Creedence Clearwater Revival - Green River (1969)

John Fogerty'nin bitmek tükenmek bilmez enerjisinin gruba yansıması, elemanların müzik konusundaki yeteneği ve ilk iki albümün başarısından olsa gerek CCR 1969 yılı içerisinde 2. ve 3. albümü kaydeder. Green River bu dönemin ikinci albümüdür. Albümde yer alan iki parça Bad Moon Rising ve Green River CCR'ın en önemli hitlerindendir.

Doug Clifford 2013'te verdiği bir röportajda yerel grupları izlemeye gittiklerini, grupların alkol ve uyuşturucuya bağlanan berbat durumlarını gördükten sonra alkol ve uyuşturucudan uzak durmaya karar verdiklerini ve ya müzikte en üst noktaya çıkacaklarına ya da bu işi bırakacaklarına karar verdiklerini anlatır. Green River'ın öncesine tarihlenen bu durum albümün yükselen kalitesinin hikayesidir bir bakıma.

Hareketli ve eğlenceli sayılabilecek yapısıyla Green River albüme iyi başlangıç yapmanızı sağlar. Tek düze gibi görünün ama kendi içindeki devinimi bu tekdüze görünüm altında sunan bir parçadır.

Green River biter ama hareketlilik bitmez ve ikinci parça Commotion ile devam eder. Parça içindeki bass'lara ve gitara dikkat etmenizi öneririm. Harala gürele içerisinde genellikle farkına varılmaz ama son derecede başarılıdırlar. Ayrıca Commotion'ın Green River 45'liğinin B yüzünde yer aldığını belirtmekte de fayda var.

Üçüncü parça Tombstone Shadow'da tempo yarı yarıya düşer ve artık albümün derinliklerine girmeye başlarsınız. Blues gitarı alt yapıda sürekli gidip gelirken Swamp tadı içinize işler. Bass ve davul ön planda değildir hiç, hatta sadece ikisine odaklanırsanız sıkıcı bile gelir. Vokalden gelen ses her ikisini de bütünler ve yavan olmaktan çıkarır. Tahminen John Fogerty buluşudur bu da.

Wrote A Song Everyone albümün en uzun parçasıdır ve balad havasında ilerler. Gözlerinizi kapatıp dinlediğinizde yazın ortasında çöl gibi bir yerde kulübenizin önüne oturmuş, gün batımına bakarak yalnızlığın keyfini çıkarıyormuşsunuz izlenimi yaratır insanda. Halbuki şarkının sözleriyle bu durumun hiç alakası da yoktur.

B yüzünün ilk, albümün 5.parçası Bad Moon Rising benim en sevdiğim CCR parçalarından biridir. Kalıpların içinde kalan gidişatı, hey dostlar banjomuzu aldık hadi nehre açılalım kafası ritimleriyle keyif verir.

Lodi, albümden çıkan ilk 45'lik Bad Moon Rising'in B yüzünde de yer alır. Dinlediğinizde pek kayda değer bir parça gibi gelmez. Arada bazı atraksiyonlarla parça canlanır gibi olur ama anında eski düzenine geri döner.

"Yeah cowboy, ride your horse" tadında bir gidişatı olan Cross-Tie Walker inişli çıkışlı bölümleriyle etkiler. Blues gitarı ön plana çıkarak parçayı hareketlendirir. Parçanın bence tek eksiği fade-out (azalarak) ile bitmesidir. Daha kesin ve keskin bir bitiş etkisini daha da artırabilirdi.

Albümün 8.parçası Sinister Purpose Fogerty vokalini öne çıkaran bir yapıdadır. John sustuğunda ise gitar, bass, davul kendiliğinden öne çıkarak parça içi değişiklikleri sağlarlar.

The Night Time Is The Right Time albümün tek cover parçasıdır. 1957 yılında Nappy Brown tarafından kaydedilmiş bir rhythm&blues şarkısıdır ve 1958'de Ray Charles, 1983'te de James Brown tarafından coverlanmıştır. Temelde güzel parçadır ama bu albümün sonuna hiç gitmemiştir kişisel fikrim olarak.

Green River albüm olarak Billboard Magazine'in R&B Albums listesinde 26.sırada, Billboard 200 listesinde 1 numarada, dönemin bir diğer etkili dergisi RPM'in Top Albums listesinde de 2 numarada yer almıştır. 2 ayrı 45'lik olarak yayınlanan Bad Moon Rising ve Green River'ın her ikisi de Billboard Hot 100 listesinde 2 numaraya kadar yükselmiştir.

CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL

John Fogerty / Lead Gitar, Lead ve Back Vokal, Piyano, Klavye, Armonika

Tom Fogerty / Ritim Gitar

Stu Cook / Bass Gitar

Doug Clifford / Davul

GREEN RIVER

1 - Green River (2:36)

2 - Commotion (2:44)

3 - Tombstone Shadow (3:39)

4 - Wrote a Song for Everyone (4:57)

5 - Bad Moon Rising (2:21)

6 – Lodi (3:13)

7 - Cross-Tie Walker (3:20)

8 - Sinister Purpose (3:23)

9 - The Night Time Is the Right Time (3:09)

Creedence Clearwater Revival - Bayou Country (1969)

İlk albümün başarısının getirisi olarak 1968 yılında hızla ama etkileyici bir güzellikte kaydedilen Bayou Country, CCR'ın müzik dünyasındaki yerini sağlamlaştırırken diğer yandan Swamp Rock'ın daha görünür hale gelmesini de sağlaması açısından önemlidir. Swamp rock ayrımı ilk albüme oranla bu albümde kendini daha fazla hissettirir. Mississippi deltasında hayata geçen delta blues'un ardılı olarak da Swamp (bataklık) rock adını alması da espirili ve kaçınılmazdır. 

