Asterix - Asterix (1970)

Sanırım grip başıma vurdu... Albüm ekleyesim var sürekli. Ahan da şaane bi grup daha Asterix. Tek albüm. Sonra isim değiştirip Lucifer's Friend olarak yola devam ettiler. Hard Rock sevenler için olmazsa olmaz albümlerden biridir bu. Sağlam ritimler, durmaksızın ilerleyen melodik yapı, aradan sıyrılan bir klavye, kafasına göre gezinen bir gitar ve daha sonraları Uriah Heep'te de boy gösterecek olan John Lawton vokali. Her ne kadar ben Lawton'ı Heep içinde sevmesem de Asterix ve Lucifer's Friend'de yeri doldurulamaz elemandır. Gerçi bu albümde Lawton bildik Lawton da değildir. Sanırım yeni başlamış olmasıyla alakalı. Tamam gene çok iyi ama eksik bi şeyler var ki Lucifer's Friend ve Uriah Heep'de tamamlanmış bi Lawton dinlediğimizin ayırdına varabiliyoruz. He bu arada grupta Lawton'ın dışında bi vokal daha var. O da fena değil. Hatta bazı yerlerde hadi canım dedirten türden çıkışları da mevcut. Grubun Hamburg, Almanya çıkışlı olduğunu belirtmekte de fayda var. Müzik konusunda Hamburg'a laf edenlere kafa atasım da geliyor ara ara.

Sıklıkla yanılgıya düşüp bi grubu tanıtırken şuna benziyor buna benziyor diyoruz ya... Asterix hiçbir gruba benzemiyor. Nev-i şahsına münhasır diye tabir edilenlerden bunlar da. If I Could Fly, Broken Home, Time Again, Open Up Your Mind ve Corner Street Girl benim favoriler. İnsanın kanını kaynatan, progressive'in gizli dehlizlerine çok fazla sokmadan "ulen işte budur bee" diye bağırtan, arka arkaya defalarca rahatlıkla dinlenebilen albümlerdendir.

ASTERIX

John Lawton / Vokal
Peter Hecht / Klavye
Peter Hesslein / Gitar
George Monroe / Vokal
Dieter Horns / Bass
Joachim "Addi" Rietenbach / Davul

ASTERIX

1 - Look Out
2 - Gone From My Life
3 - Broken Home
4 - Time Again
5 - Jump Into My Action
6 - Open Up Your Mind
7 - Corner Street Girl
8 - Chance in You
9 - Morning at My Dawn

Montes - Cuando Brille El Tiempo (1974)

Arjantin'den başka bi grubu konuk olarak aldık mı hatırlamıyorum ama şimdi konuğumuz olan Montes, Buenos Aires'ten çıkmış en iyi gruplardan biridir. İsmini gitarist ve kurucu Jorge Montes'ten alır. O dönem içerisinde Mahatma Montes adıyla da bilinirlermiş. Müzikleri Hard Rock ile Heavy Progressive Rock arasında gezinir. Bu tür kuşak içerisinde yer alan diğer gruplarda olduğu gibi bazı parçalarda Uriah Heep benzeşmeleri de mevcuttur.

Bir 45'lik ve bir 33'lük çıkarmış olmaları aslında büyük bir eksiklik olmakla birlikte "tek albümlük gruplardan iyi şeyler çıkma ihtimali yüksektir" tezini bir kez daha doğruladığı için göz ardı edilebilir bir durum da ortaya çıkmaktadır. Konumuz olan albümde single olarak yayınlanan Pajaro Nocturno ve Un Viaje Al Mar'ın da olduğunu belirtmeden geçemeyeceğim.

1973 yılında kurulan grup Psychedelic Rock ile Hard Rock arasında gezinir. Jorge Montes'in ilgi çekici gitarı ile bütünleşen Policastro'nun vokali parçaların kopmadan ilerlemesini kolaylaştırır. Dinlerken bazen ulen adamlar jam session mu yapıyolar acaba diye düşünür insan. Zira Policastro'nun aralarda enteresan girişleri var, gözden kaçırılmaması gereken. Albüme şaane bi giriş yapan El Camino de Dios... ile sanki hiç bitmeyecekmiş gibi bi imge oluşturan Hoy ve peşi sıra gelen Arco Iris ile Epilogo de Crossville benim favorilerim. Hoy, uzun ve karışık melodili Budgie parçalarını andırıyor. Hadi bakalım... İyi dinlemeler...

