Bu arada müzmin stüdyo bassçısı Lee Sklar parçaya sıradan bir blues gamıyla giriş yapsa da Mahavishnu’dan alışık olduğumuuz klavye ve guitar atışmaları parçayı domine ediyor. Klavyede Vishnu’dan miras Jan Hammer olduğunu da belirteyim. (Miami Vice’ın da bestecisi ile aynı adı taşıyor herhalde, isim benzerliğidir, di mi, öyle olsun lütfen) (GO Not: Malesef aynı Jan Hammer :))

Cobham’ ın “Searching for the right door” ile davula ince bir ayar verdikten sonra Spectrum'a geçmesiyle standart funk ve jazz harmanı karşımıza çıkıyor. Kesinlikle kötü değil ama yaratıcılık konusunda bekleneni vermeyen vasat bir parça. (Siz nasıl diyor? Filler? Dolgu? Bas gitsin?) Yani evet; çıktığı dönemde Billboard Jazz listesinin zirvesini görmüş, genelde de 26. olabilmiş bir albümde bile “bu da böyle olsun” denebiliyor. Ha buradaki vasat, böylesine iddialı bir albümün içerindeki duruşu ile alakalı yoksa herhangi bir grubun en baba şarkısı olabilir niteliktedir, belirteyim.

Albüme aynı formülde Anxiety ile yine bir davul ayarı yapılarak (ki bu noktada davula düşmanca davranıldığını düşünüyorum) devam ediyor fakat bu sefer Taurian Matador’da bir gitaristin teli koparmasına rağmen hunharca solo atmaya devam etmesine şahit oluyoruz. İlk dakikanını sonuna gelirken tüm enstrumanların crescendo durumuna geçişi ile nefessiz aldırmadan seyreden bir dakika sonrasında parça başa dönerek kapanıyor.

Albümünün geri kalanına fazla takılmadan (hemen hemen aynı formül) albümü özel kılan malum parça Stratus’tan bahsetmek lazım. Muazzam bir intro ile giriş yapıp size stratosferden dünyayı izletirken, bir anda üzerinize ateş açan uçak savar misali davullarla modunuzu allak bullak edip, o meşhur tekrarlayan bass ritmi üzerine herkesin hünerlerini bir bir sergilediği yapıya dönüşür. Son dakikasına girildiğinde ise neler yaşayacağınızı anlatmayayım, dinleyin. Bir de Lee Sklar’ın videosunu izleyin, adamda albümle (ve etrafında dönen her şeyle) ilgili bir dolu anı var.

BILLY COBHAM

Billy Cobham  / Vurmalılar

Jan Hammer / Elektrikli Piyano, Moog Synthesizer, Piyano

Tommy Bolin / Gitar (1, 3b, 4, 6b)

Lee Sklar / Elektrik Bass (1, 3b, 4, 6b)

Joe Farrell / Soprano ve Alto Saksofon, Flüt (2b, 5b)

Jimmy Owens / Flugelhorn, Trompet (2b, 5b)

John Tropea / Gitar (5b)

Ron Carter / Akustik Bass (2b, 5b)

Ray Barretto / Conga (2b, 5b)

SPECTRUM

01 - Quadrant 4:30

02 - a. Searching for the Right Door / b. Spectrum6:33

03 - a. Anxiety / b. Taurian Matador 4:45

04 - Stratus9:50

05 - a. To the Women in My Life / b. Le lis 4:00

06 - a. Snoopy's Search / b. Red Baron 7:39

ICG

The Electric Prunes / Release Of An Oath (1968)

Normalde yola Psychedelic Rock ve Garage Rock olarak çıkan The Electric Prunes, yenilikler peşinde koşarken, yaptıkları 1968 albümüyle tarihin ilk Symphonic Rock kayıtlarından birine imza atacaklarını kestirebilmişler miydi bilemiyorum. Ama yaptıkları en iyi işlerden biri bu olabilir.

1965 yılında Los Angeles, California'da kurulan grup başlangıçta Psychedelic Rock üzerinden gidiyordu. Başarılı çıkışlarının ardından 3. albüm kayıtlarının öncesinde tanıştıkları müzisyen David Axelrod grubun tarzını fena halde etkiliyor. Hatta o kadar etkiliyor ki grubun bu dönemi Axelrod Period olarak anılıyor. Psychedelic ve Baroque Pop'u Gregorian Müzik ile birleştirmek istedikleri sırada tanıştıkları Axelrod, çıtayı daha da ileri taşıyarak grubun müziğinin Symphonic Rock'a kadar uzanmasını sağlıyor. 3. Albüm Mass in F Minor tıpkı Os Mundi'nin albümünde olduğu gibi fena halde senfonik öğeler içeriyor.

Release Of An Oath ise 3. albümün yapısını temel alarak devam eden ama daha fazla oturmuş ve daha kaliteli bir albüm olarak çıkıyor karşımıza. Albümdeki parçalarda Gregorian müziği fazlasıyla hissetseniz de asıl tür Psychedelic ve Baroque Pop'tan beslenen bir Symphonic Rock'a dönüşmüş durumda. 60'ların sonundaki havayı size fazlasıyla hissettiren, kendi içinde geliştikçe gelişen, değiştikçe değişen bir albüm. Belki bu yapısıyla Progressive Rock'a bile selam verdiğini rahatlıkla söyleyebiliriz.

Albüm ile ilgili en önemli nokta aslında orijinal The Electric Prunes kadrosu ile kaydedilmemiş olmasıdır. Axelrod bir önceki albümle birlikte grubu neredeyse ele geçirmişti ve kendine ait beste ve sözleri yorumlatabileceği bir gruba çevirmişti. Orijinal kadrodan sadece Dick Whetstone vardı ve o da sadece vokal yapıyordu. Grubun diğer üyeleri ise Climax isimli Coloradolu bir grubun üyeleriydi.

Fuzz gitarlar ile ön plana çıkan parçalarda kendine has ve daha önce pek de duymadığınız yapılara rastlamak mümkün. Psychedelic'ten beslenmelerine rağmen hiç de Grateful Dead ya da Jefferson Airplane gibi değiller. İlk parça Kol Nidre enfes bir senfonik giriş ve klavye ile açılıyor. Eşlik eden gitarlar ve peşi sıra sizi dinginliğe sürükleyen kilise vokali ile yolunu fena halde değiştiriyor. Bu arada belirtelim, Kol Nidre bir Yahudi ezgisi (ya da duası)

Benzer bir yapıya sahip ama albümün tartışmasız en iyi parçası Holy Are You, tanrı göndermelerinin sık geçtiği, sadeliği ile sizi sürükleyen bir parça. Özellikle de klavyenin girdiği (ki bundan onca yılın ardından hala da emin değilim onlar klavye değil keman olabilir) bölümlerde farklı evrenlere geçiş yapıyorsunuz.

General Confessional, size kilisedeymişsiniz havası verirken bir anda karşınızda senfoni orkestrasıyla karşı karşıya kalmışsınız gibi hissettiriyor. Parçadaki davul bölümü hem fazlasıyla dikkat çekici hem de kilise havasını bir anda dağıtan bir yapıya sahip.