Bayou Country'den çıkan Proud Mary 45'liği Billboard Hot 100 listesinde 2 numaraya tırmanır, Avrupa'da tüm listelerde ilk 10 içerisinde yer alır. Proud Mary'nin başarısı gelecekte de devam edecek, başta Tina Turner olmak üzere birçok müzisyen ya da grup tarafından cover'lanacaktır. Parça o kadar etkilidir ki (popülerlik anlamında elbette) Bob Dylan bile 69 yılında Billboard Magazine'e verdiği bir röportajda "bu yılki favori parçam" açıklamasını yapar.

İlk parça Born On The Bayou Fogerty'nin yıllar sonra verdiği bir röportajda da belirttiği gibi tam anlamıyla bir Swamp Rock parçasıdır. Yapısı itibariyle de Southern Blues'a fena halde yaklaşmaktadır. Albümden sonra CCR'ın hemen hemen tüm konserlerinin açılış parçası olan Born On The Bayou ile ilgili ilginç hikaye ise parça kayıtları bittikten sonra John'un parçada kullandığı gitarının arabasından çalınmış olmasıdır. 

İkinci sıradaki Bootleg kendi halinde, sade, belirli sınırlar içinde gidip gelen ama kendi standartlarına sahip bir parçadır. 

Bu güne dek dinlediğim içinden Tren geçen tüm şarkılarda olduğu gibi Graveyard Train de aynı yapısal bütünlüğe sahip; standart ve sabit ritim üzeri farklı aletler ve etkili vokal. Eh tren geçiyorsa içinden elbette tekerlerin ray aralıklarında çıkardıkları tek düze ve sabit ses esas alınacaktır. John Fogerty'nin armonikası parçanın dikkat edilmesi gereken unsuru. 

Bize göre 4., plağa göre B yüzünün ilk parçası Little Richard tarafından ünlendirilen Good Golly Miss Molly. Parçanın sözlerinde ufak John Fogerty oynamaları mevcut. İnsanı rock'n roll ruhuna döndüren bir parçadır ayrıca kendisi. Gitar sololarıyla ve Fogerty vokali ile Little Richard etkisinden kurtulabilmiştir.

Kısa ama yırtıcı gitar introsuyla başlayan Penthouse Pauper baştan sona Gitar vs. Fogerty modunda ilerler. İkisinin birleşimi  de insanı sıkılmış bez gibi burarak lavaboya fırlatır. Neyse ki kendinize gelmek için ihtiyacınız olan şey bir sonraki parçada mevcuttur.

Proud Mary ile ilgili yukarıda söylediklerimize ek olarak aslında aman aman bir parça olmadığını ama popüler olabilecek bir yapıya sahip olduğu için hemen herkes tarafından beğenilme niteliğine sahip olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki parça sonrası müzik tarihi bu savı kanıtlamıştır.

Ve albümün son parçası Keep On Chooglin' içerdiği cinsel imalar, dipten ve derinden gelen John Fogerty çığlıkları ve melodik yapısıyla hem başarılı olmuş hem de CCR'ın konser kapanış şarkısı olarak kullanılmıştır. Muhteşem bir parça değildir ama albüm kapanışını doğru şekilde yapmayı başarmış bir parçadır diyebiliriz.

Sıkıcılıktan fena halde uzak, Swamp Rock'ı  hakkıyla işleyen, kaliteli ve etkileyici bir albümdür.

CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL

John Fogerty / Lead Gitar, Lead Vokal, Armonika

Tom Fogerty / Ritim Gitar, Back Vokal

Stu Cook / Bass

Doug Clifford / Davul

BAYOU COUNTRY

1 - Born on the Bayou (5:16)

2 - Bootleg (3:03)

3 - Graveyard Train (8:37)

4 - Good Golly Miss Molly (2:44)

5 - Penthouse Pauper (3:39)

6 - Proud Mary (3:09)

7 - Keep on Chooglin' (7:43)

Creedence Clearwater Revival - Creedence Clearwater Revival (1968)

Kişisel olarak Rock tarihinin en sevdiğim isimlerinden birine sahip olan bir grubun en sevdiklerimden biri olması da ayrıca takdire şayan bir durum. İki birader John ve Tom Fogerty ile ikisinin aynı okuldan arkadaşları Stu Cook ve Doug Clifford'la kurdukları grup ilk dönem The Blue Velvets ikinci dönem The Golliwogs adıyla bilinir. 1967 yılı sonlarındaysa Creedence Clearwater Revival adını alır. İsim Tom'un arkadaşı olan Credence Newball (ikinci bir e harfi eklenir), Olympia Bira'nın TV reklamlarında çıkan sloganı "Clear Water" ve Delta Blues hayranı grup elemanlarının müziği ve gruplarını yenileme fikrinden ortaya çıkar. Anlatılana göre Stu Cook bu isme epeyce güler ve isim hakkında "Bu isim Buffalo Springfield ve Jefferson Airplane'den bile daha tuhaf" der ve isim kabul görür. Ama uzun bir isim olduğu için de sıklıkla Creedence ya da CCR olarak bilinirler.