MONTES

Jorge Montes / Gitar

Juan Carlos Policastro / Vokal

Alberto Oneto / Bass

Carlos Salazar / Davul

CUANDO BRILLE EL TIEMPO

01 - En el Camino de Dios Hacia el Sol

02 - Arde Roma

03 - El Ascensor (Por la luz de Dios)

04 - Hoy (Cuando Brille el Tiempo)

05 - Arco Iris

06 - Fuera el Sol

07 - Epilogo de Crossville

08 - Dias Despues

09 - Pajaro Nocturno

10 - Un Viaje Al Mar

Skid Row - Skid (1969)

İrlanda'dan şaane bi Blues Rock grubudur Skid Row. '86 tarihli aynı adlı grupla karıştırılmamalıdır. 1967 yılında Brendan 'Brush' Shiels, Noel 'Nollaig' Bridgeman, Bernard 'Bernie' Cheevers ve daha sonraları Thin Lizzy ile efsaneleşecek (inandığım için söylemiyorum, bence bu heriften bi bok olmaz) olan Phil Lynott tarafından Dublin'de kuruldu. 1969 yılına kadar takıldıktan sonra önce Cheevers gruptan ayrıldı ve yerine o zaman 16 yaşında olan Gary Moore (herif hala still got the blues yalnız... :) ) geldi. 2 single kayıttan sonra Lynott da gruptan ayrıldı. Neyse ki onun yerine kimse gelmedi ve Skid Row power trio olarak yola koyuldu. Başta Fleetwood Mac olmak üzere 60'lı yılların iyilerinin konserlerinde ön grup olarak sahne aldılar. Fleetwood Mac'ten Peter Green, Gary Moore'un gitar stilinden epeyce hoşlanmıştı ve CBS için bir iki kayıt yapmasına da yardımcı oldu. Skid Row birbiri ardına iki albüm çıkararak tarihin tozlu raflarındaki yerini aldı. Tabi raflara yerleşmeden önce Skid Row içinden bir dolu eleman geçtiğini de belirtmek lazım. Daha sonraları yine Thin Lizzy'de çalacak olan Eric Bell, Ufo'ya geçecek olan Paul Chapman, Taste ve Them'den gelme John Wilson, Alyce'de çalmış olan Eamonn Gibney ve Jimi Slevin, Elmer Fudd'dan Jody Pollard ve hatta 1976 Live albümde konuk olarak yer alan Jethro Tull'dan Ian Anderson.

Bunca eleman sayımından sonra, konumuz olan Skid Row albümü 1969 yılı sonlarına ve birçok yere göre de 1970 yılı başına tarihlenen ilk albüm Skid. Gelmiş geçmiş en iyi Blues Rock albümlerinden biri olduğunu söylemek pek de hata olmaz. Her ne kadar ben Moore vokalini pek sevmesem de eleman burada döktürmüş diyebilirim. Tabi asıl mesele Shiels ve Bridgeman'da kopuyor. Şaane bi grişile başlayan ilk parça Mad Dog Woman'da Moore vokalinden sonra giren davulu ve hızı ayarlayan, kendine güvenen ve kimi zaman kendinden geçen bas gitara dikkat etmek lazım. Virgo's Daughter, An Awful Lot of Woman ve Unco - Up Showband Blues dikkat edilecek diğer parçalar. Son parça Felicity ise defalarca dinlenilmeyi hak eden bir parçadır. Tempolu bir havada Jazz ile girilen parça Moore'un vokaliyle bütünleştikten sonra blues/progressive arasında gider gelir. Moore bu parçada çaldığı gitar ile de alkışı fazlasıyla hakeder. Unutulmuş bir efsaneye hep birlikte merhaba diyoruz... :)

SKID ROW

Gary Moore / Gitar, Vokal

Brendan 'Brush' Shiels / Bass, Vokal

Noel 'Nollaig' Bridgeman / Davul, Vokal

SKID

01 - Mad Dog Woman

02 - Virgo's Daughter

03 - Heading Home Again

04 - An Awful Lot of Woman

05 - Unco-Up Showband Blues

06 - For Those Who Do

07 - After I'm Gone

08 - Man Who Never Was

09 - Felicity

Swamp Salad - On the Country Line (1971)

Hehh… Sonunda kıç kalktı. Sonbahara giriyoruz ya ondandır. Gerçi pek bi dağıldık blog sakinleri olarak son günlerde. Cyphre fanzin çıkarmaya çalışıyo (diye biliyorum, kesin unutmuştur o işi), Kvartetten kendini bateriye verdi, Yonçin OctoRadio'da 23:00-01:00 arası yayında, Lysterfjord, Jamais ve Jesaar'dan haber yok, Emptytrashcan de kendini çizgiroman çevirisine verdi. Birilerinin aklına gelse de blog biraz şenlense eski günlerdeki gibi.

