Wallenstein / Blitzkrieg (1971)

Şimdi aşağılara gidin ve Walpurgis’in Queen of Saba albümü yazısına bakın. Ya da bakmayın ben özet yapayım;

“Bununla da yetinmeyip Wallenstein grubundan tanıdığımız (ki yakındır bu cenabetlerden de bi albüm koymamız...) Jurgen Dollase'i kafaya almışlar ve klavye çaldırmışlar.”

Üç aydan sonra, ahan da koyuyoruz bu cenabetlerden bir albüm. Ben upload mevzusunu yaptım, Octopus da yazısını yazsın, not olaraktan.

Gentleoctopus'un Notu: Sypmhonic Rock müziğin Almanya'daki en önemli temsilcilerindendir bu grup. Jürgen Dollase gibi bi eleman da bu grupta olunca yaptıkları müziğe doyum olmuyor. Dollase epeyce deneyimli bi müzisyen. The Cosmic Jokers, Ashra, Walpurgis gibi gruplarla çalmış, çoğunlukla da müziğe ağırlığını koyarak grup müziğinde etkisini hissettirmiştir. Grubun orijinal adı aslında Blitzkrieg'dir, fakat albüm kayıtları sırasında Wallenstein'da karar kılmışlar. İyi de olmuş, Blitzkrieg diye grup adı mı olur yahu? Bu arada bu en iyi albümleri.

WALLENSTEIN

Bill Barone / Gibson 335 gitar, akustik gitar, vokal

Jerry Berkers / bass, lead vokal

Jürgen Dollase / klavye, Mellotron, lead vokal, sözler

Harald Großkopf / davul, perküsyon

BLITZKRIEG

1 - Lunatic (11:55)

2 - The Theme (9:37)

3 - Manhatten Project (13:47)

4 - Audiences (7:38)

LOUIS CYPHRE

Ten Years After - Ssssh! (1969)

Az önce Saku'nun John Mayall - Crusade'e yaptığı yorumu okurken aklıma geldi de elde bi dolu materyal olunca bi dolusunu unutmak çok kolay oluyo. Cyphre'la da konuştuk şimdi aynı konuyu. Ten Years After hayatımıza (en azından benimkine) etki eden şaaneliklerden biridir. En boktan zamanlarda kulaklarımızda çınlayan, aşık olurken de dayak yerken de rahatlıkla mırıldanabildiğimiz ve her daim hafızada saklı tuttuğumuz bi gruptur. Lakin unuttuk işte! Ayıp ettik. Ayıbımızı örtüyoruz.

Alvin Lee dengesizinin başı çektiği grup harbi blues yapıyor. Bi parçayı arka arkaya 20 kez dinlesen 20 farklı şekil çıkıyor ortaya. Ben bu duruma bi isim koyabilmiş değilim. Kısaca Alvin işte deyip geçiştiriyoruz. İlginç olanı grup elemanları kendi kulvarlarında sırtı yere kolay getirilemeyecek tipler fakat Ten Years After müziğinde etkisi yadsınamaz şekilde ortaya çıkan genelde Alvin Lee olmuyor. Amaaan canım , olsun.. o olsun bu olsun ama Ten Years After olsun. Dinleyin bu albümü mutlaka. Beğenmeyen yorum yazsın desin ki beni kandırdın. En şaanesinden bi albüm hediye edicem. Ama dürüst olsun bunu yapıcak olan arkadaş. (üçkağıtçı tayfasına mensup Saku ve Cyphre hiç heveslenmesin, bu laf onları bağlamıyor.)

Ha bi de Good morning Little Schoolgirl ile I Woke Up This Morning diyorum.

TEN YEARS AFTER

Roy Baker / Özel Efektler
Chick Churchill / Org, Piyano, Davul, Klavye
Alvin Lee / Gitar, Vokal
Ric Lee / Davul
Leo Lyons / Bass

SSSSH

1 - Bad Scene (3:30)
2 - Two Time Mama(2:02)
3 - Stoned Woman(3:30)
4 - Good Morning Little Schoolgirl(7:01)
5 - If You Should Love Me(5:27)
6 - I Don't Know That You Don't Know My Name(2:02)
7 - The Stomp(4:35)
8 - I Woke Up This Morning(5:30)

Premiata Forneria Marconi / Per Un Amico (1972)

Bir İtalyan Senfonik Progressive Rock albümü. İtalyanca vokal, hayvani besteler, şahane atmosfer… Hızlı değişebilen bi ritmi var. Üst üste dinlenebilecek bir albüm. Tam bir Progressive klasiği. Kısaca.

