Cactus / One Way... Or Another (1971)

Vanilla Fudge'da bahsettiğimiz ikili Tim Bogert ve Carmine Appice'in bir sonraki projesi olan Cactus, New York'tan çıkan ender gruplardan. Bütün o ihtişamına, kültürel karmaşasına rağmen NY'den çok az grup çıkması da ayrıca tuhaf ama Cactus gibi başarılı bir grupla da bunu kapatabildiklerini söylesek fazla ileri gitmiş sayılmayız. 

1969 yılında Vanilla Fudge'ın dağılma dönemlerinde Bogert ve Appice, İngiliz gitarist Jeff Beck ile bir araya gelip yeni bir grup kurma projesine girişiyorlar. Hatta grubun adını da buluyorlar; Beck, Bogert & Appice. Fakat şartların olgunlaşmamış olduğunu evren onlara değişik bir şekilde anlatıyor ve Jeff Beck bir araba kazası geçirip yaralanıyor. Bir süre gitar çalamayacağı anlaşılınca Bogert ve Appice durup beklemek yerine aralarına Mitch Ryder's Detroit Wheels'in gitaristi Jim McCarthy ve The Amboy Dukes'un vokali Rusty Day'i alarak yola çıkıyorlar. Dönemin ilk "supergroup"larından biri olduğunu da belirtelim. Şimdilerde adları pek hatırlanmasa da Vanilla Fudge, Mitch Ryder's Detroit Wheels ve The Amboy Dukes o dönemin en önde gelen, popüler gruplarından.

Blues Rock, Hard Rock ve Boogie gibi türleri başarıyla yorumlayan grubun yapımcılığını elbette Atco Records yapıyor. Zira Atco, dönemin bu türlerini fazlasıyla içinde barındıran bir yapım şirketi. Iron Butterfly, Cream, Vanilla Fudge, Buffalo Springfield, Blues Images gibi gruplar Atco'nun yayın listesinden bazıları.

Grup ilk albüm Cactus'ü yayınladıktan sonra hemen herkes tarafından başarılı bulunuyor. O motivasyonla yaptıkları ikinci albüm One Way... Or Another ise grubun açık ara en iyi albümü oluyor. Blues temelleri üzerine oturmuş ama daha da sertleşerek Hard Rock'a evrilmiş bir sound yakalıyorlar. Teorik olarak Iron Butterfly ile benzerlikler gösterseler de Blues'a daha yakın durmalarından kaynaklı olarak farklılıklarını ortaya koyuyorlar.

Oldukça klasik yapıdaki açılış parçası Long Tall Sally, Rusty Day vokali ile bambaşka bir hale geliyor. Parça, Lynyrd Skynyrd, The Allman Brothers Band gibi grupların parçalarıyla benzerlikler gösterse de gitar ve davullarıyla bambaşka bir yerde duruyor.

Rock'n Roll'a selam veren Rockout, Whatever You Feel Like oldukça basitleştirilmiş yapısına rağmen öne çıkmayı başaran parçalardan. Hemen ardından gelen Rock'n Roll Children'a da zemin hazırlıyor. Bahsi geçen parça da gitarlarla bezenmiş bir Blues Rock klasiği olmaya aday.

2 part halinde tasarlanmış olan Big Mama Boogie sizi 30'lu yılların Amerikan taşrasına götürüp orada bırakıyor. Kendinizi bir tren yolunun yanında yürürken hayal etmenizi sağlayabilir. Genelde geri planda kalsa da armonika bu parça için gerçekten de önemli. Bu kadar iyi kullanılması gerçekten de nadir görülür.

Feel So Bad'de Rusty Day'in sesi sizi alıp götürürken, Song For Aries'deki durağan hava gitarın öne çıkmasıyla değişik yerlere gidiyor. Fazlasıyla progressive bir yapıya sahip olduğunu da belirtelim.

Hometown Bust, Blues ve Boogie'nin pek çok kesiminden tatlar içeriyor. O kadar iyi kurgulanmış ki geçişlerin nerede ve nasıl olduğunu bile fark edemiyorsunuz.

Albüme adını veren son parça ise Iron Butterfly'dan alışık olduğumuz bir sertliğe sahip. Appice ve Bogert bu parçada kendilerini fazlaca gösteriyorlar.

CACTUS

Tim Bogert / Bass, Vokal

Carmine Appice / Davul, Vurmalılar, Vokal

Jim McCarty / Gitar

Rusty Day / Vokal, Armonika

ONE WAY... OR ANOTHER

01 - Long Tall Sally 6:27

02 - Rockout, Whatever You Feel Like 3:56

03 - Rock 'n' Roll Children 5:40

04 - Big Mama Boogie, Pts. 1-2 4:59

05 - Feel So Bad 5:30

06 - Song for Aries 3:05

07 - Hometown Bust 6:38

08 - One Way...Or Another 5:05

Dirty Blues Band - Dirty Blues Band (1967)

Sonbahar yaradı. Bütün karamsarlığına rağmen insan üzerinde harekete geçirici bi etkisi olduğu kesin. Kendimden bekleyemeyeceğim şekilde arka arkaya albüm ekliyorum, sonumuz 'hayır'olsun...