Rock'n Roll bir parça gibi başlayan Individual Confessional, kişisel açıdan, albümün en zayıf parçası. Kendinden önceki ve sonraki parçalar arasında bir köprü oluşturuyor ama o parçalara da fazlasıyla benzer bir durumda.

Klavye ve bass'ın ön sevişmesi kıvamında sürüklenen Our Father, Our King aynı etkiyle devam etmiyor. Parçada özellikle Whetstone'un vokali çok fazla öne çıkıyor. 

The Adoration ise Progressive Rock'u fazlasıyla size hissettiren bir parça. İniş çıkışlarıyla havanızı anında değiştirip sizi kendisini dinlemeye zorluyor. Albümün en iyi ikinci parçası olabilir.

Closing Hymn adından da anlaşılacağı üzere kapanışa uygun bir ilahi kıvamında. Ama öyle vokallerle bezenmiş bir şey de beklemeyin. Gitarın fazlasıyla öne çıktığı değişik ve etkili bir tarzı var.

THE ELECTRIC PRUNES

Richard Whetstone / Davul, Vokal

Howard Roberts / Gitar

Louis Morell / Gitar

Don Randi / Klavye

Carol Kaye / Bass

Earl Palmer / Davul

Gary Coleman / Vurmalılar

RELEASE OF AN OATH

01 - Kol Nidre 4:14

02 - Holy Are You 4:05

03 - General Confessional 4:15

04 - Individual Confessional 2:10

05 - Our Father, Our King 3:10

06 - The Adoration 3:48

07 - Closing Hymn 2:53

Asterix / Asterix (1970)

Normal olmayan bir takım insanlardan bahsediyoruz şimdi. 1962 yılında kurulan German Bonds isimli Beat Rock grubuna dayanıyor her şey. Grubun albüm olarak yayınlanmış bir yapıtı olmamakla birlikte çok fazla 45'lik yayınlamışlar o dönemde. Epeyce de popüler olmuşlar. Daha sonraları gelişen ve farklılaşan müzik anlayışının çekiciliğine kapılıp German Bonds'u dağıtmışlar. Ama grubun içindeki bazı elemanlar, ki az önce bahsettiğimiz normal olmayanlar bunlar, yeni gruplar kurmaya ve albüm çıkarmaya başlamışlar.

Kurulan ilk grup, çıkardıkları tek albümle, Psychedelic Rock alanında oldukça kaliteli bir işe imza atan Bokaj Retsiem. Kaydedilen albümün hemen ardından dağılıp yeniden toplanıyorlar ve grubun adını Asterix koyuyorlar. Asterix de Hard Rock türü içerisinde tek albümlük bir grup oluyor. Dağılıp birleşiyorlar ve Lucifer's Friend isimli Hard Rock, Krautrock grubunu kuruyorlar. O arada bu bize yetmez gibisinden bir mantıkla Electric Food ve The Pink Mice'ı da kurup her 3 grupla da enfes albümlere imza atıyorlar.

Konumuz olan kısmı ise Asterix. Bu grup ve Lucifer's Friend'de orijinal kadro German Bonds'tan gelenler dışında vokal olarak John Lawton bulunuyor ki Lawton da en büyük bilinirliğini Lucifer's Friend ve David Byron sonrası Uriah Heep ile sağlıyor. 

1970 yılında yayınlanan albüm bildiğimiz Hard Rock. Hiç öyle Progressive, Krautrock, Symphonic Rock filan değil yani. Düz, en sert haliyle Hard Rock. Oldukça da iyi bir albüm.

Orijinal kayıtta bulunmayan 2 parça daha sonradan 1 ve 2. parça olarak eklendiği için onları da albümden kabul ederek anlatmak doğru olur diye düşünüyorum. İlk parça Everybody yayınlanan ilk 45'liklerinin A yüzünde yer alıyor. Tempolu, Lawton vokali ile öne çıkan parçada bütün enstrümanlar en sert halleriyle yer alıyor.

İkinci sıradaki If I Could Fly de bahsettiğimiz 45'liğin B yüzü parçası. Psychedelic öğeler içermesinin yanında klavyenin rahatlatıcı ve bildik tonuna eşlik eden sert gitarla etkili bir parçaya dönüşüyor.

Look Out ise orijinal sıralamanın ilk parçası. Tempolu melodisi, sakinleştiren gitar solosu ve değişken yapısıyla kaliteli bir parça. Ardından gelen Gone From My Life ise Uriah Heep müziği ile çok fazla benzerlik içeriyor. Albümdeki favori parçaların başında gelir.

Temelini Blues'dan alan Broken Home, Progressive'e gülümseyen Time Again, sert yapısıyla Jump Into My Action'ın ardından gitar soloları, anlamlı sözleri ve melodik yapısyla Open Up Your Mind geliyor. Hard Rock'ın hakkını fazlasıyla veren Corner Street Girl, uzun süreli gitar kullanımları ile öne çıkan Change in You ve albümün en uzun parçası, Heavy Rock'a doğru yönelen Morning At My Dawn ile Asterix macerası sona eriyor. Fakat bu durumun çok kısa olduğunu belirtelim. Hemen ardından grup Lucifer's Friend'e evrilirken, ekstra olarak da Electric Food ve The Pink Mice dinleme şansı elde ediyoruz. Bu son iki grupta vokalde John Lawton'ın olmadığını belirtmeden geçmeyelim.

ASTERIX

Peter Hesslein / Gitar, Vokal

Peter Hecht / Org, Piyano, Klavye

Dieter Horns / Bass, Vokal

Joachim Rietenbach / Davul, Vurmalılar

John Lawton / Vokal

Tony Cavanna / Vokal

ASTERIX

01 - Look Out 3:07

02 - Gone From My Life 3:28

03 - Broken Home 4:24

04 - Time Again 3:06

05 - Jump Into My Action 3:30

06 - Open Up Your Mind 3:14

07 - Corner Street Girl 4:04

08 - Chance in You 4:06

09 - Morning at My Dawn 6:53

* Everybody (45'lik A yüz)

* If I Could Fly (45'lik B yüz)

Agitation Free / 2nd (1973)

İlk albümlerini Malesch’i kaydedene dek orijinal kadrosundan iki elemanı Guru Guru ve Tangerine Dream’e kaptırmış bir garip grup Agitation Free. 2nd ile gitarist değişikliğine giderek, perküsyonlar ile yarattıkları oryantal etkileri ve kaotik gitar sound'unu terk ederek daha geniş kitleye hitap etmek istemişler fakat yine de yaratıcılıklarına engel olamamışlar.

