Bob Dylan / Desire (1976)

Şüphesiz ki Desire, Bob Dylan'ın en iyi albümlerinden biri değil. Ondan önce sayılabilecek en az 5-6 albüm çıkar. Ama Best Of kıvamı taşıyan, bütün parçaları aklınıza kazınan albümlerinin de başında gelir. Dylan'ın en çok satan albümlerinden de biridir ayrıca. Bundaki en önemli nokta, bu albümde müziğini daha popülerleşen bir yapıya dönüştürmesidir. Yanlış yaptığını, albümün önceki albümlerle karşılaştırıldığında cıvık olduğunu söyleyenler bile var. Eleştirilere kulak tıkamadan dinlenilmesi gereken albümlerden de biri Desire.

Yapıcı ve yıkıcı eleştirilerin neticede vardığı yer her seferinde daha popülerleşme sonucu oluyor. Unutulan bir şey var ki o daha büyük saçmalık. Albüm yayınlandığında Bob Dylan zaten popüler bir müzisyendi. Hem de neredeyse 20 yıllık kariyeri olan bir müzisyen. Atıp tutarken de dikkatli olmak, söylenilenlerin nereye gideceğini düşünmek lazım.

Yeri gelmişken belirtelim, Desire ile ilgili yapılan ya da yapılabilecek olan eleştirilerin hepsi kişiselleştirilmiş tercihler üzerinden oluyor. Bu da karşı tarafı hiçbir zaman bağlamıyor doğal olarak. Albümün baştan sona umut ve coşku içerdiğini söylemek lazım. Arada One More Cup Of Coffee ve Sara gibi insanı derinden etkileyip yerden yere vuran parçalar olsa da geneline coşku hakim demek yanlış olmaz. Fena halde insanın içinde yoğun duygular oluşturuyor.

Kimi zaman eleştirel kimi zaman dünyadan kopuk ve fazlasıyla özele indirgenmiş sözler içeriyor olsa da dinleyen herkesin kendinden bir şey bulabileceği albümlerin de başında geliyor Desire. Havası oldukça değişik. İnsanın içine içine işliyor. Muhtemeldir ki öyle bir amaçla yapılmamış ama verdiği hissiyat genelde de böyle oluyor.

Malum, ülkenin durumu, son yıllarda yaşadıklarımız, deprem, seçim süreci, o, bu derken kafayı yeme, kendinden geçme, kendi iç kontrolünü kaybederek dünyadan, insanlardan uzaklaşma safhasına kadar geldik neredeyse. Çoğunlukla kendimizi Orkların saldırmak üzere olduğu Miğferdibi'nde Orkların gelişine bakanlar gibi hissediyoruz. İşin sonunun nereye varacağını bilemeden, elimizde kalan her şey ile birlikte bekliyoruz bu ara sadece. Ha, Desire bu hissiyatımızı alır mı, bizi rahatlatır mı, kendimize gelmemizi sağlar mı.. sağlamaz tabi. En azından bir süre daha dayanmanızı sağlar ama. Umut ve coşku veren bir albüm dedik işte, daha ne diyelim!

BOB DYLAN

Bob Dylan / Vokal, Ritim Gitar, Armonika, Piyano

Rob Stoner / Bass, Geri Vokal

Scarlet Rivera / Keman

DESIRE

01 - Hurricane 8:33

02 - Isis 6:58

03 - Mozambique 3:00

04 - One More Cup of Coffee 3:43

05 - Oh, Sister 4:05

06 - Joey 11:05

07 - Romance in Durango 5:50

08 - Black Diamond Bay 7:30

09 - Sara 5:29

Arco Iris / Sudamérica - O El Regreso A La Aurora (1972)

Arjantin'in en iyi gruplarından biri olan Arco Iris, Los Jaivas ile birlikte Güney Amerika Progressive Rock'ının gelişiminde öncü olup büyük katkı sağlayan grupların başında gelir. Müzikleri Etnik Folk'tan beslenen Jazz Rock ve Symphonic Rock'ın enfes birleşimidir. 1975 yılında dağılsalar da 1977 yılında tekrar bir araya gelip 2000'li yıllarda bile albüm kaydetmeye devam etmiş, Rock emektarlarıdır kendileri.

