Eden Rose / On The Way To Eden (1970)

Fransa'dan tek albümlük bir grup. Progressive Rock ile Jazz Rock arasında gidip gelen, değişik, vokalsiz nefis bir albüm. Bazıları albümü beğenmese de dönemin az önce bahsettiğimiz her iki türü için de oldukça doyurucu olduğunu kabul etmek gerekiyor. Değişken, bir anda farklılaşan, arada en başa dönüp sonra iyice zıvanadan çıkan bir müziği var Eden Rose'un.

Hikaye 1965 yılında Les Gardians grubuyla başlıyor. Henri Garella, Christian Clairefond ve Henry Castello bu grupla bir araya geliyorlar. Grubun geleceği olmadığını düşünüp yeni bir grup kurmak için ayrıldıklarında tarih 1969'u gösteriyor. Arada yaptıkları, çaldıkları başka müzisyenler var tabi ama çok fazla da etkili işler ortaya çıkmıyor. Grubun adını Eden Rose koyan Castello da bir süre sonra ayrılıyor. Garella ve Clairefond da yanlarına Jean-Pierre Alarcen ve Michel Jullien'i alarak yola devam ediyor.

Albüm kayıtları 1970 yılının Mart ayına başlıyor. Uzun sürmesi planlanan kayıtlar kısa sürede tamamlanıyor. Çünkü grup Paris'teki bir stüdyoda doğaçlama olarak kaydediyor parçaları. Yani albümde dinlediklerimiz aslında canlı kayıtlar. Grubun kurucu üyei Henri Garella'dan kaynaklı olarak parçalarda Hammond çok fazla ön plana çıkıyor ama diğerleri buna itiraz etmiyor. Zira ortaya çıkan kayıtlar gerçekten de hepsini tatmin ediyor.

Bu noktada grup ile yapımcı firma arasında bazı sorunlar çıkıyor. Sorunlar o kadar büyüyor ki grup kendi parçalarının miks çalışmasına katılmayacak kadar ileri gidiyor. İplerin koptuğu nokta da bu oluyor. Eden Rose, albüm piyasaya çıktıktan sonra Fransa turnesine çıkıyor. Arada Cezayir'de filan da çalıyorlar. Ama yapımcının attığı büyük kazığı fark ettiklerinde Eden Rose için her şey bitiyor. Grup elemanları yapımcı ile yaşadıkları sorunlar yüzünden albümden en ufak bir telif ya da başka bir ücret alamıyorlar.

Durumun ağırlığı tüm grup elemanlarını etkiliyor ve dağılıyorlar. Kalitesi her yerinden belli olan böyle bir albümün ve grubun tozlu raflara kaldırılması elbette üzücü. Ama hepsi yoluna devam ediyor.

Albümde favori olarak gösterilebilecek çok fazla parça mevcut. Hatta komple favori bile demek yanlış olmaz. Bazı noktalarda "Hammond bari burada olmasaydı" gibi bir fikre kapılsanız bile parçanın devamında iyi ki de varmış diyorsunuz. Daha sonraları solo albümleri ile de öne çıkan Alarcen'in albümde çaldığı doğaçlama gitarlara da kulak vermek gerekiyor. Hammond'ın darmadağın ettiği her şeyi toplarmış gibi bir edayla girip, her şeyi yoluna koyup sahneyi tekrar Hammond' bırakıyor. Arka arkaya defalarca dinleyip her seferinde de yeni bir şeyler bulabileceğiniz bir albüm On The Way To Eden.