Laila serisi (ki albümün en zayıf parçaları bana göre) ile denk geldiğim ikinci albümleri 2nd, gitar hariç tüm elemanların sabit kaldığı kadrosu ile Malesch’teki çiğ ve yırtıcı tarzı; her enstrümanı rahatlıkla seçebildiğiniz daha parlak prodüksiyonlu, kolay sindirilebilir blues / jazz tandanslı gitar sololarla (ilk albümde yer alan Khan el Khalili’e benzeyen) ağır aksak emprovize gelişen bir tarza evrilmiş. (Pulse gibi deli işi besteleri aratıyor olsa da) Açılış parçası First Communication ile beraber albümün geneline yayılan Michael Hoenig’in synth bazlı uzay temaları, yarattığı atmosferle ayaklarınızı yerden keserek, nereden geldik nereye gidiyoruz düşünceleri ile dünyaya yukardan bakmanızı sağlamış.

Yeni gitarist Stefan Diez’in blues-jazz arası gidip gelen bağımsız tarzı (biraz John McLaughlin'i andırsa da) grubun altyapısı üzerinde müthiş tınılarken, altyapıda en az sololar kadar birbirinden bağımsız davul ve bass gitarın bu derece uyumlu olması da takdire şayan. Albümü bütün olarak ele alırsak, arızalı olduğunu düşüneceğimiz enstrümantel yapıyı tek bozan parça Haunted Island gibi duruyor. Ki onun sıkıntısı da sözleri değil vokalleri Burghard Rausch’un yapıyor oluşu yoksa yine taş gibi bir parça (sorun; biraz neden olmasıncılık, biraz da Amon Düül II gibi duruyor)

Anlattıklarımdan “Altta davul tıngırdasın, üzerine bass gitarın gamlarını takiben sololar olsun, boşlukları da synthlerle doldururuz, atmosfer işini hallederiz” demişler gibi algılanmasın sakın, ilmek ilmek işlenmiş soloları, altta her notasıyla akıl almaz bass gitarları, durdurak bilmeyen davulları ve tüm enstrümanların birbirine bağlayan

synth/pianoları ile müptelası olacağınız bir albüm.

AGITATION FREE

Lutz Ulbrich / Gitar, 12 Telli Gitar, Buzuki

Michael Günther / Bass

Michael Hoenig / Synthesizer, Klavye

Burghard Rausch / Davul, Vurmalılar, Sesler, Mellotron

Stephan Diez / Gitar

2ND

01 - First Communication 8:18

02 - Dialogue and Random 2:00

03 - Laila, Part I 1:32

04 - Laila, Part II 6:45

05 - In the Silence of the Morning Sunrise 6:29

06 - A Quiet Walk9:15

        a. Listening

        b. Two - Not of the Same Kind

07 - Haunted Island 7:10

ICG

Mogul Thrash / Mogul Thrash (1971)

Dünkü Colosseum albümünde dikkat çeken isimlerden biri de Mogul Thrash'ti. Oradan devam edelim dedik. Colosseum'a güzel bir ek ve yanlış olmayan bir tercih diye düşünebiliriz. 

1968 - 1969 yılları arasında Colosseum'da takılan James Litherland gruptan ayrılıp kendi grubunu kurma kararı alıyor. Başlangıçta James Litherland's Brotherhood adıyla kurulan grup küçük bir evrim geçirerek Mogul Thrash adını alıyor. Grupta kimler yok ki! Daha sonraları King Crimson, Family, Uriah Heep gibi gruplarda adını sıkça duyacağımız John Wetton, buradan çıkıp Average White Band'e giden Roger Ball ve Malcolm Duncan, Eclection'dan gelme Mike Rosen ve The Glass Menagerie'den Bill Harrison. Supergroup kıvamında olmasa da oldukça yeterli, yetenekli müzisyenler.

Yaptıkları müzik ile gerçekten öne çıkabilecek bir grup oldukları halde her ne hikmetse tek albümle kalmışlar. Progressive Rock ve Jazz Rock türleri içine giren albüm, eşi benzeri olmayan tek albümler listesinde, ilk 10'da yerini mutlaka alır. Bazı metinlerde çok iyi olmadıkları, gruptaki 2 saksofonisti toplasan bir Dick Heckstall-Smith etmedikleri filan yazsa da siz bu tip laflara çok fazla itibar etmeyin.

Albüm enfes bir girişe sahip Something Sad ile başlıyor. Tempolu, sert gitar rifflerine sahip ve sade vokaliyle öne çıkıyor parça. Dinleyiciye sahnede hem bir Jazz orkestrası hem de bir Rock grubu varmış izlenimi yaratıyor.

Ardından gelen parça bir Litherland bestesi ki aynı beste daha önce Colosseum tarafından yorumlanmış olan Elegy. Diğerinden farklı olarak oldukça farklı bir yapıya sahip. Ama her iki versiyon da o kadar iyi ki, hangisi daha iyi sorusuna cevap vermek pek mümkün değil.

Dreams of Glass and Sand ise Jazz'ı temel alan bir parça. Vokallerin sadeliği, temponun hemen üzerinde yerini alırken parça çabuk değişebilen yapısıyla dinleyeni farklı yerlere götürüyor.

Going North, Going West özelliksiz başlayan girişiyle pek bir şey vaat etmiyor gibi görünürken bir anda rota değişikliği yapıp 50'lerin Jazz Big Band'lerinden Progressive'e, Psychedelic etkilerden Heavy Rock'a doğru uzanıyor. 

İddiasız parça St. Peter zaman zaman ikinci dönem yani John Lawton vokalinin olduğu Uriah Heep'i hatırlatıyor. 

Girişinde hiçbir şey duyamıyormuşsunuz gibi hissettiren What's This I Hear yükselen saksofonun ardından orta tempolu bir yapıya dönüşüyor. Parçanın bazı bölümlerinde bass öne çıkarken bazı bölümlerinde davul dışında bir şeyi duyamıyorsunuz. Bölük pörçük bir hale getirseniz yaklaşık 4 tane parça çıkarabilirsiniz yani What's This I Hear'dan.

Albümün yapımcılığını Brian Auger'ın yaptığını, St. Peter'da da piyano çaldığını belirtmeden kapatmayalım konuyu.

MOGUL THRASH

James Litherland / Gitar, Vokal

Roger Ball / Alto Saksofon, Bariton Saksofon, Soprana Saksofon

John Wetton / Bass, Gitar, Vokal

Bill Harrison / Davul

Malcolm Duncan / Tenor Saksofon

Michael Rosen / Trompet, Mellophone, Gitar

MOGUL THRASH

01 - Something Sad

02 - Elegy

03 - Dreams of Glass and Sand

04 - Going North, Going West

05 - St. Peter

06 - What's This I Hear

Colosseum / Valentyne Suite (1969)

Fatboy Slim - Ya Mama sample olarak The Kettle’ın giriş riffini kullanmamış olsa bu albümle ne ilgim olurdu, Jon Hiseman insan mıydı ve en önemlisi böylesine muazzam müzisyenlerden oluşan bu grup hak ettiği ilgiyi göremedi mi, dilim döndüğünce cevaplayayım. 