Hiçbir şey yazasım yok bu sefer valla. Zaten kendime mi yazıyorum bunları acaba diye düşünmüyor değilim. Zira, biraderin bile haberi olmayabilir blog’u güncellediğimden. He yok pardon, varmış. Hmm. Güzel de laf sokmuş, vaaay. Ben zaten sokacağın lafın ebat ve şeklini merak etmiştim. İyiymiş.

Zamanında sıkça ziyaret ettiğim bi blog’u sahibi, yorum-download oranı tutmadığından dolayı blog’unu davetiyeli şekle sokmuştu. Şimdi anladım herifin derdini. Vay anasını. Gerçi adamdan davetiye alıp, 2-3 dandik yorum atıp tüm blog’u download etmiştim ama olsun. Gerçi, böylesi de bir başka zevkli. Şimdi burada küfretsem kimse sallamayabilir mesela? Olsun yorum atın siz, görüyorum buradan ben, indiriyorsunuz çat çat. Kaçamazsınız! Bari “indirdim” diye yorum atın yahu.

Not: Bu albüm, 13 Aralık 2007 gününün sıkıntısına, 14 Aralık 2007 gününün güzelliğine, 15 Aralık 2007’nin eğlencesine, şahsi kanaatim tarafından, adanmıştır.

PREMIATA FORNERIA MARCONI

Franco Mussida / vokal, gitar (12 Tel), chitarrone, mandocello, gitar
Franz Di Cioccio / davul, perküsyon, vokal
Mauro Pagani / flüt (alto), pikolo, vokal, flüt, keman
Giorgio Piazza / bass, vokal
Flavio Premoli / spinetta, klavye, org (Hammond), vokal, Moog synthesizer, Mellotron, tubular bells, clavicembalo, piyano

PER UN AMICO

1 - Appena un Po' (7:43)
2 - Generale (4:18)
3 - Per un Amico (5:23)
4 - Il Banchetto (8:39)
5 - Geranio (8:03)

LOUIS CYPHRE

The Allman Brothers Band - Brothers And Sisters (1973)

Boş bırakmaya gelmiyor yahu.. Daha dün kıçına amerikan bezden yapılma üçgen çaput bağladığımız velet büyümüş de rock müziğinin içine dalmış, bi de yetmemiş ukalalığa vurmuş işi. Hatta belirttiği üzere götü de havalanmış epeyce. İndirmek lazım şüphesiz. Bu işle bilahere ilgileneceğime dair kendime söz vermiş bulunmaktayım. Son olarak da şunu söylemeliyim; "laf etmeyi, proce üretmeyi ve hiçbirini de hayata geçirmemeyi çok severim ama bi nokta var ki İngilizler çok iyi özetlemişler 'if i want it, i just do it!' (ya da buna benzer bişey.)"

Neyse yaw.. tüm bu lafların üzerine biradere armağan ediyorum bu albümü. Çok sevdiğimiz ama boktan bi motosiklet kazasında kaybettiğimiz (ki biz bu olay olurken henüz portakaldaki vitamin durumunda bile değildik) biraderimiz Duane Allman'dan sonra çıkmış bir albümdür. Diyeceksiniz ki "ee naapalım?" Öyle dememek lazım. Birader Duane'i birçok kişi tanımadığını zanneder ama yanılır. 1967-1970 arasında birçok albümde birçok müzisyene gitarıyla eşlik etmiş, çaldığı parçaları unutulmazlar arasına sokmuştur. En bilineni de Clapton'ın Derek And The Dominoes grubuyla birlikte yaptığı "Layla"'dır. Layla'daki slide gitar soloları Duane Allman'a aittir.