Evet... Bu melodramlara yakışır girişten sonra gelelim Swamp Salad'a. Elemanlar bildiğin Country Rock-Southern Rock karması bi müzik yapıyorlar. Bildik Amerikan müziği yani. Yalnız elemanlar Avustralyalı. Bu da ayrı bi enteresanlık katıyor albüme. Grup elemanlarının o dönemin en iyi stüdyo müzisyenleri olduğunu da belirtmeden geçmeyelim. Parçalar genel olarak enstrüman ağırlıklı. Lakin aralarda bi bayan vokal giriyor. İyi de ediyor. Ablayı tanımıyorum da sesi çok tanıdık... Birine benziyor ama çıkaramadım. Hatırlayan yardımcı olursa sevinirim. Esasen grup 4 kişiden oluşuyor. Vokali feat. sayabiliriz bi anlamda. Take Me Back to Memphis, Swamp Salad ve Ode to Billie Joe albümün şaaneleri. Klasikleşmiş bi olan Johnny Guitar yorumu da bence enfes.

Grupla ilgili etrafta pek fazla bilgi mevcut değil. O nedenle ismin Everglades Bataklıkları'ndan mı yoksa aynı adlı saçmasalak salatadan mı geldiğini bilemiyoruz. Çok da önemli olmasa gerek. Sonbahara giriş albümü sayalım bunu. Yazdan kalma az biraz heyecan, griye bürünen havaya ithafen az biraz hüzünlü, sıklıkla insanı harekete teşvik eden bi albüm.

SWAMP SALAD

Dave Donovan - Gitar

Len Hutchison - Gitar

George Thompson - Bass

George Adamson - Davul

Christine Barnett - Vokal

ON THE COUNTRY LINE

01 - Wichita Lineman

02 - Swamp Girl

03 - Take Me Back To Memphis

04 - Swamp Salad

05 - Groovey Man Mangroove

06 - Country Line

07 - Johnny Guitar

08 - Dirty Old Man

09 - Willie & Laura Mae Jones

10 - Ode To Billie Joe

11 - The Ballad Of Creepy Creek

12 - Aquarius

Buzz Buzz Buzzzzzz Vol 1-2

İşte size yazdan kalan miskinliğinizi üzerinizden atacak, kanınızı kaynatıp beyin loblarınızı harekete geçirecek canlı mı canlı, saykodelik mi soykodelik, vol lu mol lu, karma çifte bi albüm. Bu da harekete geçirmezse artık sizi var ya, baltamı bi savururum buradan artık kimin kafasını yararsa.

Arf Arf Records tarafından derlenip günümüze kazandırılan 60lı yılların bu harika surf-psychedelic müzikleri tamamen enstrümantal olarak seçilmiş. Blog tarzının biraz dışında kalacağını düşünüp önce biraz kararsız kalsam da eklemeye, arada böyle şeylere bünyenin ihtiyaç duyduğunu hissedip hadi ekleyiveremgare dedim.

Ayrı bir tat ayrı bir tarz bu 60lar. Saykodeliğin temellerinin atıldığı twistten çıkılıp geniş mecralara geçildiği muhteşem bir dönem. Hangi dönemde yaşamak isterdiniz sorusuna belki de on kişiden yedisinin 60lar diyeceği bir dönem :( Hiç şans yokmuş bende de anasını satayım. Git sen 70lerde doğ, 90larda gençliğini, rezil 2000lerde de bu gününü yaşa... Kafam bozuldu bak yine tam da sigarayı bırakmaya yeltenecekken. Hadi kendinize iyi bakın.