Zamanında elde ettiği başarısına rağmen bugünden bakıldığında pek de numarası olmayan (yine de döneminin çok üstünde) blues ağırlıklı ilk albümleri Those Who Are About to Die Salute You ardına aynı yıl kaydedilen Valentyne Suite, malum parça The Kettle ile açılışı yapıyor. Her zamanki müzik piyasası pazarlama stratejisi olsa gerek, sözlerini pek takmazsanız gümbür gümbür bir riff ve hayvan gibi davulları (Hiseman’ a da sıra gelecek) ile kulak pasını alıyor almasına da ardına gelen parçalarla albümün en tırt parçası olduğunu farketmeniz kısa sürmüyor. Pek orjinal ve etkileyici bir ses rengi olmasa da James Litherland’ın The Kettle'da boğulan güçlü vokalleri Elegy’de beste ile mükemmel bir uyum içersinde ve sözleri ciğerinize işliyor. Devamındaki Butty’s blues’un yoğun jazz prodüksiyonu nedeniyle ezilmek üzere olan Litherland’ ın vokalleri kapanışa doğru daha seçilebilir hale geliyor. (kendi çabası gibi de duruyor) Ve bugün albümün hala konuşuluyor olmasının en büyük sebebi kapanış parçası olan 17 dakikalık enstrumantal Valentyne Suite, jazz ile progressive harmanın kuşkusuz en baba örneklerinden biri. Üç tematik bölüme ayrılan parçayı bir bütün olarak dinlerseniz her enstrümanın ne kadar incelikle bestelendiğine şahit olacaksınız. Özellikle de davulda Hiseman albümdeki tüm parçaların devamlılığına ve sürükleyiciliğine olan etkisini bu parça ile iyice göze sokuyor.

Jon Hiseman, açılışı yapan The Kettle’da nefes aldırmamasından tutun da en duygusal anlarda bile bir yolunu bulup düşük tuşelerine rağmen kendini farkettiren, inanılmaz bir davulcu. (Vakti zamanında The Graham Bond Organization’da Ginger Baker’ın da yerini doldurduğunu ekleyelim) Colosseum dağıldıktan sonra da devam ettiği Colosseum II ile müziğe olan tutkusuna ve bitmeyen enerjisine hayran olmamak ne mümkün.

Her ne kadar bir bir bahsetmesem de her biri kendi enstrumanında virtüöz ayarındaki (mesela Dick Heckstall-Smith aynı anda iki saksafon çalıyordu) orjinal kadrosu ile Colosseum’u doğal bir süper grup olarak anmak en doğrusu. Daha sonra yayınlandıkları Grass is Greener (daha çok Amerika için toplama gibi) ve Daughter of Time (ayrıca üzerine yazı yazmalı) albümlerinin ardından dağılsalar da Jon Hiseman, Alan Holdsworth ile Tempest, David Greenslade, Tony Reeves ile - Greenslade ve James Litherland, John Wetton ile - Mogul Thrash gibi gruplar kurarak müzik hayatlarına devam etti. Elbette aktif olduğu dönem İngiliz müzik listelerinde ilk 25 arasında her zaman yer etmiş bir grubun tamamı virtüöz ayarındaki elemanlarını ömürleri boyunca tek bir grup ile takılacak sanmak da büyük saflık olurdu.

COLOSSEUM

Dave Greenslade / Hammond Org, Vibraphone, Piyano, Vokal
Dick Heckstall-Smith / Saksofon, Flüt
Jon Hiseman / Davul
James Litherland / Gitar, Lead Vokal
Tony Reeves / Bass

VALENTYNE SUITE

01 - The Kettle
02 - Elegy
03 - Butty's Blues
04 - The Machine Demands a Sacrifice
05 - The Valentyne Suite
    i. January's Search
    ii. February's Valentyne
    iii. The Grass Is Always Greener...

ICG

The Grateful Dead / Workingman's Dead (1970)

Psychedelic Rock'ın, Jefferson Airplane ve Quicksilver Messenger Service ile birlikte en önde gelen gruplarından, yılmaz neferlerinden, kafayı kırmış insanlarından oluşan The Grateful Dead 1963 yılında, Noel arifesinde kurulmaya başlamış. Bob Weir, bir müzik dükkanının vitrinine bakarken içeriden gelen banjo sesini duyup giriyor. Oturmuş, elindeki banjoyu deneyen adam da Jerry Garcia. İlk görüşte aşk misali birbirlerini buluyorlar yani. Ardından kısa süre içerisinde Ron "Pigpen" McKernan ile birlikte Mother McCree's Uptown Jug Champions adlı grubu kuruyorlar.

Kabul edelim, grubun adı gerçekten uzun ve manasız. Onlar da pek sevmemiş olacaklar ki 1964 yılında Bill Kreutzmann ve Dana Morgan, Jr.'ı da gruba dahil edip isimlerini The Warlocks olarak değiştiriyorlar. Bir süre bu isimle çalıp 1965 yılında Dana'nın yerine Phil Lesh'i alıp grubun adını da The Grateful Dead olarak değiştiriyorlar.

San Fransisco'nun pek çok mekanında sahne alıp öne çıkmaya başlıyorlar. Kaliteli müzikleri pek çokları tarafından başarılı ve yenilikçi bulunurken bu durum Warner Bros.'un da gözünden kaçmıyor ve 1967 yılında ilk albüm anlaşmasını yapıyorlar. Çeşitli sebeplerden ötürü, oldukça iyi olan albüm ticari başarıyı elde edemiyor. 1 yıl sonra çıkan ve daha da iyi olan Anthem of the Sun da aynı kaderi paylaşıyor.

Grubun, belirli bir kitlenin grubu olmaktan çıkıp şimdilerde hiç sevmediğimiz bir tanımlama olan "ana akım"a yakın performans göstermesi ise 1970 yılında çıkardıkları 2 albümle oluyor. İlki Workingman's Dead, ikincisi ise American Beauty. Bu arada belirtmek gerekir ki ana akım meselesini sadece popülariteyi tanımlamak için kullandım. Dead, o zamanlarda da daha en başında olduğu gibi ayrık otu konumunda. 70 yılı albümlerinin de muhteşem albümler olduklarını söyleyeyim.

Blues ve folk'tan beslenen, Garcia'nın telli çalgılarıyla şenlenen, yenilikleriyle öne çıkan albümler her ikisi de. Konumuz olan Workingman's Dead ise her zaman az farkla öne çıkıyor. Genelde albümler ve gruplar hakkında verdiğimiz bilgilere, parçalara ait kişisel yorumları da katmaya çalışıyoruz ama bu albüm o albümlerden biri değil. Her bir parça sayfalar dolusu yazıyı hak edecek cinsten olduğu için uzatmanın çok bir faydasını göremiyorum. Dinleyin! :)

THE GRATEFUL DEAD

Jerry Garcia / Lead Gitar, Pedal Steel Gitar, Vokal

Bob Weir / Gitar, Vokal

Phil Lesh / Bass, Vokal

Ron "Pigpen" McKernan / Klavye, Vokal

Bill Kreutzmann / Davul

Mickey Hart / Davul

WORKINGMAN'S DEAD

01 - Uncle John's Band 4:42

02 - High Time 5:13

03 - Dire Wolf 3:13

04 - New Speedway Boogie 4:05

05 - Cumberland Blues 3:15

06 - Black Peter 5:42

07 - Easy Wind 4:59

08 - Casey Jones 4:24

Tobruk / Ad Lib (1972)

Havanın sıcaklığından mı yoksa ülkenin durumundan mıdır bilinmez, Psychedelic Rock'tan gidiyoruz bu aralar. Tobruk da 70'lere tek albümle konuk olan gruplardan biri. Grup hakkında tarihsel bilgiye sahip değiliz çok fazla. Hatta bildiklerimiz sadece birkaç küçük şeyle ve grup elemanlarıyla alakalı, o kadar.