Gelelim albüme... Albüm blues etkilerinin had safhada olduğu fakat durup dururken de blues olarak adlandıramayacağımız bi albüm. Southern Rock olarak adlandırılan janrın içine dahil. Güney motifleriyle süslü blues yani. Albümde boş parça yok. Southbound, Jessica ve Ramblin' Man özellikle üzerinde durulması gereken parçalar. Amaan çok konuşuyoruz yaa. Siz keşfedin!

Son olarak birader Cpyhre'a katılıyorum. Dinlerken iyi di mi? Arada bir de bişeyler yazın! Saku sözüm sana değil, sana ne zaman böyle desek döşeyip duruyorsun..

THE ALLMAN BROTHERS BAND

Gregg Allman / Vokal, Gitar, Org
Chuck Leavell / Piyano
Dicky Betts / Elektrik Gitar, Slide Gitar, Dobro (bu ne lan)
Butch Trucks / Vurmalılar
Berry Oakley / Bass (olan ne varsa çalıyo adam)
Jaimoe / Vurmalılar, Conga
Lamar Williams / Bass

BROTHERS AND SISTERS

1 - Wasted Words
2 - Ramblin Man
3 - Come and Go Blues
4 - Jelly, Jelly
5 - Southbound
6 - Jessica
7 - Pony Boy

John Mayall / Crusade (1967)

Yandaki yeşil fontla yazılmış site içeriğini okuyan herhangi bir kişinin, eğer dikkatliyse, vereceği tepkilerden bir tanesi; “Ee hani nerde bunun Blues'u?” olabilir. Ahanda burada.

Bu postta bilgi veremeyeceğim zira hem sıkıldım hem de albüm anlatılacak gibi değil. Blues seven herhangi bir insan albüme aşık olabilir. Öyle bir albüm. Mayall’ın Clapton’la kaydettiği “Bluesbreakers with Eric Clapton” adlı efsane albümün iki ardından çıkan başka efsane bir albüm. Ki aslında “Crusade” ile “Bluesbreakers with Eric Clapton” albümleri arasındaki albüm olan “A Hard Road” da, ileride Fleetwood Mac’i kuracak adam olan Peter Green’le yapılmıştır ki o albüm de bir başka efsanedir. Benim asıl favorim bu albüm. Favori şarkım da The Death of J.B. Lenoir.

Ha bi de… Ulan indirmesine indiriyonuz da bari bi iki yorumunuzu, fikrinizi karalayın lan.

JOHN MAYALL & THE BLUESBREAKERS

Hughie Flint / Davul
Keef Hartley / Davul
Rip Kant / Bariton Saksafon
John Mayall / Org, Gitar, Mızıka, Piyano, Klavye, Vokal
John McVie / Bass
Chris Mercer / Tenor Saksafon
Mick Taylor / Gitar

CRUSADE

1 – Oh, Pretty Woman (3:40)
2 – Stand Back Baby (1:50)
3 – My Time After Awhile (5:15)
4 – Snowy Wood (3:41)
5 – Man of Stone (2:29)
6 – Tears in My Eyes (4:20)
7 – Driving Sideways (4:03)
8 – The Death of J.B Lenoir (4:27)
9 – I Can’t Quit You Baby (4:35)
10 – Streamline (3:19)
11 – Me and My Woman (4:05)
12 – Checkin’ Up on My Baby (3:59) 

LOUIS CYPHRE

Dzyan / Electric Silence (1975)

Öncelikle üst üste 3. albümümü upload ederken, buradan sitenin asıl sahibine (Johnny Blog’a değil, hayır) seslenmek istiyorum. Öyle “baba oldum, işe girdim, para kazanıyorum rocker’lığım facebook’ta din kısmında yazandan ibarettir” gibisinden laflar etmeye başlamışsınız duyduğum kadarıyla. Olmuyor böyle. Ayıp denen bir şey var canım. Aa. Kaptırdınız fani işlere, olmuyor böyle. (Evet çok hızlı götüm kalkar.)