1961-67 yılları arasında The Blue Velvets ve The Golliwogs isimleriyle 11 tane 45'lik yayınlayan grup 1967 yılı sonlarında ilk albümlerini kaydetmeye başlar. 68 Şubat'ında kayıtları biten albüm 5 Temmuz 1968'de yayınlanır. 8 parçadan oluşan albümde 3 parça hariç hepsi John Fogerty'e aittir. Albümün son parçası da Tom ve John tarafından yazılmıştır.

Blues rock'dan Southern rock'a, Acid'den Psychedelic'e geniş bir alanda akan albüm daha sonra sıklıkla söz edileceği üzere Swamp Rock türüne girmektedir. 

Açılış parçası blues'un çirkin devi Screamin' Jay Hawkins'in 1956'da yayınladığı I Put A Spell On You'dur. Grup bu parçada büyülü bir ortam yaratır. Her şey yerli yerindedir ve hikaye baştan sona kendi kendine akar. John'un içe işleyen vokali ve büyülü sözler misali ortalıkta dolanan gitarı, Tom'un ritimleri, Cook'un bass gitarı ve Clifford'un sürekli güçlenen davulu, hepsi ön plandadır. Hawkins ve Nina Simone versiyonlarıyla karşılaştırıldığında onlardan aşağı kalmayan ve kendi adıma ikisinden de daha iyi olan bir yorumdur bu. 

İkinci sıradaki parça The Working Man kendinden önceki ve sonraki parça gibi olamasa da ikisi arasında geçişi sağlayabilmektedir. Sözleri itibariyle de blues'a daha yakın durur. 

Dale Hawkins tarafından yazılmış ve söylenmişse de (hatta The Rolling Stones tarafından cover'lanmış olsa da) CCR'ın üzerine yapışan ve yakışan Susie Q gelir üçüncü sırada. Listelerde anında 11 numaraya yükselir. Albümün en uzun parçası, yayınlandığı dönemin de en uzun parçalarından biridir. 2-3 dakikalık şarkılara alışkın olan herkesi şaşırtır ve büyüler. John'un Susie Q diye bağırışları / yakarışları insanın içini delip geçer.

Steve Cropper ve Wilson Pickett tarafından yazılan ve albümdeki son cover parça Ninty-nine and a half (Won't Do) plağın B yüzünün ilk parçasıdır. Sonlara kadar sakin ve sabit bir yapıda giden parça sonlarda zıvanadan çıkar ama küt diye de biter.

Klasik blues gitarıyla başlayan Get Down Woman aynı şekilde devam eder. Gitar sololarıyla öne çıkar. Blues standartlarını korur.

6.parça Porterville grubun daha önce The Golliwogs adıyla son kez yayınladıkları bir parçadır. Parçanın düzeyi diğerlerine olarak düşüktür ama kötü ve sırıtan bir parça da değildir.

Ardından gelen parça Gloomy çok insan tarafından göz ardı edilmektedir ama blues rock'ın en etkili örneklerinden biridir. Blues'un rock müziğe evrimi ya da içine girişi olarak bile tanımlayabiliriz parçayı.

Albümün son parçası Walk On The Water grubun yine The Golliwogs adıyla 1966'da kaydettikleri parça Walking On The Water'ın yeniden ele alınmış versiyonudur. Gitar ve davul yükselişleriyle, bass ve davul karşılaşmalarıyla ve tabi John Fogerty vokaliyle öne çıkar.

Arşivde mutlak surette bulunması gereken klasiklerden biridir 1968 tarihli bu albüm. Siz de bulundurun mutlaka elinizin altında...

CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL

John Fogerty / Lead Vokal, Lead Gitar
Tom Fogerty / Ritim Gitar / Back Vokal
Stu Cook / Bass, Vokal
Doug Clifford / Davul, Vokal

CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL

1 - I Put a Spell on You (4:33)

2 - The Working Man (3:04)

3 - Susie Q (8:37)

4 - Ninety-Nine and a Half (Won't Do) (3:39)

5 - Get Down Woman (3:09)

6 - Porterville (2:24)

7 - Gloomy (3:51)

8 - Walk on the Water (4:40)

The Residents - Meet The Residents (1974)

1960’lı ve 70’li yıllarda yapılan rock müziği, aslında anglo-amerikan kökenlere sahipse de, bu blogda örneklerini bolca bulabileceğiniz, birçok kültüre adapte edilebilir, çok etkileşimli bir müziktir. 60’lardan gelen psikedelik kültür 1970’li yıllara varıldığında evrilerek farklı ulusların elinde farklı müzikal kimliklerin ortaya çıkmasına öncülük etmiştir.