Tobruk'un bu ilk ve tek albümü 1972 yılında Brezilya'da kaydedilip sadece Brezilya'da yayınlanmış. O dönemde ortalıkta pek fazla görünememişler yani. Yıllar sonra yapılan yeniden basım plak ve CD'lerden (CD var mı hala?) tanıyoruz biz de. Grup elemanlarının ikisi Brezilyalı diğer üçü ise Amerikalı. Albümü Amerika'da yayınlasalarmış daha çok şansları olurdu herhalde, teknik ve ticari büyük bir hataya imza atmışlar.

Grubun müziği pek de alışkın olmadığımız bir tarza sahip. Evet, Psychedelic Rock olduğu her yerinden belli tabi ama Jefferson Airplane, The Grateful Dead gibi değiller. Hatta dönemin tek albümlü Amerikalı grupları gibi de değiller. Birbirini takip eden ve yineleyen armonilerden örülü parçalara sahip gibi gelse de aslında öyle de değil. Parçaların hepsinin kendi içinde ayrı bir dinamiği var. Başladığı gibi devam eder gibi görünürken sizi farklı yerlerde gezilere çıkarıyor. Özellikle vokalin yaptığı ses oyunları bir anda ortamın ve havanın değişmesini sağlıyor.

Açılış parçası I'm Love With You grubun en bilinen parçası. Diğerlerinden farklı olarak daha çok Blues'a yaklaşıyor. Bu nedenle de dinlemesi daha kolay. Gerçi vokalle birlikte geriden gelen gitar ve geri vokallerin kattığı psychedelic hava gerçekten de etkili.

Theme From My Mind ise tam bir Psychedelic parça. Adıyla örtüşen bir şekilde sizi dehlizlerden oluşan bir yere sokuyor. Karşınıza ne çıkacağı belli değil. Vokalin tuhaf söyleme tercihi başta rahatsız etse de sonraları parça ile örtüşmeye başlıyor.

Albümdeki favori parçalarımdan biri Queens Are Made. Dipten ve derinden gelen gitarlar ile gelişen, bazen sinir bozucu bir havaya bürünüp bazen de melodik bir yapıyı karşımıza çıkarıyor. Normal bir gidişatı yok yani. Tam da içinde yer aldıkları tarza uyan bir parça.

Hello Crazy People çoğunluğla Johnny B. Goode tarzı bir şey yapalım kaygısından çıkmış gibi duruyor. Albümde havayı kaçırmakla birlikte kendisinden önceki ve sonraki parçaları ayırması açısından da gerekli bir parça olarak düşünülebilir. 

Ardından gelen parça Heart of a Sound Spirit bir önceki parça ile değişen havayı daha ileri götürmek için elinden geleni yapıyor. Vokalin ses oyunları ve gitarlar ile Moog Synthesizer'dan çıkan seslerle eğlencelik bir parça. Psychedelic'ten ödün vermeden seviyeyi epeyce yukarı taşıyor.

Albümün en iyi parçası, hiç şüphesiz, albüme adını veren Ad Lib. 12.24 uzunluğuyla işitsel bir şölen. İniş ve çıkışları, dengesiz yapısı, bir oraya bir buraya savrulan tarzıyla enfes.

Son parça Send It Tomorrow, olay bitti başka albüm yapmamıza gerek yok der gibi bitiriyor albümü. Türün bütün öğelerinin bu kadar yerinde kullanıldığı nadir parçalardan. Derinliklere yapılan bir yolculuk, kendinizi kaybettiğiniz hatta aramayı bile unuttuğunuz bir yerde duruyor. Dinlerken sıklıkla kendimi Alice In Wonderland'de koşarken hayal ediyorum.

TOBRUK

Brian Anderson (Andre Barbosa Filho) / Slide Gitar, Lead Vokal

Lois Gee Brahman / Lead Gitar, Efektler

Key Wilson / Org, Piyano, Moog synthesizer

Ronnie Wells (Rafael Moreno) / Bass, Vokal

Billy Rogers / Davul, Geri Vokal

AD LIB

01. I’m In Love With You — 4:07

02. Theme From My Mind — 3:31

03. Queens Are Made — 4:35

04. Hello Crazy People — 2:28

05. Heart Of A Sound Spirit — 2:55

06. Ad Lib — 12:20

07. Send It For Tomorrow — 4:17

Vanilla Fudge / Renaissance (1968)

Amerika'nın kültürel olarak Psychedelic Rock'da önde olduğu bir gerçek. Karmaşık yaşam biçiminin, demokratik olduğunu sürekli vurgulayan ama insanları baskılayan yapısıyla öne çıkan bu kültürde bizdeki tabiriyle "kafayı kırmış" insanların yaptığı müzik doğal olarak tercih edilir ve öne çıkan bir hal alıyor olmalı. 

Vanilla Fudge da kafası kırık insanlardan oluşan bir grup. Psychedelic Rock'u bir üst aşamaya taşıyıp Heavy Psychedelic'e eviriyorlar. Yaratıcılık had safhada. Bu konudaki en büyük etkinin, daha sonraları adlarını sık sık duyuran Tim Bogert ve Carmine Appice sayesinde olduğunu düşünmek yanlış olmaz.

1966 yılında kurulan grubun ilk adı The Pigeons yani Güvercinler. Kulağa pek hoş gelmese de bir üre bu isimle ilerliyorlar. Arada Electric Pigeons ismi de gündeme geliyor ama pek tutmuyor. En son değişikliklerle birlikte Carmine Appice gruba dahil olduğu sıralarda yaptıkları kayıtlar o kadar beğeniliyor ki Atlantic Records ile iyi bir anlaşma imzalıyorlar. Fakat Atlantic'in başındaki Ahmet Ertegün grubun adını hiç beğenmiyor, değiştirilmesi gerektiğini vurguluyor. Grup elemanları yana yakıla ortalıkta grup ismi arayıp bulamazken, Long Island'da gittikleri bir kafede tanıştıkları garson kız Dee Dee ile yaptıkları sohbet sırasında Dee Dee onlara, büyükbabasının kendisine Vanilla Fudge (Vanilyalı Şekerleme) olarak hitap ettiğini söylüyor ve grup elemanları isim konusunda karar vermiş oluyorlar. Ertegün de ismi çok beğeniyor ve ilk albümün kayıtları başlıyor.