Şimdi bu eklediğimiz adamların bu albümünü birkaç gün önce rapidshare’e upload etmiştim. Lakin blog’a koyamadım. Neden? Çünkü… Bi bok bulamadım yazacak. Dedim bari tekrar dinleyeyim. Dinledim, oturdum ve yine yazamadım. Bu böyle 2-3 sefer devam etti. Sonra çaktım ki albümü ne zaman dinlemeye başlasam, dünyevi olan her olaydan kopuyorum. Kafa gidiyor uzaya... Yani bana sormayın bu albüm neden güzel, neden değil diye. Açıklayamıyorum. Ama dinlediğim en iyi krautrock albümü. Bir tek orası kesin.

Sene 75. Krautrock albümlerini bu tarihe göre sıraladığımızda toplamda 11 gibi bir albüm rakamı çıkıyor. Neu’nun Neu!'75’i çıkartıp siktirolup gittikleri (bana göre, giderken pek de iyi bir albüm bırakmadıkları), Ash Ra Temple’ın dağıldığı, Faust’un kayıplarda olduğu, Can’in ne yaptığı belli olmadığı Landed albümünün (kimisi aşırı sever bu albümü, kimisi aşırı sinir olur) çıktığı, Amon Düül II’nin iki albümle ortalıkta dolaştığı fakat eksik bir şeylerin olduğu yılda çıkagelen iki albümden birisi… Biri Popol Vuh’un en dolusundan Kraut yaptıkları “Das Hohelied Salomos” albümü diğeri ise Dzyan’ın “dağılın ulen!” dedikleri Electric Silence albümü.

Hafiften atmosfer tasviri yapacak olursak… Embryo etnik/jazz’ı, LSD saykodelizmi, hafiften Tangerine Dream stili ve Can’in ilk yılları gibisinden bir şey bu albüm.

DZYAN

Peter Giger / davul, perküsyon

Reinhard Karwatky / electric & double bass, superstring, Mellotron, synthesizer

Eddy Marron / gitar, sitar, Zaz, tambura, mellotron, vokal

ELECTRIC SILENCE

1 - Back To Where We Come (8:57)

2 - A Day In My Life (4:03)

3 - The Road Not Taken (4:54)

4 - Khali (4:55)

5 - For Earthly Thinking (9:38)

6 - Electric Silence (4:30)

LOUIS CYPHRE

Focus - Moving Waves (1972)

Yahu sabah sabah dedim ki kendime "çok boşladın sen bu blogu, otur bişeyler yap, kopma hayattan!" Fakat birader boş durmuyormuş bu arada. Benden önce farketmiş olmalı ki dün yeni bişeyler yazmış.

Neyse... Konumuz Focus. Şimdilerde biçok alternatif (ne demekse!) müzik dinleyenin bildiği bi grup olan Siya Siyabend'den Ahmet tanıştırmıştı beni Focus'la. Aynı okuldaydık bi aralar onunla. Ne zamandır da görüşemiyoruz, çok özlemişim Ahmet'i. Maslak'tan Beşiktaş'a otostop yapmıştık ve 6 kişi filandık. Biz Ahmet'le öne sıkıştık o da çıkardı kulaklığın birini bana uzattı ve şaane bişey dinleticem dedi. Hocus Pocus çalıyordu. O anki hislerimi hala anlatamam. Fakat Ahmet sonra dedi ki (aynen alıntılıyorum) "bakma bu parça böyle ama bu adamlar aslında çok ağır bi müzik yapıyolar. arada bir de böyle işin bokunu çıkarıyorlar" Demek istediğimi albümü tamamen dinleyince anlıyorsun. Janis ve Eruption favori parçalarımdandır.

Ha unutmadan bi not ekleyeyim. Biradere dün söyledim ve şu tepkiyi verdi: " yapma yaw, bu sefer niye dönüyo?" Mevzu da şu "Demir Kelebek Gereksiz İşler Kulübü Geri Dönüyor!" (Iron Butterfly Unnecessary Works Club is back in town! da diyerekten geyiğini yaparız arada.) İlgilenenler bağlantıya geçsin.