Şahsi fikrim, 70’li yıllarda genel olarak Avrupa’da daha deneysel ve farklı etkileşimlere sahip bir müzikal anlayış hakimken, Amerika müzikal anlamda daha muhafazakar bir çizgiye oturmuştur. Ancak yazımız tamamen bu durumun dışında bir grup hakkında.

The Residents, 60’lı yılların sonunda kurulmuş, ilk albümünü 1974 yılında yayınlamış Amerikalı avangart bir gruptur (kendilerini bu şekilde tanımlarlar mı bilmiyorum). Grup üyeleri Louisiana’da aynı lisede okurlar, kayıt aletleri ile bir takın deneysel işler yapmakta ve beğendikleri müzikleri kaydetmektedirler. Yaşadıkları yer onlara dar geldiğinde, San Francisco’ya gitmek için yola çıkarlar ve San Mateo, California’da kalmaya karar verirler. Philip “Snakefinger” Lithman ve N. Senada ile tanışırlar ve bu iki isim grubun artistik, felsefi ve müzikal anlayışına büyük katkıda bulunur. Senada’nın “bilinmezlik teorisi” (theory of obscurity) aslında The Residents’in müziği hakkında en büyük ipucunu bize vermektedir; “bir sanatçı saf sanatı ancak dış dünyanın etkilerini ve beklentilerini değerlendirmeye almadığında üretebilir.” (N. Senada’nın gerçek bir insan olup olmadığı hala tartışmalıdır. Bazıları onun Captain Beefhart olduğunu iddia eder)

Tabii The Resident için sadece bir müzik grubu yakıştırması yapmak bir eksik bir tanım olarak kalır. Kariyerlerinde birçok multimedya çalışması ve performans sanatı örneği bulunmaktadır. Grup üyeleri kimliklerini hala gizli tutmayı başarabilmişlerdir. İkonik bir hal alan dev göz maskeleriyle sahneye çıkarlar, maskeler ilerleyen dönemde çeşitlense de hala herkes onları bu şekilde hatırlamaktadır. Yaptıkları müzik bu anonimlikten nasibini almıştır; kaotik, atonal, uzlaşmacı olmayan, hatta yer yer rahatsız edici bir havaya sahiptir. İlk dönemden bu yana elektronik müziğe yakındırlar. Gerek imajları, gerekse ürünleriyle dönemin karşı kültürüne karşı bir kültür geliştirmeyi amaçladıklarını söylemek yanlış olmaz. Albümlerinde kült sanatçıları yapıbozumcu bir şekilde coverladıkları da olur. (James Brown’ın This is a Man’s World’ünü tavsiye ediyorum)

Diskografilerine göz attığımızda 50 stüdyo albümü sayısız compilation, konser albümü multimedya yayını görürüz. Bu müzikal kariyer içinde belli bir The Residents tarzından söz edebiliriz ancak onların müziğini sınıflandırmak ya da muadilini bulmak nafile bir çabadır. Yine de Frank Zappa ve Captain Beefheart’a aşina olanların daha kolay kabul edebileceği bir müzik olduğu söylenebilir.

Tanıtacağım albüme gelecek olursak, “Meet The Residents” grubun debut albümü. Hem isim olarak hem de albüm kapağı olarak Beatles’ın “Meet The Beatles” albümüne alaycı bir göndermede bulunmakta. 1977 yılında EMI’ın şikayetleri yüzünden farklı bir cover ile piyasaya sürülmüş. Piyasaya sürüldüğünde 50 kopyadan az satmış ve döneminde hiç dikkate değer bulunmamış bir albüm. İlk şarkı “Boots” ise “These Boots are Made for Walkin’” coverı olarak düşünülebilir mi bilmiyorum. Albüm genelinde piyano ve üflemeliler bolca kullanılmış, çocuksu ve tekrar eden melodiler albüme kaotik ve bir hava katmakta. Bazı melodilerin, her ne kadar alışılmış armoni düzeni dışında yer alsa da, akılda kalıcı bir yanları da var. Değişken ve yer yer düzensiz ritimsel çeşitlilik albümün özgün taraflarından.  Benim kişisel favorilerim ise bir deli dansı olarak adlandırılabilecek “Infant Tango” ve bir Noel şarkısı olarak yazılmış “Seasoned Greetings”.

Herkesin dinleyebileceği bir müzik yapmasa da dönem müziği içerisinde özgün bir yer tutan bu avangart grup kendinden söz edilmesini gerçekten hak ediyor. Grubu tanımayanlar için 50’den fazla albüm, performans sanatı, multimedya materyali tam bir hazine niteliğinde. Son olarak 2015 tarihli "Theory of Obscurity" belgeseli The Residents'e ilgi duyanlar faydalı bir yapım diye düşünüyorum. 

"Nasıl toplumdaki yozlaşmış ve tutucu, ahlaki değerlere karşı mücadele ediyorsak, yerleşmiş müzik kurallarına karşı da mücadele etmeli ve bu kuralları yıkmalıyız. Müzikte çözülen sınırlar, insan ve doğa, ruh ve dünya, ahlak ve toplum kurallarının simgeleridir."