Ha. Motorsiklet üzerinde dinlenilmemesi tavsiye olunur. Geçenlerde akıllanmayıp öyle bir aptallık yaptım kaza geçiriyordum :))

BUZZ BUZZ BUZZZZZZ Vol 1 - 2

01 - Jimmy Gordon - Buzzzzzz 2:20

02 - Bob Seger & The Last Heard - East Side Sound 2:24

03 - The Growing Society - Big Red Tomato 2:28

04 - The Sun Lightning Incorporated - Quasar 45 2:38

05 - The Hot Dog Stand - Zilch 2:24

06 - The Soundz - Freak Out (Part 2) 3:58

07 - The Sunliners - Well One 2:38

08 - The Galaxies IV - Picadilly Circus 2:38

09 - The Mugwump Estblishment - Mondo Hollywood Freakout 3:48

10 - The Royal Guardsmen - Om 2:44

11 - Inner Lite - All the Way In 2:02

12 - Peter Pan & The Good Fairies - Balloons 2:23

13 - The Disturbers - Free and Easy 2:18

14 - The Peepl - Please Take My Life 2:33

15 - The Swamp People - The Swamp 2:51

16 - Electric Tomorrow - Sugar Cube 1:59

17 - Electrified People - Electrified People 2:26

18 - The New Breed - One More for the Good Guys 4:35

19 - Nobody's Children - Girl I Need You (Instrumental) 1:52

20 - The Challengers - The Challengers Take a Ride on the Jefferson Airplane 1:38

21 - The Significant Other - Ode to Carrabasset 2:52

22 - The Cords - Cords, Inc. 2:26

23 - The Celebrated Renaissance Band - Vibration 2. 23:44

24 - The Wanderers - B.S.R.S. 9:00

25 - The Tea Company - Don't Make waves 1:35

Datetenryu - 1971 (1971)

Ne yalan söyleyeyim, sevdiğim ekoller arasında ilk 5’e girmez Japonlar, ki 70’lerde baya bi progressive müzik ile ilgilenmelerine rağmen. Far East Family Band, Kenso, Magical Power Mako (kesinlikle tavsiye olunur…:)) Flower Travellin’ Band (bu da baya iyi bir gruptur) gibi iyi işler yapmış gruplara sahiptirler.

Bir yandan da primitive (ilkel) diye tabir ettiğimiz (bu kelime bize ait literatürde böyle bir şey yok J))) tür müzik benim şahsen hoşuma gider. Nedir bu ilkellik derseniz; grubun stüdyoya hatta o bile değil, buldukları herhangi yere girip tek session’da deli gibi takıldıkları müziği ilkel yollarla kaydetmeleri diyebilirim.

Bu bir live da olabilir. Örnek vermek gerekirse Friedhof, Virgin’s Dream gibi… İşte Datetenryu da böyle bir grup. Takılmışlar ve öyle kaydetmişler. Hem de ne takılma, jam sessionlar havada uçuşuyor. Şarkı süreleri konu ile ilgili bir fikir veriyordur sanırım. Fazlaca klavye bulacaksınız. Jam sessionlar dışında sakin oldukları anlar da mevcut. Bu bölümlerde klavye ön planda...

Grubun ünlü elemanı basist Narazaki. Ama yinede Tonari denen adam klavyede resmen döktürüyor. Bateri de sürekli atak takılıyor. Şarkılara gelince, yarım saat süren 2 şarkı albümün en başarılı çalışmaları. Psychedelic olduklarını, az biraz space ve deneyselliği kattıklarını söylemek lazım. Grubun basisti aynı zaman da vokalist. Harika bir sesi yok ama bu tür müzikte yadırganmıyor doğrusu.

Space ve deneysel takılmaları bana “Don Bradshaw Leather”i anımsattı. Özellikle Part 4... Gerçekten güzel bir albüm… Herkese hitap etmeyeceği kesin ama benim gibiler için altın niteliğinde. Kenarda köşede kalmış bu albümün keyfini çıkarın derim ben...