FOCUS

Jan Akkerman / solo & Akustik Gitar, Bass Gitar
Cyril Havermanns / Bass Gitar, Sesler
Pierre van der Linden / Davul
Thijs van Leer / Org, Harmonium, Mellotron, Soprano & Alto Flüt, Piyano, Sesler, Vokal

MOVING WAVES

1 - Hocus Pocus (6:42)
2 - Le clochard (2:01)
3 - Janis (3:09)
4 - Moving waves (2:42)
5 - Focus II (4:03)
6 - Eruption (23:04)
    a) Orfeus, Answer, Orfeus
    b) Answer, Pupilla, Tommy, Pupilla
    c) Answer, The bridge
    d) Euridice, Dayglow, Endless road
    e) Answer, Orfeus, Euridice

Gentle Giant - Octopus (1972)

Sene 1997... Bu albümü aldım, Oblomov'un tavsiyesi üzerine. O zamanlar gruptan hiç haberdar değilim. Dinlediğim gün benim için vazgeçilmezler arasına girdi ve hayatımda birçok alanda değişikliğe neden oldu. Gentleoctopus bu albümden çıktı. Akademik çevrelerde (bilen bilir, bu çevrede kimse kimseyi ciddiye almaz) bu isim nedeniyle (tabi rocker olarak tabir edebileceğimiz enteresan tiplerle) sıkı bağlantılarım oldu. Mail şifrem kırıldığında bu albüm yüzünden işi Bill Gates'e kadar götürdüm.. Bunlar ufak tefek şeyler, anlatabilecek o kadar çok hikaye var ki ancak blog yetmez buna. Merak edenlerle bir yerlerde oturur konuşuruz.

Gentle Giant, hepsi de klasik müzik eğitimi almış Canterbury ekolüne dahil elemanlardan oluşuyor. 3 kardeşin başı çektiği grupta diğer elemanlar ara ara değişse de kaliteden hiç ödün vermiyorlar uzunca bir süre. 1977'de sıçmaya başlıyorlar ama gene de fena değiller. Shulman biraderlerden Philip bu albümden hemen sonra "yok artık daha neler, böyle şaane bi albüm yapılır mı yahu!" deyip grubu bırakır ve müzik öğretmenliğine başlar. Gruptakiler buna saygı duyarlar ama boş da durmazlar. Peşpeşe "In A Glass House - 1973", "The Power and The Glory - 1974", "Freehand - 1975", "Interview - 1976" yayınlanır. Hepsi de birbirinden enteresan ve kaliteli albümlerdir. Ve Giant son noktayı "Playing The Fool (Live) - 1977" konser kaydıyla koyar. Rock müzik çevrelerinde bu albüm ilk 5'de yer alan bir konser kaydıdır ve birader Ray bu albümle dünyanın en iyi bass gitaristi olarak anılır. (Bu tarz saptamalar çok salakçadır bence, adam progressive rock yapıyo.. blues rock yapan bi bass'çı ile nasıl karşılaştırırsın ki? hani sadece en iyi progressive rock bass'çısı desek o da olmaz.. iş karışık yani. Elçiye zeval olmaz, ben söylenileni iletiyorum...) Unutmadan, en kısa zamanda Playing The Fool da yer alıcak blogda.

bu kadar laftan sonra albümle ilgili bi iki laf etmeye kalksam boş olucak hepsi. En iyisi dinleyin albümü ööle konuşalım üstüne. Ama şunu belirtmek lazım; üstteki kapak CD haline getirilmiş albüme alttaki de orijinal LP'e aittir.

GENTLE GIANT

Gary Green / Gitar, Vurmalılar
Kerry Minnear / Klavye, Vibraphone, Vurmalılar, Çello, Moog, Lead ve Backing Vokal
Derek Shulman / Lead Vokal, Alto Saksofon
Philip Shulman / Saksofon, Trumpet, Mellophone, Lead ve Backing Vokal
Raymond Shulman / Bass Gitar, Keman, Gitar, Vurmalılar, Vokal
John Weathers / Davul, Vurmalılar, Xylophone

OCTOPUS

1. The Advent Of Panurge (4:45)
2. Raconteur Troubadour (4:03)
3. A Cry For Everyone (4:06)
4. Knots (4:11)
5. The Boys In The Band (4:34)
6. Dog's Life (3:13)
7. Think Of Me With Kindness (3:31)
8. River (5:52)

Walpurgis - Queen of Saba (1972)