Arnold Schönberg

THE RESIDENTS

James Aaron / Bass, Gitar

James Whitaker / Piano

Wool / Vokal

The Residents / Diğer her şey

MEET THE RESIDENTS

01. Boots (0:54)

02. Numb Erone (1:07)

03. Guylum Bardot (1:19)

04. Breath And Length (1:44)

05. Consuelo's Departure (0:59)

06. Smelly Tongues (1:44)

07. Rest Aria (5:09)

08. Skratz (1:43)

09. Spotted Pinto Bean (5:27)

10. Infant Tango (5:28)

11. Seasoned Greetings (5:13)

12. N-Er-Gee (Crisis Blues) (7:16)

Pink Floyd / Live at Hannover, 1970

Canlı kayıtlarla devam ediyoruz. Bir önceki postumuzda belirttiğimiz albümü bugün, hemen şimdi dinlemesek ayıp etmiş olurduk. Hakkında yazmak istediğim parçaları barındırdığı için de bu albümü seçtim diyebilirim.

1970 tarihli albüm Pink Floyd'un belki de en ayinsel parçası set the controls heart of the sun ile başlıyor. Ayinsel kavramı bir parçanın saykodelik ögeler barındırması ile doğru orantılıdır. Bana göre. Bazı melodiler duyma organınızla algılanmaz sadece, bu da öyle bir melodidir. Pompei kaydı en güzelidir fakat, ben bu parçaya acayip iltimas geçiyorum. Yahu adamlar 70 senesinde güneşin patlama seslerini koymuşlar kayda nasıl etkileyici olmaz bu! Ruha bu kadar işlemesinin sebebi de doğadan fırlamış gibi olmasındandır.

Albümde ikinci ve üçüncü albümlerinden parçalar vardır. Cymbaline'a dikkat çekmek istiyorum. Shakespeare'in oyunlarından bir tanesinin ismi Cymbeline'dir. Oyun romans türündedir ve bu parça Pink Floyd'un da melodik romansıdır tıpkı oyunda olduğu gibi. Bir özelliği daha ki THE FİLM MORE adlı filmin de soundtrack'idir. Grubun ilk soundtrack çalışması olması özelliğini taşıyor.

Intersteller overdrive, 1966 yılında yazılmış, Syd Barret zamanlarında yani hey gidi. Sonrasında Pink Floyd'un debut albümünde yer almış. Erken dönem space rock özelliği taşımasıyla benim için ve kim bilir daha kimler için özel bir sounda sahip bir parçadır.

The Embryo, ilginç bir gelişim süreci var parçanın. Versiyonları mevcut yani. Başlarda 5 dakikanın altında sakin, akustik bir parça iken 1971'e değin 10 dakikaya uzamış. Kimi ses efektlerinin yerini son kaydında dinleyeceğiniz üzere blues esintileri almış. En son 1971 sonlarında çalmışlar zaten. Şarkıyı büyütmüşler anlayacağınız. Yine dikkat çekmek isterim ki gelişim süreci bu kadar mı doğadaki gibi olur! 

Dinle, dinlet!

Jane at Home Live

Öncelikle bir saygı duruşu alayım. 

http://gentleoctopus.blogspot.com.tr/2009/10/jane-together-1972.html


Albümler, yıl dönümlerinde garip bir şekilde kendilerini bir yerlerden çıkarıp dinletiyorlar. Jane'in bu albümü de kendisini çıkardığı tozlu rafımdan ve neredeyse taş plak çalacak olan cd sürücümde tur atmaya başladı. Ben açıkçası fazla spiritüel bağlarla bağlıyım dinlediğim, gönül verdiğim melodilere. Onlar da sağ olsunlar küçük sürprizlerle karşıma çıkıyorlar.
13 Ağustos 1976 tarihli bu canlı kayıt albümü Niedersachsenhalle Hannover'da kaydedilmiş. Bu yeri Pink Floyd'dan bilen bilir. Hatırlatalım: 

Bir postla iki albüm vurmak diye buna derim. Zaten bir ruh birlikteliği var bunlarda. Birini dinlerken gözlerinizi kapatın bakalım nasıl titreşimler yakalayacak sizleri. Farklı deneyimler yaşatıyor bana bu iki grubun enstrümanları ile olan ilişkileri. Jane'e gelince atanamayan enstrümantel Pink Floyd'dur.

Albümde kesinlikle canlı izleme isteği uyandırıyorlar. All My Friends ile başlayıp Windows ile kapanışı yapıyorlar. 2008'de bonus track'lerin eklenmesiyle 2 cd'lik yayınlanıyor albüm.

Jane'in liriklerini merak edenler için de bir parçasının şarkı sözlerini yazmadan şunu eklemek istiyorum ki bir hep bir arayış, hep bir çözüm bulma, analiz etme halinde bu abiler de. Dağdan taştan medet umuyoruz daha güzel daha iyisi için. 

Onlar da bu dört platonik cisimden medet ummuşlar Fire, Water, Earth+Air'da ki albümün 41. dakikasında başlar. Enfestir.