Yukarıdaki hikayeyi Carmine Appice'in 2016 yılında yayınlanan Stick It!: My Life of Sex, Drums, and Rock 'n' Roll kitabından ayrıntılı olarak okuyabilirsiniz.

Daha önce Iron Butterfly / In-A-Gadda-Da-Vida'da belirttiğimiz yükseltilmiş psychedelic rock'ın bir sonraki evresi neredeyse Heavy Metal'in çıkışını sağlıyor. Vanilla Fudge'ı da bu konuda Iron butterfly'ın yanına koymakta sakınca yok. Her ikisinin de bu konuda hakkı epeyce fazla.

İyi bir çıkış yakaladıkları ilk albümün ardından daha deneysel bir çalışma olan ikinci albüm The Beat Goes On'la pek fazla beğenilmeseler de sıra Renaissance albümüne geldiğinde ilk iki albümün kıymeti anlaşılıyor. İlk albümdeki folk ve psychedelic kökler, kendini bulma çabası ile oradan oraya sürüklenen ikinci albümün yapısıyla birleşip Renaissance'ın doğmasını sağlıyor. Grubun tartışmasız en iyi albümü de Renaissance zaten.

Psychedelic'in en ilkel hali ile, sanki önünüzde çalıyormuşçasına kaydedilen bu albümde daha sonraları öne çıkan pek çok gruba ait özellikler bulmak mümkün. Bazı parçalarda vokal kullanımı size direkt olarak Ian Gillan'ı çağrıştırıyor. Gitar ve klavye birliktelikleri ise az sonra Uriah Heep sahneye çıkacakmış gibi düşündürüyor. Sadeliğin içinden çıkıp karmakarışık bir bütünlük oluşturan şarkılarda ise Yes'i görüyorsunuz. Pek çok grubu ve müzisyeni etkiledikleri ortada.

Bu nedenle de albümdeki parçaları tek tek ele almak hem uzun sürer hem de dinleyecek olanlara haksızlık edilir. Parçalar hakkında bilgi sahibi olunmadan dinlenilmesi gereken albümlerden biri. Keşfetmenin keyfi, şaşırmanın güzü, beğeninin üst seviyesi ancak öyle anlaşılabilir.

VANILLA FUDGE

Mark Stein / Lead Vokal, Klavye

Tim Bogert / Bass, Vokal

Vinnie Martell / Gitar, Vokal

Carmine Appice / Davul, Vokal

RENAISSANCE

01 - The Sky Cried - When I Was a Boy 7:36

02 - Thoughts 3:28

03 - Paradise 5:59

04 - That's What Makes a Man 4:28

05 - The Spell That Comes After 4:29

06 - Faceless People 5:55

07 - Season of the Witch 8:40

Tír na nÓg / Tír na nÓg (1971)

Kelt mitolojisinden beslenen pek çok şey gibi Tír na nÓg da bir hayli ilgili çekici bir grup. 70'lerin başında İrlanda'da kuruluyorlar. Toplamda da sadece 2 kişiler. Ama 7-8 kişilik müzik yaptıklarını rahatlıkla söyleyebiliriz. Grubun adı Kelt mitolojisinde, sadece tanrıların ve perilerin yaşadığı, ebedi gençlik yurdu anlamına gelen Tír na nÓg adasından geliyor. Mitolojiye göre İrlanda'nın batısında yer alan, hiçbir haritada görünmeyen bu adanın sakinleri sadece Tanrılar ve Periler. Yani öyle insanların öldüklerinde gittikleri, ödül mahiyetinde bir yer değil.

Tír na nÓg 1969 yılı ortalarında Dublin , İrlanda'da kurulmuş. Leo O'Kelly ve Sonny Condell tarafından kurulan grup uzunca bir süre Folk müzik çalınan barlarda sahne almış. Bu noktada ilginç bir şeyden bahsetmek gerekiyor. Leo O'Kelly, Tír na nÓg'dan önce Hard Rock ya da Heavy Rock diye bilinen türlerin içinde yer alan yerel gruplarda çalıyor. Heavy Rock'tan Folk'a geçiş yapmak kolay olmasa gerek. Her ne kadar ortak kültürlerden besleniyor da olsalar değişimin çapı çok büyük.

Grubun 70'lerde yayınlanmış 3 albümü bulunuyor. Bu albümlerin üçü de eleştirmenler tarafından oldukça başarılı bulunsa da ticari anlamda aynı başarıyı gösterememişler. Hatta bu ilk albüm Melody Maker'da ayın albümü olarak bile tanıtılmış ama istenilen başarı kazanılamamış.

Müziklerinde keltik ezgileri sıkça kullanmışlar. Mitolojiden beslenen sözler yazıp müziklerini yapmışlar. Karmaşık yapıdaki akustik gitarlar, belli bir düzene göre giden vurmalılar ile birleşince keyifle dinlenen parçalar ortaya çıkmış. Progressive Folk'un ilk gruplarından biri olarak sayılıan Tír na nÓg'da O'Kelly gitar, bass gitar, keman ve üflemelileri çalarken gitar ve tüm vurmalılar da Condell tarafından çalınıyor. Her ikisinin de vokal yaptığını belirtlelim. İkisinin de öne çıkan özelliklere sahip sesleri yok belki ama yaptıkları müzik için de son derece uyumlular.

Boat Song albümdeki favori parçalardan biri. Yapısal olarak çok basit, vokal için de büyük teknikler gerektirmiyor. İnsana verdiği sade hissiyat sanki gerçekten de denizin üstüne bir botta takılıyormuşsunuz gibi düşündürüyor size.

Kelt ezgileri ile örülü Tír na nÓg parçası belki de albümün en iyi parçası. Anlatılan hikaye ile müzik birbirini tamamlarken, vokal de hikaye anlatan biri olarak ortada duruyor. Keyif alarak dinlenen albümlerden biri. Özellikle de Progressive Folk seviyorsanız arşivinize bulunması gerekenlerden.

Tír na nÓg

Leo O'Kelly / Gitar, Bass, Keman, Üflemeliler, Vokal

Sonny Condell / Gitar, Vurmalılar, Vokal

Tír na nÓg

01 - Time Is Like a Promise

02 - Mariner Blues

03 - Daisy Lady

04 - Tir na nog

05 - Aberdeen Angus

06 - Looking Up

07 - Boat Song

08 - Our Love Will Not Decay

09 - Hey Friend

10 - Dance of Years

11 - Live a Day

12 - Piccadilly

13 - Dante

Black Cat Bones / Barbed Wire Sandwich (1970)

İngiltere'nin ilk dönem Blues Rock gruplarından biri olan Black Cat Bones 1966 yılında kuruluyor. Orijinal kadroda Derek ve Stuart Brooks kardeşler ile birlikte vokal ve armonikada Paul Tiller, davulda Terry Sims ve lead gitarda da efsanevi Paul Kossoff bulunuyor. Grup bu kadroyla bir süre devam ediyor ve Londra'daki pek çok Pub'da sahne alıyor. Ama kadro değişikliğine gitmek zorunda kalıyorlar. Tiller'ın yerine Brian Short gelirken, Terry Sims'in yeri önce Frank Perry ile hemen ardından da Simon Kirke ile değiştiriliyor. Muhtemeldir ki Kirke'ün gruba katılması ile birlikte Free için ilk hareketlenmeler başlıyor.