DATETENRYU

Hiroshi Narazaki / Vokal, Bas Gitar

Masao Tonari / Klavye

Kei Yamashita /Gitar

Shogo Ueda / Davul

1971

01 - Bukkowareta Boku (4:17)

02 - Harugeshiki (10:07)

03 - Doromamire (20:02)

04 - Part-4 (4:01)

05 - Abuku no Aji (8:30)

Igra Staklenih Perli-Igra Staklenih Perli (1979)

Igra Staklenih Perli, Tito dönemi Yugoslavya’sında 1976 yılında Belgrad'da kurulmuş. Grup Belgrad klüplerinde bir süre çaldıktan sonra 1979 tarihinde isimleriyle aynı adı taşıyan bu ilk albümlerini çıkarmışlar… İsimlerini Herman Hesse'ın Nobel ödüllü kitabı boncuk oyunundan alıyorlar. Hesse'i o kadar seviyor olmalılar ki ikinci albümlerinin ismini de yine Hesse'in bir öyküsü, “Işık Bahçesi”nden veriyorlar.

Herhalde grubun kökeni bilinmiyor olsaydı bir krautrock albümü olduğunu düşünebilirdik Igra Staklenih Perli'nin. Evet o kadar Alman kokuyor ve bir o kadar psychedelic-space ki benzerlikleri tartışılmaz Pink Floyd ve Hawkwind da koyarsak yanına tam olur. İlginç oldu değil mi, Alman kokuyor ama tarz İngiliz, grup da Yugoslav. :)) Özellikle klavye ve gitar efektleri adamların Pink Floyd hayranlığını bariz ortaya koyuyor. Hepsi birbirinden güzel beş parçanın tadı kulaklarınızda kalacak çünkü tarza göre oldukça kısa. Belki de albümün tek kötü tarafı ses kalitesini de saymazsak bu. CD kalitesindeki kayıt için ise 2007 de yayınlanan "Igra Svetlosti" ilk iki albümlerini içeriyor, fakat blog piyasasında ya da bir paylaşım sitesinde bulmanız çok güç.

Albümün geneli karanlık depresif bir tarzda ilerliyor. Bir iki parçanın girişlerinde Arap tınılarını bile yakalamak mümkün desem bilmiyorum doğru olur mu? En azından ben öyle algıladım. Yer yer doğaçlamalara da giren elemanların, neden Hawkwind benzerliğini vurguladığımı hem müzik hem de vokal tarzlarını duyduklarında daha iyi anlayacaklarını sanıyorum.

Kimin kime ne kadar benzerliği hiç değinilmemeliydi belki de. Kanımca önemli olanın, adamların kendilerinden ne kadar bir şeyler katabildiği ve tarzlarına verdikleri ruh. Hem bu konu algıya göre görecelik de oluşturduğundan, ister kabul edin etmeyin benim kapıma çıkıyorsunuz. :)) Saçmalamaya başlıyorum galiba neyse, ben de sıramı savdım. Jamais, kedi albümleriniz hazırdır umarım, ellerinizden öperler yeni tanıtım. :))

O değil de bu yeni "sıra oyunu" beni acayip gerdi. Baskı oluşturdu bünyede valla ya. Ben free takılıyom abi, bozar zorunluluğa giden yollar beni. :(

IGRA STAKLENIH PERLI

Joshua N'Goma (Vojkan Rakic) / Gitar

Pedja Vukovic / Davul, Perküsyon

Drakula (Drasko Nikodijevic) / Bass, Vokal

Svaba the Kraut (Zoran Lakic) / Klavye, Vokal

IGRA STAKLENIH PERLI

01 - Gusterov trg (4:26)

02 - Solarni modus (4:09)

03 - Putovanje u plavo (6:52)

04 - Pecurka (7:05)

05 - Majestetski kraj (5:18)

Sweet Smoke - Just A Poke (1970)

Bir hafta önce Sweet Smoke'a ait olan yerli basım "Silly Sally" kırk-beşliğini görence kafamda bir şimşek çaktı...

Yaklaşık bir sene önce Chase'in "Chase" albümüne bir yorum gelmiş (ben o sıra izleyiciydim); fakat bahsi geçen Sweet Smoke benim tarafımdan ortada görülmemişti.