Fire shine on me

show me the way to better days.
Water cool me down
so that I can see the way.
Fire, Water, Earth and Air,
come together in my soul
And when you hear me wait for my sign
And I leave for a better time.
Can you hear me, can hear me
Can you hear me, can hear me

Can you hear me, can hear me
Can you hear me, can hear me

You're the light that fills me up.
You burning me like fire
Fills my senses, fills my mind.
Your worlds can take me higher

Higher and higher
bring me to mystery love.
You are the sun
that fills the room with light
You give me the flame
that turns me insane
Burns my hand like fire
let me be a piece of you.
And I will give you my desire
And you give me some,
some sweet loving, every day.
You give me some sweet loving every day.
You give me some sweet loving every day.
You give me some sweet loving every day.
You give me some sweet loving every day.
You give me some sweet loving every day.
You give me some sweet loving every day.

I see them.
I hear them
They coming.
They slowing
Keep on… Keep on Rolling

Çok  beklemeyin dinlemek için, kesintisiz dinleyeceğiniz albüm listesi ahan da burada. 

1. All My Friends (4:58) / lead voice: MARTIN
2. Lady (3:38) / lead voice: PETER
3. Rest Of My Life (4:42) 
4. Expectation (5:32) /lead voice: KLAUS
5. River (3:51) 
6. Out In The Rain (6:22) /lead voice:PETER
7. Hangman (11:55) /lead voice:KLAUS
8. Fire, Water, Earth & Air (4:00) / lead voice: KLAUS
9. Another Way (5:41) lead voice: MARTIN
10. Hightime For Crusaders (5:07) 
11. Windows (19:20)/ lead voice: MARTIN

Fark edileceği üzere, grubun çekirdek kadrosundan kişlerin ayrılışıyla isimler şu şekilde olmuştur:

-Klaus Hess / lead guitar, vocals, Taurus bass pedals
- Manfred Wieczorke / keyboards, vocals
- Martin Hesse / bass, vocals 
- Peter Panka / drums, vocals 

Gidenlerin yolu açık olsundu da, Jane 1972'den 1976'ya olması gerekeni yaşamıştır. Her haliyle progressive rock/space rock/krautrock 'tur. Afiyet olsun. 

Grobschnitt - The History of Solar Music Vol:1 (2001)

http://gentleoctopus.blogspot.ch/2009/07/grobschnitt-solar-musc-lve-1978.html

Tazeleyelim gençler. Ne bu hâl? Grubun konser kayıtlarından oluşan ve üstteki linkte de bahsedilen albüm var madem, neden sonra yayınlanan bu derleme albümü hatırlamayalım?

2001 çıkışlı beşibiryerde serinin ilki olan albümde grubun davulcusu ve en birinci kurucusu EROC'un kendi arşivinden derlediği performans kayıtları yer almakta. Albüm de Eroc'un olan Wolkenreise etiketiyle satışa çıkmıştır. İki cd'den oluşan uzuuun soluklu bir albüm olan vol:1 neredeyse iki buçuk saat sürmekte. Eroc'un arşivinden çıkıp bizlere kadar ulaşan bu beşibiryerde serinin ilk albümü olması sebebiyle açılışı burdan yapın istedim. Eroc, bizler için arşivlemiş. Yoluna tek başına devam etmeyi düşünmeseydi haberimiz bile olmayacaktı bu güzel kayıtlardan. İyi yanından bakmak lazım.

Şimdi oturup Eroc şöyle davula vurmuş, Lupo gitarları böyle öttürmüş,Wildschwein aman da ne güzel sololar atmış demenin manası yok. Bilen bilir. Grobschnitt tarihi aslında Eroc'un sayesinde ortaya çıkmıştır. Son olarak ufak bir ayrıntıyı da ekleyeyim: bu albüm tam da Eroc'un doğum günü olan 15 Kasım'da piyasaya çıkmıştır. Bulun buluşturun, dinleyin. Takipte kalın...

Şarkı listesi şöyle.

Songs / Tracks Listing

Disc one: (60:53)

1. I Walk The Line (0:46)

2. Solar Music Warburg '78 (55:44)

3. Zugabe (4:23)

Disc two: (67:51)

1. Solar Music Münster '79 (27:01)

2. Merry Go Round (7:27)

3. Solar Music Studio '74 (33:23)

Grobschnitt - Rockpommel's Land (1977)

Yolculuğa çıkacaklar, hazır mısınız?

Yanınıza bu albümden başkasını almayın. Neresinden başlasam övgüye bilemiyorum. Grobschnitt'in sıvazlanacak sırtı kalmamış yetmişten bu yana ya, neyse. Ben hem övgü adına hem de tanıtmak adına yarım saattir dinlediğim bu albümü görücüye çıkarayım, bilmeyen bilmez sonuçta. Ama ben iyi bir progressive rock dinleyicisiyim diyenin de bilmemesi ayıbolur bu albümü.

Adamlarımız çok güzel evrenlerde yaşıyor. Ben en çok ''pseudonyms''leri olan ''Eroc", "Mist", "Wildschwein", "Lupo" ve "Popo"  adlarıyla anıyorum grubun üyelerini. O evrenlerde bu adlarla anılmaları kaçınılmaz.