Grubun kadrosu tam oturdu derken yapımcı Mike Vernon, İngiliz blues müziğinin emektarı Jack Dupree'nin 1968 yılı albümünde çalmaları için Kossoff, Kirke ve Stuart Brooks'u ikna ediyor. Albüm kaydının ardından çıkılan İngiltere turnesinde de yer alıyorlar. Ama o noktadan sonra Brooks Black Cat Bones'a dönerken Kossoff ve Kirke ise gruptan ayrılıyorlar. Kossoff'un yerine Rod Price gelirken, Kirke ise Phil Lenoir ile yer değiştiriyor.

Grubun kadrosu albüm öncesi bu hali alıyor ve tarihinin tek albümü olan (bazı farklı kayıtlar sonradan çıkmakla birlikte) Barbed Wire Sandwich'i kaydediyorlar. Yayınlandığı dönemde çok büyük başarılar elde edemese de gerçekten de oldukça iyi bir albüm çıkıyor ortaya. Sadece blues olmaktan öte psychedelic öğeler de barındıran ve Hard Rock'a kadar uzanan etkili bir albüm.

Parçaların genelinde blues yapısı aynen korunuyor. Herhangi başka bir denemeye girmeden, saf haliyle blues üzerinden giderek keyif veren bir albüm ortaya çıkarmışlar. İlk parça Chauffeur içerdiği tempolu klasik blues anlayışı ile daha albümün başında sizi ele geçiriyor. Bundaki en büyük etkinin Brian Short'un vokalinde olduğunu söylemek de yanlış olmaz.

İkinci parça Death Valley Blues ise pek çok açıdan öne çıkan bir parça. Belki de albümün en iyi parçası. İngilizlerin Amerikalılara "blues böyle yapılır" isimli dersi olarak bile düşünülebilir.

Albümdeki diğer favoriler Feelin' Good, Save My Love ve Good Lookin' Woman. Ama bu demek değil ki diğer parçalar işe yaramaz! Aksine blues'u hangi yönden sevdiğinize göre değişiyor Barbed Wire Sandwich içindeki favori parçalarınız.

BLACK CAT BONES

Rod Price / Lead Gitar, Vokal

Stuart Brooks / Bass

Phil Lenoir / Davul

Derek Brooks / Ritim Gitar

Brian Short / Vokal

BARBED WIRE SANDWICH

01 - Chauffeur 5:19

02 - Death Valley Blues 3:56

03 - Feelin' Good 4:51

04 - Please Tell Me Baby 3:15

05 - Coming Back 2:34

06 - Save My Love 4:54

07 - Four Women 5:07

08 - Sylvester's Blues 3:44

09 - Good Lookin' Woman 7:18

Ardo Dombec / Ardo Dombec (1971)

Pek çok kaynakta Krautrock olarak gösterilen ama Krautrock'çıların bile kabullenmediği bir grup Ardo Dombec. Hamburg çıkışlı ve 4 kişilik kadrosuyla değişik bir müzik anlayışları var. Bugün bile grubun albümü ile ilgili berbat, kötü, iğrenç gibi tanımlamalar duymak mümkün. Ama yaptıkları tek albümle (muhtemelen o dönemde de iyi bulunmadığından tek albümle kalmışlar) bence müzik tarihindeki yerlerini hem de birçok gruptan daha çok hak ediyorlar.

Grubun tarihçesi hakkında çok fazla bilgi yok. Hamburg'da kuruldukları ve bazı barlarda çaldıkları sırada bir albüm kaydettikleri dışında herhangi bir bilgiye sahip değiliz. Bu bilgi eksikliği hafif bir boşluk oluştursa da çok önemli de değil.

Karşılaştırma ya da benzetme yapmak çok doğru değil ama Ardo Dombec'i, öncülü olan Soft Machine ile aynı kefede düşünebiliriz. Soft Machine'deki kendine has ve zor müzikal yapı Ardo Dombec'te de mevcut. Uzun ve karmakarışık jazz partisyonlarını çok seviyorlar. Genele bakıldığında da jazz ile rock'ı bu kadar iyi buluşturabilen ender gruplardan biri. O zamanda da şimdide de hakları fazlaca yenmiş ve yenmeye devam ediyor.

Saksofon, flüt ve gitarın enfes uyumunu sağlayabilmiş olmaları gerçekten takdire şayan. Ki bunu yaparken herhangi bir tarzın içine dahil olmadan, kendi hallerinde yapmış olmaları da ayrıca alkışlanması gereken bir durum. Sözlerin de epeyce ilginç şeyler içerdiğini söylemeliyim. Konu için en iyi örnek de Clean Up Sunday parçası. Şarkının sözleri ilahi kurtuluşun her pazar yapılan ayinden sonra sadaka kutusuna (bizdeki tanımıyla anlatmak daha doğru geldi) bozuk para atmayla olacağına inanan bir rahibe hakkında. İronik ve eğlenceli.

Açılış parçası Spectaculum tempolu ve epeyce hareketli. Saksofonla birlikte ilerleyen özelliksiz vokal etkileyici bir hava katıyor. Saksofonla yapılan ara oyunlar da parçayı öne doğru taşıyor. Hiç de öyle berbat, sıkıcı ya da kötü değil yani. :)

Supper Time'ın ise nefis bir girişi var. Vokalin ortaya çıkışıyla birlikte değişik bir havaya bürünüyor ve ardından giren gitar ile pek çok açıdan dinleyiciyi doyuruyor.

A Bit Near the Knuckle diğerlerine oranla biraz geride kalmakla birlikte belki de albümün en iyi parçalarından biri olarak çıkıyor karşımıza. Aralara karıştırılmış big band jazz anlayışı güzel bir ayrıntı. Temposu alçalıp yükseldikçe de sizi değişik diyarlara sürüklüyor.

Daha sade bir parça olarak başlayan Clean Up Sunday başta progressive özellikler içerse de bir anda tarzı değiştiriyor. Parçanın temposu sözlerdeki ironi ile eş zamanlı olarak değişiyor. Değişik, tuhaf ve etkili bir parça yani.

1940'lı yıllardan bir big band havasıyla başlayan Downtown Paradise Lost hafiften Blues'a da göz kırpıyor. Anladığım kadarıyla parçada hem John Milton'ın Yitik Cennet'ine (Paradise Lost) hem de Hamburg merkezindeki kırmızı ışıklara göndermeler var. Çözebilen varsa yorum kısmından hepimizi bilgilendirsin.