Dirty Blues Band Los Angeles'tan çıkma bir gruptur ve blues rock / boogie blues etkilerindedir. Parçaları dinledikçe Allman Brothers Band tadı alırsınız ama farklı olarak Chicago Blues daha ön plandadır. Blues'un olmazsa olmazlarında armonika albümde sık kullanılır. Melodik yapı, davulun başta tekdüze gelen ama bass'la birleşerek sonsuza doğru uzanan atakları ve sadeliğiyle göz doldurur. Vokal bildik blues vokalidir. Arada konuşur, çığlık kadar olmasa da etkili bağırtıları vardır. Tam bir yol albümüdür yani. Can acıtmaz, can sıkmaz fena halde cana can katar.

Don't Start Me Talkin', New Orleans Woman, Worry worry blues ve Spoonful benim bu albümdeki favoriler.

DIRTY BLUES BAND

Rod 'Gingerman' Piazza - Vokal

Glenn Ross Campbell - Lead Gitar

Robert Sandell - 6 Telli Gitar

Pat Maloney - Klavye

Les Morrison - Bass

John Milliken - Davul

DIRT BLUES BAND

01.	Don't Start Me Talkin'		2:55
02.	What Is Soul, Babe?		3:56
03.	Hound Dog		2:52
04.	New Orleans Woman		1:55
05.	I'll Do Anything Babe		4:20
06.	Checkin' Up on My Baby		3:40
07.	Shake It Babe		2:56
08.	Worry, Worry Blues		3:46
09.	Born Under a Bad Sign		2:50
10.	Spoonful		3:50
11.	Chicken Shack		4:03

Canned Heat - Boogie With Canned Heat (1968)

60’lı yılların en sağlam “beyaz” Blues grubu karşınızda. Canned Heat. Albümden önce biraz gruptan bahsetmek gerek. Grup 1965 yılında Los Angeles’da kuruldu ve o yıllarda en iyi beyaz Blues grubu olarak gösterildi.

Kuruluş kadrosunda Alan "Blind Owl" Wilson, Bob "The Bear" Hite, Frank Cook ve Henry Vestine vardı. Boogie with Canned Heat albümünde ise bateride Frank Cook'un yerini Fito De La Para aldı. 1970’de gruba tam anlamıyla dahil olan basçı Larry Taylor ilk olarak gruba sadece stüdyoda dahildi. Grubun John Lee Hooker ile Hooker’N’Heat adlı bir albüm yaptığını, The Doors ile turnelere çıktığını ve Jim Morrison’ın favori gruplarından biri olduğunu da ekleyelim.

Boogie With Canned Heat safkan bir blues albümü. Zaman zaman Blues Rock dolaylarında da gezindiğini söyleyebiliriz. Grubun en ünlü şarkılarından bazıları bu albümde çıktı. On the Road Again ve Amphetamine Annie’yi bir yerlerde duymuş olma ihtimaliniz yüksek. Fried Hockey Boogie ise grubun kendine has şarkılarından biri.

Albümde safkan blues tonlarının yanında Bob Hite’ın (The Bear) muhteşem vokali oldukça dikkat çekici. Bob Hite’ın farklı vokal tonlarını gerçekten çok seveceksiniz. Bunun yanında bir blues grubundan bahsederken bastan bahsetmemek olmaz. Larry Taylor grubun tam ortasında işini muhteşem bir şekilde yapıyor. Tüm şarkıları birbirine bağlıyor ve sanırım kendisi deli. Turpentine Moan ise bu albümdeki favori şarkım. Albümü dinlerken sırasını bozmayın elbette ama bu şarkıya da kendinizi hazırlayın.

Grup Woodstock 69'da çalan şanslı gruplardan. Leaving This Town'ın canlı performansını dinlediğiniz zaman grubu tam olarak tanımış olacaksınız aslında. İnanılmaz bir enerji ve sempatiyle çalıyorlar. Ben dahil birçok kişiyi de bu halleriyle kendilerine aşık ettiler. Bu albümde de çok da farklı değiller. Derler ki; albümü dinlerken dans etmeyen olursa Bob Hite mezarından kalkıp gelecek ve sizinle birlikte dans edecek.

Canned Heat oldukça keyifli ve Altmışların havasını size yaşatan, içinde o dönemin naifliğini barındıran bir grup. Dinlerken kolunuzu, bacağınızı yerinden oynatacak, yüzünüzde gülümseme oluşturacak bir gurup. Kimi zaman yollara düştüğünüzde dinlersiniz, kimi zaman dinlenirken dinlersiniz, kimi zaman da deli gibi eğleneceğiniz zamanlarda dinlersiniz. Ama mutlaka dinlemek için bir sebep bulursunuz. Başladığınız zaman bırakamazsınız.

Benden Size Bonus Track:

http://www.youtube.com/watch?v=EM1CS17lrA0

CANNED HEAT

Bob Hite / Vokal
Alan Wilson / Slide Gitar, Vokal, Mızıka
Henry Vestine / Lead Gitar
Larry Taylor / Bass
Fito de la Para / Davul

BOOGIE WITH CANNED HEAT

1 - Evil Woman (2:59)
2 - My Crime (3:57)
3 - On the Road Again (5:01)
4 - World in a Jug (3:29)
5 - Turpentine Moan (2:56)
6 - Whiskey Headed Woman No. 2 (2:57)
7 - Amphetamine Annie (3:56)
8 - An Owl Song (2:43)
9 - Marie Laveau (5:18)
10 - Fried Hockey Boogie (11:07)