"70'lerin başında bi grup Polonyalı ve bi grup Alman birleşirse ne olur" sorusunun cevabı... Bunlar da krautrock yapıyolar. Tabi bi taraftan progressive'i içinde barındırırken diğer bir yandan krautrock'ın içine psychedelic'i sokmuşlar. Bununla da yetinmeyip Wallenstein grubundan tanıdığımız (ki yakındır bu cenabetlerden de bi albüm koymamız..) Jurgen Dollase'i kafaya almışlar ve klavye çaldırmışlar. Albüme adını veren parça şaane. Zaten nedense albüme adını veren şarkılar genelde şaane oluyo.. Hikmetinden sual olunmaz artık...

Ben bi de son parça "My Last Illusion"a hastayım.

WALPURGIS

Ryszard Kalemba / Gitar
Jerszy Sokolownski / Gitar, Vokal
George Fruchtenicht / Bass Gitar
Jan Sundermeyer / Vurmalılar, Flüt
Manfred Stadelmann / Davul, Vokal

QUEEN OF SABA

01 - Dissapointment
02 - Queen of Saba
03 - Daily
04 - Hey You, Over There
05 - What Can I Do (To Find Myself)
06 - My Last Illusion

Sahara / Sunrise (1974)

Başka bir krautrock albümü daha. Sahara grubunun Sunrise albümü. Öncesinde Subject Esq. olarak bilinen grup, kadrosuna Hennes Hering’i (Out of Focus klavyecisi) dahil ederek Sahara ismini almış. Bu da ilk albümleri; Sunrise.

Bi kere albüm şahane. En baştan belirtmek gerek. Geniş enstrüman çeşitleri var. Albümde bulunan 4 parça da şahane olmasına rağmen, 4. parça, ve albüme ismini veren parça,“Sunrise” en şahanesi. 27 dakikalık, Camel’dan Pink Floyd’a, Cosmic Jokers’dan Out of Focus’a, oradan Pulsar’a sonra Van der Graaf Generator’a falan gidip geliyolar. Ayrıca da şarkının kimi kısımları Deep Purple’ın “Concerto for Group and Orchestra” albümüne çok benziyor. Neyse, dinleyin. Güzel albümdür.

15 Yıl Sonra Kısa Bir Not: Enfes ve fen halde hızlı gitar riffleri ile başlayan Marie Celeste'in karmaşıklaşan yapısı daha albümün başında insanı avcunun içine alıyor. Kilise orgunun tonlarında yükselen vokal ise ayrı bir ilginçlik katıyor parçaya. Saksafon ve kornolar ile işin ritmi başka yerlere gidiyor.

Circles ise albümün belki de en zayıf olarak nitelendirilebilecek parçası. Amerika'dan çıkıp gelmiş bir Country Rock havasında ilerliyor. Sıkıcı olmasa bile albümde kendine doğru düzgün bir yer bulamadığı ortada. Peşi sıra gelen Rainbow Rider, tempolu ve çok albeni yaratamayan girişinin ardından Jazz'a doğru yönelerek değişik bir atmosfer yaratıyor.

Albüme adını da veren son parça Sunrise, pek çok farklı tür ve tarzın etkilerini içinde barındırıyor. Bunu yaparken de size birbirinden farklı çok fazla duyguyu ardı ardına yaşatıyor. Etkileyiciliği üst sınırda olan bir parça yani.

SAHARA

Henner Hering / Klavye
Michael Hofmann / Woodwinds, Moog, Mellotron, Vokal
Alex Pittwohn / Mızıka, Tenör Saksofon, Vokal
Harry Rosenkind / Davul, Vurmalı Çalgılar
Stefan Wissnet / Vokal, Bass
Nicholas Woodland / Gitar

SUNRISE

01 – Marie Celeste (7:37)
02 – Circles (4:42)
03 – Rainbow Rider (8:41)
04 – Sunrise (27:12)

        Part I:

        a) Sunrise

        b) The divinity of being

        c) Perception (inc. Devil's tune)

        d) Paramount confluence

        Part II:

        a) Aspiration

        b) Creativity

        c) Realisation

LOUIS CYPHRE