Oh Sorry ile ilgili sürprizi bozmak istemem ama saksofonla çıkardıkları iş gerçekten çok iyi. :)

Sade ve özelliksiz bir flüt girişiyle başlayan 108 albümdeki en kararsız parçalardan biri. Arada gidip geliyor sürekli. Doğal olarak da dinleyicinin de karar vermesi zorlaşıyor. Kötü değil kesinlikle. Ama değişik. Gitar ve flütün yan yana yürümesi gibi bir şey!

Uchangable Things adına tezat şekilde sürekli değişen bir yapıya sahip. Nereye gideceğini bilemiyorsunuz parçanın. Jazz'dan Blues'a oradan Progressive Rock'a, hafiften klasik müziğe kadar uzanıyor. Hakkını vererek dinlemeniz gereken parçalardan biri.

ARDO DOMBEC

Helmut Hachmann / Saksofon, Flüt
Harald Gleu / Gitar, Vokal
Wolfgang Spillner / Davul, Vokal
Michael Ufer / Bass

ARDO DOMBEC

01 - Spectaculum 4:02

02 - Supper Time 3:19

03 - A Bit Near the Knuckle 4:32

04 - Clean Up Sunday 6:50

05 - Downtown-Paradise-Lost 5:52

06 - Oh, Sorry 0:06

07 - 108 4:36

08 - Unchangeable Things 5:58

Iron Butterfly / In-A-Gadda-Da-Vida (1968)

Baştan belirteyim, Iron Butterfly kişisel açıdan pek çok şeyin başlangıcıdır. Gereksiz İşler Kulübü'nün adının geldiği yer olması dışında, müziği ile etkileyici, hayatı değiştirebilme yeteneği olan, sağlam ama kırılgan bir fikir. Projelerin atası. :)

1966 yılı ortalarında California'nin San Diego şehrinde kuruluyor Iron Butterfly. Doug Ingle, Ron Bushy, Jerry Penrod, Darryl DeLoach ve Danny Weis'tan oluşan kadro kısa süre içerisinde Atco (plak firması) ile anlaşma imzalayıp ilk albümün kayıtlarına başlıyorlar. Albüm adı gibi ağır (Heavy) ve kaliteli bir iş olarak ortaya çıkıyor. Hemen ardından ise Weis ve Deloach gruptan ayrılıyorlar ve Rhinoceros grubunu kuruyorlar. Iron Butterfly'da kalan Ingle ve Bushy de gruba Lee Dorman ve Erik Braunn'u dahil ederek şu an konumuz olan muhteşem albümü kaydediyorlar.

Erik Braunn ile ilgili bir konuyu burada yinelemek gerekiyor. Adam, Iron Butterfly'a katıldığı ve bu enfes albümde çaldığı sırada 16 yaşında. Keman eğitimi filan almış ama ben gitar çalmak istiyorum hevesiyle bu enstrümana başlamış. Albümdeki tüm parçalarda duyacağınız gitarlar 16 yaşındaki Erik Braunn'a ait. Ingle ve Bushy'i bu riski aldıkları, Braunn'u da bu kadar yetenekli olduğu için tebrik etmek lazım.

Amerikalı olan grubun müziğe başladığı dönemden kaynaklı olarak Psychedelic Rock üzerine yoğunlaşması hiç de tuhaf değil. Dönemin en özgün, yaratıcı ve kaliteli Amerikan gruplarının çoğu bu tarzın içine dahil. Ama Iron Butterfly işi biraz daha öteye taşıyor. Müzikal atmosferde yarattıkları yırtıcılık ve hırçınlık ile Hard Rock'a evrilirken, gelecek dönemlerin Heavy Metal'ine de kapı aralamış oluyorlar. Temelde müziklerini sadece Psychedelic olarak adlandıramayız. Onun üzerine eklemeler yaparak Hard Rock, Heavy Psych ve Acid Rock'a dönüştürdükleri yayınladıkları albümlerde fena halde belli oluyor.

Albümün genelinde Flower Power'dan gelen bir hissiyat olduğu gerçeği yadsınamaz. Grup elemanlarının da kafasının o yönde çalıştığı ortada. Doğal olarak da albüm bütün sertliğine rağmen naif düşünceler içeriyor. Sözleri son derece basit ve özensiz gibi görünse de Most Anything You Want harika bir giriş parçası. Doug Ingle'ın benzersiz vokali ile de fena halde ön plana çıkıyor.

Flowers and Beads ise az önce bahsettiğimiz Flower Power üzerinden giden samimi bir parça. Gitar ve davullar bir yana Ingle'ın hem vokali hem de klavyesi ile şenleniyor. İnsanı gerçekten de o yıllara kadar götürebilme yeteneğine sahip. Dinlerken bir anda bu yüzyıldan diğerine, coşkunun daha içten ve fazla olduğu döneme doğru aktığınızı hissediyorsunuz.

Üçüncü parça My Mirage genel olarak insanı baştan çıkarma becerisini elinde tutup çok da iyi kullanıyor. Ritmik ara bölümleri ile psychedelic ile acid rock arasında gidip gelirken sizi de oradan oraya savuruyor.

Termination kısa ve kısa olduğu kadar da etkili. Bazı bölümlerinde Uriah Heep tarzı Heavy Progressive Rock'ı bile duyabilirsiniz. Bir anda herşeyi sonlandıran enfes bir sona da sahip. Hemen ardından gelen Are You Happy, sorduğu sorudan çok verilebilecek cevaplara odaklanmış gibi görünüyor insana. Doug Ingle'ın vokali bu parçada bambaşka bir yapıya bürünüyor. Davul atakları ve bass gitarında buna katkısı çok büyük. Kişisel olarak hayatımın pek çok döneminde, özellikle de boktan zamanları yaşadığım anlarda, kafamın içinde Ingle'ı duymuşluğum vardır. O anın bütün hezimetini zafere dönüştürecek şekilde gülümeyerek bağırır; Are You Happy?

Albümün son parçasını ise mutlaka bir yerlerde duymuşsunuzdur. Bir filmin kovalama sahnesinde, dandik bir reklamda, gezdiğiniz bir sergide vs. Duymadıysanız da yazıklar olsun size! :) Rock müzik tarihinin en iyi, en etkili parçalarından biridir. 17 dakikayı aşan ama sıkıcı ya da sıradan olma belasına bulaşmayan yapısı, Ron Bushy'nin efsanevi davul solosu, Braunn'un sürükleyici gitarı ile öne çıkar. Şarkının adının In The Garden Of Eden'dan geldiği söylense de bir röportajda Ingle "alakası bile yok" cevabını vermiştir. Konunun aslı hala muammadır. Neyse işte.. Böyle parçalar hakkında çok konuşmaya da gerek yok, play tuşuna basmak yeterli.

IRON BUTTERFLY

Doug Ingle / Vokal, Klavye

Ron Bushy / Davul

Lee Dorman / Bass, Vokal

Erik Brann / Gitar, Vokal

IN-A-GADDA-DA-VIDA

01- Most Anything You Want 3:41

02 - Flowers and Beads 3:05

03 - My Mirage 4:51

04 - Termination 2:50

05 - Are You Happy 4:28

06 - In-A-Gadda-Da-Vida 17:05