Rockpommel's Land, aha işte! Yarattıkları onca evrenden sadece birisi. Albüm tek düze ilerlemiyor. Bize anlattıkları Ernie'nin yolculuğu gibi. Konsept albümlerini çok seviyorum. Bir kitap gibi oluyor. Kurgulu. Kitaptan daha da etkili üstelik bir de melodisi var! Bu albüm için müzikli kitap diyebilirim. Ya size şimdi grobschnitt'i mi anlatacağım ben, garip geliyor. Genelde anlatmayıp bir ayin gibi oturup son ses bu albümleri dinlediğimiz için...

Sözlerini yazmak istiyorum ama. Ernie'nin yolculuğunda siz hangi mağaralara girdiniz paylaşın isterim. Albümde bonus track ile birlikte beş parça var. wildschwein'ın dilinden dökülenler şunlar oluyor bu albümde:

Ernie’s Reise

You live the story

of the innocent life’s defeat of solitude’s dice

captivated by a moonbeam, chained to dispisers of your love

captivated by dispisers, lost in the canyons of your mind

Take just another lad

call him Ernie and see him returning home from school

left alone at some old window, leaving paper dreams to fly

hear the wind whispering gently calling you to dream away

So fly away in a staggering paper plane

don’t be afraid when somebody takes your game

High above the town soars a little boy in his paper plane

astonished he peers down, the houses look like toys from his paper plane

the wind takes his hand

Sparkling rivers below, watch the green meadows flow

feel your face caressed by a golden rainbow

Ernie never felt so strong

as he was gliding along, forgetting all fences he sailed till dawn

Look the sun is sinking low, little boy where do you go

time leads you to darkness of the night, shocks you with fright

don’t fear the shadow over you, it’s a bird called Maraboo

he will light his light, Ernie, he will be your guide

Confidence is a strong assistance to you

Hey little Ernie, I’d like to take you home to my nest

The sun will keep you warm and cozy all nite long

and you’ll have a pleasent rest – skip on my chest

The tree with the nest of the bird where the sun goes to bed is so high

it touches the sky

Far away a Blackshirt cleans a chain

Hey little lads, get on dreaming

fear the warming far away from home

find your hope in some desert stone

smell some dope in an ice-cream cone

announcement:

This evening a huge bird was seen carrying a little boy on his back in a height of about 3.000 feet right above sector 0/16. The bird was carrying some beer-bottles, a bag with vegetables, was lit contrary to regulations and was smoking a pipe. We instruct all planes cruising this sector to observe this incident. Over.

Severity Town

Look at the morning’s golden sun

her warmth had melt away your fantasy dreams

of Mr. GLEE prisoned in ROCKPOMMEL’s LAND

because he’d laughed and danced holding children’s hand

Look Ernie where you are, forget about Mr. GLEE

you’re just awoken on Maraboo’s tree.

Look at the morning’s golden sun

boiling the water kettle right on her head

old Maraboo is warming morning due for you

ain’t it enough at least for this dream to be true

But Ernie said goodbye, to find Mr. GLEE

and Maraboo gave him a feather on his way downtree

on his way, his long long way downtree

You, have you got any aim you could hang on a name

when you’re chasing around, climbing trees up and down

See this sinister confusion around, little boy watch out

you’re in ROCKPOMMEL’s SEVERITY TOWN

this cursed place works so graceless and so loud

The Blackshirts have imprisoned Mr. GLEE ‘cos he wants to be the children’s friend

run little Ernie, you’re so young and so free

let your faith and your feather lead you to ROCKPOMMEL‘s LAND

Ernie chased around and found the town gate

where two Blackshirts were on guard

their stoney heads looked so amazing and he laughed

that’s why they tried to seize him

he skipped and struggled hard to get off

t’was a real mess around

and undisigned the Blackshirts touched his feather

wich froze in their frozen town

announcements:

Little Ernie didn’t believe his eyes when suddenly he was alone. Maraboo gave him a magic feather, wich turned each Blackshirt into a stone.

Totally exhausted Ernie went off this severe place and followed a way leading to the mountains. Half an hour later he rested in the shade of a HOWARD JOHNSON’s where he began to consider whether he should turn around the record or have another hot dog ...

Anywhere

Anywhere on a desert stone, anywhere so far from home

where’s no friend to hold your hand

to dry your tears changed into sand

Anywhere there’s a lonely friend waiting for tears formed to sand

call him bird or tree or flower

he never won’t prevent you

from living all your dreams

from giving all your streams

from changing your ways of dealing into human feeling

Anywhere behind a desert stone, anywhere so far from home

you’ll find a grown blind flower

she never is alone, far from home

she feels wind around her

she feels a warming sun

she feels some raindrops wet her leaves

since that time she lost her griefs

Anywhere, my friend, you’ll find a human land

behind all mountain’s sand

be born or died – it’s not your end

announcement:

Here we come, here we are all around

taking forth our stoney sound

stoney arms, stoney legs, stoney brain

one – two – three and again

Rockpommel’s Land

Ernie found a hiding place, the only way to stay

a gang of stoney men was scuffing down the way

stoney noses, stoney heads armed with poisonious eyes

orches in their bushlike hands, smoking their stoney size

run away from this dangerous smoke wich wraps those cursed guys

it turns the air to dusty slime an little boys into flies

Ernie, the stoney men have left this place

that is your chance to win the race

Ernie walked for hours with the midday sun

was it the right or something-gone-wrong-way, that carried him on

right thru stoney desert and sand, all around no one was near

was it the way to ROCKPOMMEL’s LAND – little Ernie began to fear

Ernie thought of old Maraboo

he just was so fair

sadly he touched his magic feather

suddenly a rush moved the air

Don’t fear the shadow over you

it’s your old friend Maraboo

when you touched your feather he preceived your pain

and came to help you again

Full moon was shining at their journey’s end

Maraboo and Ernie reached ROCKPOMMEL’s LAND

The Valley Of The Caves, The Peak Of Liberty

The Great Gritty Grotto

wherein they saw Mr. GLEE

Suddenly little Ernie heard a thousand children singing

and whe he looked up, he saw their shadows filing

towards the Gritty Grotto shade, where a lattice bared the gate to Mr. GLEE

the good man touched the children’s hands

thru a space in the iron fence, and felt so free

The lattice burst down like the ice on the water

Ernie had touched it with his feather

and from drawers at the walls of the cave

hundreds of goblins tumbled down and danced and sang

Now we’re free in ROCKPOMMEL’s LAND, one – two – three

We love thee and ROCKPOMMEL’s LAND, Mr. GLEE

Now we’re free in ROCKPOMMEL’s LAND, one – two – three

We love thee and ROCKPOMMEL’s LAND, Mr. GLEE

The mornig awoke, blurning sun warmed the children

they walked hand in hand with each other

together with Ernie they escorted Mr. GLEE

home to their town wich now was free

Free from hate is ROCKPOMMEL’s LAND, it ain’t too late

to open your gate to ROCKPOMMEL’s LAND, don’t be afraid

ROCKPOMMEL'S LAND

1. Ernie's Reise (10:56)

2. Severity town (10:05)

3. Anywhere (4:13)

4. Rockpommel's Land (20:55)

Bonus track on cd release:

5. Tontillon (6:15)

Anywhere bir başka. Melodik kısmı fazlaca ruhumu okşuyor. Sizin yolculuğunuzun sonunda da dolunay yeterince parlak olacak mı?

Progressive / Psychedelic

Çarşamba akşamları Baraka Bar'da sadece Progressive ve Psychedelic Rock çalıyoruz. Bekleriz...Neresi mi? O bildiğimiz Baraka işte...Kim mi çalıyor? Umut Öz (Gentleoctopus) ve Dogan Yerlikaya (Kvartetten)

Aquelarre - Aquelarre (1972)

Sabah sabah arkadaşın biri "Todos los pueblos del Argentina" diye bi mesaj atınca aklıma ilk Peron'lar, oradan yola çıkarak Che, ardından Kelebekler Vadisi'nde karşılaştığımız ve beni Almendra ile tanıştıran Arjantinli eleman (Jaime, Jose gibi J'li bir ismi vardı) ve en son da Aquelarre geldi. O todos'lu cümlenin anlamını bilmiyorum ama işe yarayan bi cümle olduğu da bir gerçek artık. :)

Grubumuz anlaşıldığı üzere Arjantin'den. 60'ların sonunda kurulan ve psychedelic rock/pop arası gidip gelen Almendra'nın 2 elemanı Emilio del Güercio ve Rodolfo Garcia grubun dağılmasının ardından Hector Starc ve Hugo González Neira ile birleşerek 71 yılı sonlarında Aquelarre'yi kurarlar. Birkaç önemli konserde boy gösterdikten sonra grubun adını taşıyan ilk albüm Aquelarre 1972 yılında piyasaya çıkar. Dönemin yani 70'li yılların başına ait Arjantin rock müziği düşünüldüğünde Aquelarre tam anlamıyla "bir güneş gibi doğar". Zira psychedelic, rock'n roll, pop ve blues etkileri taşıyan dönem müziği ile karşılaştırıldığında köken olarak bu saydıklarımızı temel alıp üzerine progressive rock ve free jazz arası bir karışımı ortaya çıkaran grup Arjantin'deki müziğin değişiminin öncüsüdür diyebiliriz. Konumuz olan bu ilk albümlerinde gerçeküstü sözler ile bezenmiş, ritim ve melodi anlayışı değişmiş bir heavy psychedelic progressive diye abuk subuk şekilde tanımlayabileceğimiz bir türe imza atmışlardır. Abuk subuk olması benim tanımlamamın eksikliğinden ileri geliyor. Progressive etkileri bir hayli içinde barındıran ve psychedelic akımdan beslenerek her ikisini ağır hale getiren bir türü tanımlayamadım açıkçası...

Sonuç olarak dinlemek gerekiyor işte her zamanki gibi. 

AQUELARRE

Emilio del Güercio - Bass, Vokal

Héctor Starc - Gitar, Vokal

Hugo González Neira - Klavye, Vokal

Rodolfo García - Davul, Vokal

AQUELARRE

01. Canto, Desde El Fondo De Las Ruinas - 3:57

02. Yo Seré El Animal, Vos Serás Mi Dueño - 5:17

03. Aventura En El Árbol - 8:50

04. Jugador, Campos Para Luchar - 6:53

05. Cantemos Tu Nombre - 5:25

06. Movimiento - 7:50