18 Aralık 2007 Salı

Wallenstein / Blitzkrieg (1971)

Şimdi aşağılara gidin ve Walpurgis’in Queen of Saba albümü yazısına bakın. Ya da bakmayın ben özet yapayım;

“Bununla da yetinmeyip Wallenstein grubundan tanıdığımız (ki yakındır bu cenabetlerden de bi albüm koymamız...) Jurgen Dollase'i kafaya almışlar ve klavye çaldırmışlar.”

Üç aydan sonra, ahan da koyuyoruz bu cenabetlerden bir albüm. Ben upload mevzusunu yaptım, Octopus da yazısını yazsın, not olaraktan.

Gentleoctopus'un Notu: Sypmhonic Rock müziğin Almanya'daki en önemli temsilcilerindendir bu grup. Jürgen Dollase gibi bi eleman da bu grupta olunca yaptıkları müziğe doyum olmuyor. Dollase epeyce deneyimli bi müzisyen. The Cosmic Jokers, Ashra, Walpurgis gibi gruplarla çalmış, çoğunlukla da müziğe ağırlığını koyarak grup müziğinde etkisini hissettirmiştir. Grubun orijinal adı aslında Blitzkrieg'dir, fakat albüm kayıtları sırasında Wallenstein'da karar kılmışlar. İyi de olmuş, Blitzkrieg diye grup adı mı olur yahu? Bu arada bu en iyi albümleri.

WALLENSTEIN

Bill Barone / Gibson 335 gitar, akustik gitar, vokal
Jerry Berkers / bass, lead vokal
Jürgen Dollase / klavye, Mellotron, lead vokal, sözler
Harald Großkopf / davul, perküsyon

BLITZKRIEG

1 - Lunatic (11:55)
2 - The Theme (9:37)
3 - Manhatten Project (13:47)
4 - Audiences (7:38)


LOUIS CYPHRE

Ten Years After - Ssssh! (1969)

Az önce Saku'nun John Mayall - Crusade'e yaptığı yorumu okurken aklıma geldi de elde bi dolu materyal olunca bi dolusunu unutmak çok kolay oluyo. Cyphre'la da konuştuk şimdi aynı konuyu. Ten Years After hayatımıza (en azından benimkine) etki eden şaaneliklerden biridir. En boktan zamanlarda kulaklarımızda çınlayan, aşık olurken de dayak yerken de rahatlıkla mırıldanabildiğimiz ve her daim hafızada saklı tuttuğumuz bi gruptur. Lakin unuttuk işte! Ayıp ettik. Ayıbımızı örtüyoruz.

Alvin Lee dengesizinin başı çektiği grup harbi blues yapıyor. Bi parçayı arka arkaya 20 kez dinlesen 20 farklı şekil çıkıyor ortaya. Ben bu duruma bi isim koyabilmiş değilim. Kısaca Alvin işte deyip geçiştiriyoruz. İlginç olanı grup elemanları kendi kulvarlarında sırtı yere kolay getirilemeyecek tipler fakat Ten Years After müziğinde etkisi yadsınamaz şekilde ortaya çıkan genelde Alvin Lee olmuyor. Amaaan canım , olsun.. o olsun bu olsun ama Ten Years After olsun. Dinleyin bu albümü mutlaka. Beğenmeyen yorum yazsın desin ki beni kandırdın. En şaanesinden bi albüm hediye edicem. Ama dürüst olsun bunu yapıcak olan arkadaş. (üçkağıtçı tayfasına mensup Saku ve Cyphre hiç heveslenmesin, bu laf onları bağlamıyor.)

Ha bi de Good morning Little Schoolgirl ile I Woke Up This Morning diyorum.

TEN YEARS AFTER

Roy Baker / Özel Efektler
Chick Churchill / Org, Piyano, Davul, Klavye
Alvin Lee / Gitar, Vokal
Ric Lee / Davul
Leo Lyons / Bass

SSSSH

1 - Bad Scene (3:30)
2 - Two Time Mama(2:02)
3 - Stoned Woman(3:30)
4 - Good Morning Little Schoolgirl(7:01)
5 - If You Should Love Me(5:27)
6 - I Don't Know That You Don't Know My Name(2:02)
7 - The Stomp(4:35)
8 - I Woke Up This Morning(5:30)


16 Aralık 2007 Pazar

Premiata Forneria Marconi / Per Un Amico (1972)

Bir İtalyan Senfonik Progressive Rock albümü. İtalyanca vokal, hayvani besteler, şahane atmosfer… Hızlı değişebilen bi ritmi var. Üst üste dinlenebilecek bir albüm. Tam bir Progressive klasiği. Kısaca.

Hiçbir şey yazasım yok bu sefer valla. Zaten kendime mi yazıyorum bunları acaba diye düşünmüyor değilim. Zira, biraderin bile haberi olmayabilir blog’u güncellediğimden. He yok pardon, varmış. Hmm. Güzel de laf sokmuş, vaaay. Ben zaten sokacağın lafın ebat ve şeklini merak etmiştim. İyiymiş.