60'ların sonlarına doğru bir araya gelen Ara Tokatlian, Guillermo Bordarampé ve Gustavo Santaolalla cover parçalarla ilgilenen, sahne alan The Rovers, The Blackbyrds, The Crows adıyla 3 grup kurduktan sonra daha iyi işler yapmak adına son kez bir grup kuruyorlar ve adını da Arco Iris yani Gökkuşağı koyuyorlar. Uzun çabalar sonucunda kaydettikleri ilk albüm epeyce bir başarı elde ediyor. Hem ticari hem de popülarite açısından kazanılan başarı onlara daha geniş bir hareket alanı sağlıyor. Bir biri ardına albümler kaydetmeye girişiyorlar. Konumuz olan üçüncü albüm Sudamérica - O El Regreso A La Aurora da 1972 yılında çok fazla materyalin birleştirilmesiyle oluşturuluyor ve belki de grubun en iyi albümlerinden biri oluyor. 

Kaydedilen albüm 99 dakikalık süresiyle bütün sınırları zorlayan halde ortaya çıkıyor. İkili (double) olarak piyasaya sürüldüğünde ticari getirisi beklenilenin de üstünde olurken müzikal kalitesi tartışmasız şekilde üst seviyede görülüyor.

Konsept albüm olarak hazırlanan albümde Güney Amerika'da mistik bir yolculuğa çıkan 6 adamın hikayesi anlatılıyor. Temelde Tanrı tarafından görevlendirilen Nahuel adlı bir gencin ve yoldaşlarının hikayesine odaklanan albüm tam anlamıyla bir Rock Opera tadında devam ediyor. Enstrümanların kullanımı had safhada iyi. Dinleyen pek çok insana göre açılış parçası Obertura bir takım gürültülerden ibaret gibi gelse de Nahuel'in hikayesinin önemli bir bölümü olarak hikayeyi başlatıyor.

Gitarların sıklıkla öne çıktığı ama hiçbir zaman liderliği eline almadığı, diğer enstrümanların ise parçaların her yerinde cesurca dolaştığı bir albüm Sudamérica - O El Regreso A La Aurora. Grubun ritim bölümünün işini iyi yaptığı parçalardaki melodik bölümlerden rahatlıkla anlaşılıyor. Nefesli çalgıların albüme sağladığı katkının büyük olduğunu söylemeden geçmeyelim.

ARCO IRIS

Gustavo Santaolalla / Akustik Gitar, 12 Telli Gitar, Elektro Gitar, Charango, Armonika, Vurmalılar

Ara Tokatlian / Flüt, Alto Saksafon, Tenor Saksafon, Soprano Saksafon, Klavye, Erke, Erkencho, Sicuri, Quena, Pincuyos, Vurmalılar, Sesler

Guillermo Bordarampé / Bass, Kontrbas, Vurmalılar, Sesler

Horacio Gianello / Davul, Vurmalılar

Konuk:

Danais Wynnycka "Dana" / Amancay'ın sesi

José Ferrari / Maestro'nun sesi

SUDAMÉRICA - O EL REGRESO A LA AURORA

01. Obertura (12:52)

02. La canción de Nahuel (5:53)

03. Canto del pájaro dorado (3:30)

04. Viaje astral (2:25)

05. Tema del Maestro (2:52)

06. Iluminación (1:59)

07. Gira (3:29)

08. Sígueme (1:48)

09. El negro (1:54)

10. Los campesinos y el viajero (2:18)

11. El estudioso (2:28)

12. Oración de la partida (2:53)

13. Epílogo: Salvense ya (3:02)

14. Recuerdo (3:43)

15. Canción de los peregrinos (2:34)

16. Amancay (2:09)

17. Hombre (17:10)

18. Deserción del viajero (3:00)

19. La duda de los campesinos (3:14)

20. El aliento de Dios (2:17)

21. El viajero delata a los peregrinos (6:52)

22. Persecución de los peregrinos (2:43)

23. Viaje por las galerías subterraneas (1:29)

24. Salida al inmenso lago - Iluminación (2:35)

25. Reencuentro con Amancay - Oremos (0:23)

26. Las colinas y el Maestro / Epílogo: Sudamérica (3:28)

Family / Music in a Doll's House (1968)