"HAYIR............................................. Sweet Smoke (yani tatlı sigara) ne yeni bir sigara markasıdır, nede haşhaş veya eroin içmeye bir davettir. Sweet Smoke, kişinin önce kulaklarına dolan, oradan beynine giden güçlü bir topluluktur.......................... Önce çıldırtıcı bir müzik düzeni taşıyan parça sizi azgın bir dalga gibi alıp oradan oraya vuracak sonrada sakinleşen bir denizle kumsalı okşıyacaksınız. ........Parçayı dinlerken enstrümanların kullanış düzenindeki maharete hayran kalacaksınız..................... Sweet Smoke (yani tatlı sigara) daki müzik tam günün müziği. Gençliğin bunalımlarını dağıtan... dinledikçe gergin vücutları yumuşatan... beyinlerdeki karamsarlığı yıkayan bir yeni akım rüzgarı bu... Gök gibi gürleyen ve sonra fısıldayan.................. .....Hayır, Sweet Smoke (yani tatlı sigara) ne yeni bir sigara markasıdır, nede haşhaş veya eroin içmeye bir davettir. .....Ne olduğunu mu merak ettiniz............ ÖYLEYSE DİNLEYİN............................"

Yazı hatalarına bile dokunmadan naklettiğim bu metin Renin Batıgün'ün kaleminden çıkma ve bahsi geçen Türkiye baskılı kırk-beşliğin arka kapağında yazıyor; lakin sizlerle bir an önce paylaşmanın heyecanı içerisinde olduğum uzunçaların arka kapağından esinlenildiği açık!

Albüme gerekli yorumun (müzikal yönden) yapıldığını düşündüğüm için yorumu yorumlamak istedim. Prodüktörler için bir avuç hippi ile uğraşmak zor olsa gerek ki; "Just A Poke"un "ot çeken kimse ve onun tribi" konulu plak kapağının gençler üzerindeki negatif etkisi arka kapaktaki yazıyla dengelenmeye çalışılmış. Bu sebepten ötürü ben plağın sadece bir yüzünü sevebildim!

Bu uzunçaları kırk-beşlik mantığıyla (her yüze bir şarkı gelecek şekilde) çıkardıkları için kendilerine saygı duyduğumu belirterek yine de yorumumu yapmış olayım.

SWEET SMOKE

Andrew Dershin / Bas

Jay Dorfman / Davul, Perküsyon

Andrew Dershin / Gitar, Vokal

Michael Paris / Tenor Sax, Alto Recorder, Vokal, Perküsyon

Steve Rosenstein / Gitar, Vokal

JUST A POKE

1 - Baby night (16:24)

2 - Silly Sally (16:22)

Il Balletto di Bronzo - Ys (1972)

İtalyanların progressive tarihi o kadar şöhretli olmasına karşın, progressive dinleyen kitleler her zaman bir sınırla yaklaşmışlardır. Çünkü İtalyanlar yaptığı işlerden, delilik sınırlarını zorlayarak dehaya ulaşmaya çalışırlar. İtalyanlar progressive tarihine çok önemli gruplar bırakmıştır. Le Orme, Premiata Forneria Marconi, Area , Banco del Mutuo Soccorso en ünlenmiş gruplarıdır.Bu grupların albümleri sanki kendinizi bir müzikal şölende hissettirir.Girişinden itibaren kendinizi bambaşka bir havaya sokarlar. Bu grupların albümlerinden seçmeler de verilecektir. Biraz daha bekleyin hepsi olacak.

İşte hem müzikal bir şölende hem de konsept bir albüm arayanlar için ise Il Balletto Di Bronzo’nun Ys albümü önerilir. Bu albüm Leone tarafından yazılmıştır. Ys adlı güzide albüm dört bölümden oluşur. Introduzione(Giriş), Primo Incontro (Birinci Karşılama), Secondo Incontro (İkinci Karşılama), Terzo Incontro (Üçüncü Karşılama) ve Epilogo (Sonuç). Atmosferik bir klavye ve vokalin girişiyle albüme başlayacaktır; bunu takip eden 38 dakika boyunca ritimler aşırı dozda yüksek, sanki bu aletleri bize verdiniz ama biz bunları parçalarız İtalyanız lan biz havasındadır.

Ys adı neden bu kadar garip demeyin. Yazarımız Leone bu isimde bir şehir tasarlayıp kafasında efsanevi bir öyküsel anlatımla sizlere bunu gösterecektir. Aslında albüm arkasında epey bir türü barındırmaktadır. Progressive rock, psychedelic rock ve avant-garde/free jazz gibi türlerden beslenmişlerdir. Bu albümün her şeyi grubun vokali ve klavyecisi Gianni Leone’nin dehasından çıkmıştır. Ama diğer grup elemanları da epey yüksek bir efor harcamış olmalılardır. Aslında albümde tam bir ahenk ve senkroniye örnek gösteremeyiz. Grup elemanları kanımca bu uyumsuzluğun yarattığı havadan ortaya çıkanları, işte yarattığımız efsanevi şehir böyle bir yer gibi göstermek istemişlerdir. Size söyleyebileceğim dipnot ise lütfen albümün sonuna dikkat edin.