Zamanında sıkça ziyaret ettiğim bi blog’u sahibi, yorum-download oranı tutmadığından dolayı blog’unu davetiyeli şekle sokmuştu. Şimdi anladım herifin derdini. Vay anasını. Gerçi adamdan davetiye alıp, 2-3 dandik yorum atıp tüm blog’u download etmiştim ama olsun. Gerçi, böylesi de bir başka zevkli. Şimdi burada küfretsem kimse sallamayabilir mesela? Olsun yorum atın siz, görüyorum buradan ben, indiriyorsunuz çat çat. Kaçamazsınız! Bari “indirdim” diye yorum atın yahu.

Not: Bu albüm, 13 Aralık 2007 gününün sıkıntısına, 14 Aralık 2007 gününün güzelliğine, 15 Aralık 2007’nin eğlencesine, şahsi kanaatim tarafından, adanmıştır.

PREMIATA FORNERIA MARCONI

Franco Mussida / vokal, gitar (12 Tel), chitarrone, mandocello, gitar
Franz Di Cioccio / davul, perküsyon, vokal
Mauro Pagani / flüt (alto), pikolo, vokal, flüt, keman
Giorgio Piazza / bass, vokal
Flavio Premoli / spinetta, klavye, org (Hammond), vokal, Moog synthesizer, Mellotron, tubular bells, clavicembalo, piyano

PER UN AMICO

1 - Appena un Po' (7:43)
2 - Generale (4:18)
3 - Per un Amico (5:23)
4 - Il Banchetto (8:39)
5 - Geranio (8:03)


LOUIS CYPHRE

14 Aralık 2007 Cuma

The Allman Brothers Band - Brothers And Sisters (1973)

Boş bırakmaya gelmiyor yahu.. Daha dün kıçına amerikan bezden yapılma üçgen çaput bağladığımız velet büyümüş de rock müziğinin içine dalmış, bi de yetmemiş ukalalığa vurmuş işi. Hatta belirttiği üzere götü de havalanmış epeyce. İndirmek lazım şüphesiz. Bu işle bilahere ilgileneceğime dair kendime söz vermiş bulunmaktayım. Son olarak da şunu söylemeliyim; "laf etmeyi, proce üretmeyi ve hiçbirini de hayata geçirmemeyi çok severim ama bi nokta var ki İngilizler çok iyi özetlemişler 'if i want it, i just do it!' (ya da buna benzer bişey.)"

Neyse yaw.. tüm bu lafların üzerine biradere armağan ediyorum bu albümü. Çok sevdiğimiz ama boktan bi motosiklet kazasında kaybettiğimiz (ki biz bu olay olurken henüz portakaldaki vitamin durumunda bile değildik) biraderimiz Duane Allman'dan sonra çıkmış bir albümdür. Diyeceksiniz ki "ee naapalım?" Öyle dememek lazım. Birader Duane'i birçok kişi tanımadığını zanneder ama yanılır. 1967-1970 arasında birçok albümde birçok müzisyene gitarıyla eşlik etmiş, çaldığı parçaları unutulmazlar arasına sokmuştur. En bilineni de Clapton'ın Derek And The Dominoes grubuyla birlikte yaptığı "Layla"'dır. Layla'daki slide gitar soloları Duane Allman'a aittir.

Gelelim albüme... Albüm blues etkilerinin had safhada olduğu fakat durup dururken de blues olarak adlandıramayacağımız bi albüm. Southern Rock olarak adlandırılan janrın içine dahil. Güney motifleriyle süslü blues yani. Albümde boş parça yok. Southbound, Jessica ve Ramblin' Man özellikle üzerinde durulması gereken parçalar. Amaan çok konuşuyoruz yaa. Siz keşfedin!

Son olarak birader Cpyhre'a katılıyorum. Dinlerken iyi di mi? Arada bir de bişeyler yazın! Saku sözüm sana değil, sana ne zaman böyle desek döşeyip duruyorsun..

THE ALLMAN BROTHERS BAND

Gregg Allman / Vokal, Gitar, Org
Chuck Leavell / Piyano
Dicky Betts / Elektrik Gitar, Slide Gitar, Dobro (bu ne lan)
Butch Trucks / Vurmalılar
Berry Oakley / Bass (olan ne varsa çalıyo adam)
Jaimoe / Vurmalılar, Conga
Lamar Williams / Bass

BROTHERS AND SISTERS

1 - Wasted Words
2 - Ramblin Man
3 - Come and Go Blues
4 - Jelly, Jelly
5 - Southbound
6 - Jessica
7 - Pony Boy


12 Aralık 2007 Çarşamba

John Mayall / Crusade (1967)

Yandaki yeşil fontla yazılmış site içeriğini okuyan herhangi bir kişinin, eğer dikkatliyse, vereceği tepkilerden bir tanesi; “Ee hani nerde bunun Blues'u?” olabilir. Ahanda burada.