Hikaye 1962 yılında John Charlie Whitney tarafından kurulan The Farinas ile başlıyor. Jim King, Harry Ovenall ve Tim Kirchin'in de dahil olduğu grup Rhythm & Blues yaparak ilerlemeye başlıyor. Ufak tefek yerlerde çıktıkları konserlerin ve kaydettikleri tek 45'lik dışında çok büyük bir başarıya imza atamıyorlar. Ama işler 1965 yılında Kirchin'in yerine Ric Grech'in gelmesiyle değişmeye başlıyor. Bir yıl sonra da gruba vokal olarak Roger Chapman dahil olunca kadro tamamlanmış oluyor.

The Farinas olan isimlerini önce Roaring Sixties, biraz başarı kazandıktan sonra da albümün öncesinde Family olarak değiştirdiler. O sırada kadroda da küçük bir değişiklik yaşandı ve Ovenall'un yerine Rob Townsend gruba dahil oldu. Kaydettikleri single epeyce başarılıydı ve yapımcılığını Traffic'ten tanıdığımız Dave Mason'un yapacağı bir albüm anlaşmasına imza attılar. Chapman'ın gruba katıldığı zamandan itibaren grubun müzikal anlayışı da değişip gelişmeye başlamıştı. Özel ve değişik bir gırtlağa sahip olan Chapman vokal tekniği ile de Family'e çok fazla şey katmaya daha en başından başlamıştı.

1968 yılında yayınlanan ilk albüm Music In A Doll's House, Chapman'ın başarılı vokal tekniğinin iyi bir örneği olarak ortaya çıkmıştı. Blues ve Folk kökeninden beslenen albümde Klasik Müzik ve Jazz etkileşimleri de bir hayli fazla. Bu nedenle de Proto-Prog diye tanımlanan türün içine giriyor. Albümdeki parçalar özelliksiz görünmekle birlikte müzikal olarak epeyce etkili ve farklı. Armonika ve Saksafon ile değişik yönlere giden hatta çoğunlukla evrilen parçalarda tempolu ve melodik yapının hemen üstüne, bir anda gökten düşmüş izlenimi yaratan Roger Chapman vokali dahil olduğunda kendinizi boyutlar arası bir yerde bulabiliyorsunuz.

Kısa süreli parçalarda o güne dek pek fazla keşfedilmemiş, müzik adına radikal fikirler bir hayli fazla. Psychedelic etkileşimlere de rastladığımız albüm, ilerici bir tarza da sahip. Gerçekten de (yeni yeni ortalığa çıkmaya başlayan King Crimson gibi grupları ayrı bir yerde tutarak) Progressive Rock'ın oluşum sürecine katkı sağlayan başarılı kayıtlardan biri Music In A Doll's House. Albümde Chapman vokalinin bazı yerlerde fena halde Gentle Giant tarzı vokali, bazı yerlerde Genesis tarzı vokali andırdığını belirtmeden geçmeyelim.

FAMILY

Roger Chapman / Vokal, Armonika, Tenor Saksafon

Rick Grech / Bass, Keman, Çello, Vokal

Jim King / Tenor Saksafon, Soprano Saksafon, Armonika, Vokal

Rob Townsend / Davul, Vurmalılar

John Whitney / Gitar, Steel Gitar

MUSIC IN A DOLL'S HOUSE

01 - The Chase 2:13

02 - Mellowing Grey 2:47

03 - Never Like This 2:20

04 - a. Me My Friend 2:20

        b. Variation on a Theme of Hey Mr. Policeman 0:08

05 - Winter 2:25

06 - a. Old Songs New Songs 4:20

        b. Variation on a Theme of The Breeze 0:34

07 - Hey Mr. Policeman 3:10

08 - a. See Through Windows 3:45

        b. Variation on a Theme of My Friend 0:10

09 - Peace of Mind 2:20

10 - Voyage 3:36

11 - The Breeze 2:47

12 - 3 x Time 3:50

Window - Window (1974)