IL BALLETTO DI BRONZO

Gianni Leone / Vokal, Klavye

Lino Ajello / Gitar

Vito Manzari / Bass

Giancarlo Stinga / Davul

YS

01 - Introduzione (15:11)

02 - Primo Incontro (3:27)

03 - Secondo Incontro (3:06)

04 - Terzo Incontro (4:33)

05 - Epilogo (11:30)

Jenghiz Khan - Well Cut (1971)

Blog sakinleri yazın esrikliğine kapıldı diye düşünürken hiç beklenmedik bir şekilde karşılık gördü bu fikir. Ne hikmetse coşkuya kapıldık ve boş geçtiğimiz Haziran'ın intikamını alırmışçasına çok albüm incelemesi yapıldı. Bu güzel harekete katkı yapmasak ayıp olurdu. Ve işte Jenghiz Khan...

Blogda birçok ülkeden gruplara yer verirken atladıklarımız da oluyor şüphesiz. Bu hem gözden kaçırmayla/unutmayla alakalı hem de öncelik sıralamasıyla. Dönem içerisinde öne çıkan ülkelerden gruplar ve albümler daha çok yer buluyor. Belçika dönemin öne çıkan ülkelerinden biri değil şüphesiz. O nedenle de Jenghiz Khan'ı bu kadar zaman sonra koyuyor olmak da pek yanlış bir hareket olmasa gerek. Gerçi Belçika'dan öncelikli olarak konabilecek Aksak Maboul ve Irish Coffee gibi gruplar varken Jenghiz Khan'ı koymak da enteresan tabi.

Jenghiz Khan 4 kişiden oluşan bir Hard Rock / Heavy Progressive grubu. Bazı yönlerden farklı gruplarla benzeşseler de kendilerine özgü bir tarza sahip oldukları rahatlıkla söylenebilir. Özellikle ilk parçada geri vokalleri duyduğunuzda Ken Hensley bu gruba da mı sızmış diye düşünmeden edemiyorsunuz. Hensley'in Uriah Heep'ten bildiğimiz o çığlıklı ince sesleri Pain'in altını dolduruyor ama Hensley olmadan. Ayrıca aynı parçada vokalin parçaya girişi ile gerçekten ortada bir "acı" durum olduğu sonucuna varabiliyorsunuz ki bu vokalin sesindeki çatlamalar, kırılmalar ile alakalı.

Hard Working Man'deki davul ataklı giriş ile Mad Lover'daki klasik gitar girişi peşisıra gelen vokalle bütünleşip defalarca dinleyerek tadını çıkaracağınız parçaları ortaya koyuyor. Her iki parça da tekdüze sayılabilecek bir havada devam etse de Jenghiz Khan'ın tarzını ve kalitesini ortaya koyuyor. Grubun hem bass gitaristi hem de lead vokali olan Pierre Rapsat'ı kutlamak gerek. Son parça Trip to Paradise ise gerçekten bir yolculuğa çıkarıyor insanı. Folk'tan Jazz'a doğru uzanan bir arenada gidiş gelişler, iniş çıkışlar ile dolu bir yol izliyor. Hensleyvari geri vokaller burada da karşımıza dikiliyor ve Rapsat'ın vokaliyle farkında olunamayan bir düet havasına sokuyor parçayı. Parçanın ikinci yarısından sonraki bölümü enstrümanların birbiriyle oynaşması olarak adlandırılabilecek bir güzellikle devam ediyor.

JENGHIZ KHAN

Tim Brean / Klavye, Vokal

Big Frisma / Gitar, Vokal

Chris Tick / Davul, Vokal

Pierre Rapsat / Bass, Lead Vokal

WELL CUT

1 - Pain (7:46)

2 - Campus A (1:18)

3 - The Moderate (4:12)

4 - Campus B (1:32)

5 - The Lighter (5:15)

6 - Hard Working Man (4:41)

7 - Mad Lover (3:10)

8 - Trip To Paradise (10:12)