Bu postta bilgi veremeyeceğim zira hem sıkıldım hem de albüm anlatılacak gibi değil. Blues seven herhangi bir insan albüme aşık olabilir. Öyle bir albüm. Mayall’ın Clapton’la kaydettiği “Bluesbreakers with Eric Clapton” adlı efsane albümün iki ardından çıkan başka efsane bir albüm. Ki aslında “Crusade” ile “Bluesbreakers with Eric Clapton” albümleri arasındaki albüm olan “A Hard Road” da, ileride Fleetwood Mac’i kuracak adam olan Peter Green’le yapılmıştır ki o albüm de bir başka efsanedir. Benim asıl favorim bu albüm. Favori şarkım da The Death of J.B. Lenoir.

Ha bi de… Ulan indirmesine indiriyonuz da bari bi iki yorumunuzu, fikrinizi karalayın lan.

JOHN MAYALL & THE BLUESBREAKERS

Hughie Flint / Davul
Keef Hartley / Davul
Rip Kant / Bariton Saksafon
John Mayall / Org, Gitar, Mızıka, Piyano, Klavye, Vokal
John McVie / Bass
Chris Mercer / Tenor Saksafon
Mick Taylor / Gitar

CRUSADE

1 – Oh, Pretty Woman (3:40)
2 – Stand Back Baby (1:50)
3 – My Time After Awhile (5:15)
4 – Snowy Wood (3:41)
5 – Man of Stone (2:29)
6 – Tears in My Eyes (4:20)
7 – Driving Sideways (4:03)
8 – The Death of J.B Lenoir (4:27)
9 – I Can’t Quit You Baby (4:35)
10 – Streamline (3:19)
11 – Me and My Woman (4:05)
12 – Checkin’ Up on My Baby (3:59) 


LOUIS CYPHRE

10 Aralık 2007 Pazartesi

Dzyan / Electric Silence (1975)

Öncelikle üst üste 3. albümümü upload ederken, buradan sitenin asıl sahibine (Johnny Blog’a değil, hayır) seslenmek istiyorum. Öyle “baba oldum, işe girdim, para kazanıyorum rocker’lığım facebook’ta din kısmında yazandan ibarettir” gibisinden laflar etmeye başlamışsınız duyduğum kadarıyla. Olmuyor böyle. Ayıp denen bir şey var canım. Aa. Kaptırdınız fani işlere, olmuyor böyle. (Evet çok hızlı götüm kalkar.)

Şimdi bu eklediğimiz adamların bu albümünü birkaç gün önce rapidshare’e upload etmiştim. Lakin blog’a koyamadım. Neden? Çünkü… Bi bok bulamadım yazacak. Dedim bari tekrar dinleyeyim. Dinledim, oturdum ve yine yazamadım. Bu böyle 2-3 sefer devam etti. Sonra çaktım ki albümü ne zaman dinlemeye başlasam, dünyevi olan her olaydan kopuyorum. Kafa gidiyor uzaya... Yani bana sormayın bu albüm neden güzel, neden değil diye. Açıklayamıyorum. Ama dinlediğim en iyi krautrock albümü. Bir tek orası kesin.

Sene 75. Krautrock albümlerini bu tarihe göre sıraladığımızda toplamda 11 gibi bir albüm rakamı çıkıyor. Neu’nun Neu!'75’i çıkartıp siktirolup gittikleri (bana göre, giderken pek de iyi bir albüm bırakmadıkları), Ash Ra Temple’ın dağıldığı, Faust’un kayıplarda olduğu, Can’in ne yaptığı belli olmadığı Landed albümünün (kimisi aşırı sever bu albümü, kimisi aşırı sinir olur) çıktığı, Amon Düül II’nin iki albümle ortalıkta dolaştığı fakat eksik bir şeylerin olduğu yılda çıkagelen iki albümden birisi… Biri Popol Vuh’un en dolusundan Kraut yaptıkları “Das Hohelied Salomos” albümü diğeri ise Dzyan’ın “dağılın ulen!” dedikleri Electric Silence albümü.

Hafiften atmosfer tasviri yapacak olursak… Embryo etnik/jazz’ı, LSD saykodelizmi, hafiften Tangerine Dream stili ve Can’in ilk yılları gibisinden bir şey bu albüm.

DZYAN

Peter Giger / davul, perküsyon
Reinhard Karwatky / electric & double bass, superstring, Mellotron, synthesizer
Eddy Marron / gitar, sitar, Zaz, tambura, mellotron, vokal

ELECTRIC SILENCE

1 - Back To Where We Come (8:57)
2 - A Day In My Life (4:03)
3 - The Road Not Taken (4:54)
4 - Khali (4:55)
5 - For Earthly Thinking (9:38)
6 - Electric Silence (4:30)


LOUIS CYPHRE