Hakkında neredeyse hiç bilgimizin olmadığı bi grupla karşı karşıyayız. İngiliz kökenli oldukları ve folk rock içerisinde tek albüm ile yer aldıkları dışında grup elemanlarından bile haberdar değiliz. Pürüzsüz bir bayan vokal ile yumuşak gitarlar ve melodik yapısıyla arşivde yer etmesi gereken, sık sık olmasa da arada sırada mutlaka dinlenilmesi gereken akustik albümlerdendir. Affinity, Linda Hoyle, Joni Mitchell gibi isimleri akla getiren bayan vokal kimi zaman ses oyunlarına girişse de belki de folk'un doğal getirisi olan sakinlikten uzaklaşmıyor. Standart bass ve davul bi folk grubundan bekleyebileceğinizden fazlasını vermiyor. Tadında, kararında ve bildik bir tarz özetle. 

Albümün esasında arkadaşlarının düğünde okumak için yazılmış şiirler ile başladığını sonra bu şiirlere müzik eklenmesiyle "hadi artık albüm olsun bu bari" mantığıyla hazırlandığını belirtmekte fayda var. Özellikle sakin akşamüstlerinde güneş artık kendinden bile sıkılmışken gerçekten keyif alarak dinleniyor.

Silver, Noah, Begenning, Shine ve Jenny's Song öne çıkanlar.

WINDOW

Alan Stevens - Gitar

Ed Helbing - Gitar

Judy Kelly - Piyano

Liz Volk - Piyano

Beth - Vokal

Guy Moore - Vurmalılar

WINDOW

01. Silver (2:58)

02. Noah  (3:24)

03. Lullaby You (3:26)

04. Day Star (2:29)

05. Comfort Me (2:42)

06. Happy to See You (2:15)

07. Jamie (2:33)

08. Beginning (3:29)

09. The Magician (1:55)

10. You Can Pray (2:09)

11. Window (2:07)

12. Shine (3:59)

13. Jenny's Song (2:47)

14. The Garden (3:13)

Children of One - Children of One (1969)

Teheeeyyy Bölüm 2. Adamlar Amerikan. Ama ne baba Bush'la ne de dibine düşen armut Bush'la hiç alakaları yok. Bunlar insana "hadi canım" dedirten türden. Psychedelic yapıyorlar ama elemanlar tümden Psycho (Türkçe'de sayko diye okuyabiliriz). Öyle kapakta ayabakan olduğuna aldanmayın. Dinledikten sonra hippilere saygı duruşunda bulunma ihtiyacı hissedeceksiniz. Atmosferse atmosfer, varoluşa dönüşse varoluşa dönüş. Kafa sağlam değilken dinlenilmemeli bence. Normal halde dağılıyosun o şekilde kimbilir nasıl olur insan. Albümde bi dolu değişik ve Türk müziğinden de bildiğimiz aletleri kullanmışlar. Gözlerini kapadığında sıcak ve tozlu bi yolda, 68 model bi volkswagen (ki folksvagın diye okunur) minibüs ile Tibet'e doğru yola çıkmış hissediyorsun. Araya Çin Yaz olimpiyatları için meşale taşıyan atletin Tibet'lilerce alaşağı edilmesi görüntüleri de giriyo bende. Aaahh ahhh! Kafa atasım var dünyaya...

CHILDREN OF ONE

- Lucas Mason / Flüt & Piyano
- Peter Sokolow / Bass Klarnet
- Leonard Lonergan / Soprano Sax
- Balakrishna / Sitar
- Les Grinage / Çello & Dilruba
- Lakshmi / Tanbura
- Konrad Kaufman / Vurmalılar
- Vera Sokolow, Paula Mason & Irin Poellot / Koro

CHILDREN OF ONE

1. Getting Together
2. Here And Now
3. Spheres
4. Angel Dance
5. Eastern Cloth
6. Time Turns Toward Tomorrow
7. Konrad's Rap
8. Short Talk
9. Was And Will Be