EDEN ROSE

Jean-Pierre Alarcen / Gitar

Christian Clairefond / Bass

Henri Garella / Hammond Org

Michel Jullien / Davul

ON THE WAY TO EDEN

01 - On the Way to Eden 5:09

02 - Faster and Faster 3:03

03 - Sad Dream 4:05

04 - Obsession 5:00

05 - Feeling in the Living 4:15

06 - Travelling 3:24

07 - Walking in the Sea 5:33

08 - Reinyet Number 4:20

Asia Minor - Crossing The Line (1979)

Evet. Gentleoctopus haklı bence de. Albüm ekleme zamanımız çoktan geldi de geçiyor. Bu kadar yaymak olmaz dedim, Asia Minor’u eklemeye niyetlendim. Grubumuz Asia Minor 2 Türk 2 Fransız üyeden oluşuyor. 70lerin sonlarında 2 albüm yayınlamışlar. Grubun Türk üyelerinden Setrak Bakırel daha sonra Yılmaz Güney’in “Duvar” filminin müziklerini yapmış.

Sözünü ettiğimiz “Crossing the Line” ise grubun ilk albümü. 1979 tarihli albüm 1993 yılında tekrar yayınlanmış. Albümün oldukça atmosferik bir havada seyrettiği söylenebilir. İnsanı melankolik bir havaya sokuyor, az vokal çok enstrüman mantığı güdülmüş… Ki bence iyi de olmuş. Yalnız düşüncem o ki vokal pek güçlü değil. Sanki “normalde şarkı söylemem ama iş başa düştü n’aapalım” havası hissediliyor. Buna rağmen sıkılmadan dinlenebilecek sağlam bir albüm olduğunu söyleyebilirim.

Bu grubu tanımak benim için ilginç bir deneyim oldu. Daha önce duymadıysanız bir göz atın derim. Neyse ben sıramı savdım galiba şimdilik. Yüklenecek albümleri bekliyorum, tamam. 

ASIA MINOR

Eril Tekeli / Flüt, Gitar, Bass

Setrak Bakirel / Vokal, Gitar, Bass

Lionel Beltrami / Davul, Perküsyon

Nick Vicente / Klavye

CROSSING THE LINE

1 - Preface (4:18)

2 - Mahzun Gözler (8:13)

3 - Mystic Dance (1:45)

4 - Misfortune (4:30)

5 - Landscape (3:50)

6 - Vision (5:35)

7 - Without Stir (1:50)

8 - Hayal Dolu Günler İçin (4:38)

9 - Postface (2:00)

Red Noise / Sarcelles - Lochéres (1971)

Bazı gruplar vardır dinlediğinizde öyle bir izlenim verirler ki sanırsınız bu adamların müzik yapmak gibi bir gayeleri yok. Can sıkıntılarını dağıtmak, hoşça vakit geçirmek, kafalarına göre takılmak amaçları. Saçma sapalığı müzik literatürüne bile sokarlar hatta. Free jazz - rock diye adlandırabileceğimiz bu albümde adamlar doğaçlama yeteneklerini kullanıp müthiş parçalara imzalarını atmışlar. Örneklemek gerekirse; Frank Zappa, Xhol, Ennexus Quam karışımı diyebiliriz albüm için. Hatta esinlenmişler desek daha da doğru olur belki de.

İlkokul günlerimde 23 Nisan’da bando için istekli öğrenciler ararlardı öğretmenler. Hepimize borazan verirler çalın bakalım derlerdi. Manyak sesler çıkardı o zaman datt dütttt diye. Ben ses bile çıkartamazdım ne yazık ki nefesim yetmezdi. Bi süre sonra da biraz alışınca, bi melodi tutturup beceriksizce aynı şeyi çalar dururduk, yani dururlardı. Bunları niye anlatıyon derseniz, bu albümü dinlerken o günleriniz aklınıza gelecek sizlerin de ondan.

Albüm kısacık kozmik tuvalet isimli parçayla başlıyor sifon çiş sesleri falan, sonra da adam ellerinizi yıkamayı unutmayınız diyor, kafaları çekmiş sarhoş adamların şarkı söylemelerine benzer komik bir şekilde devam ediyor. Adamlar takmışlar tuvalete dalgalarını geçmişler o bi kesin. Galactic Sever Song adlı parçaya geldiğinizde ise vay diyorsunuz adamlar enstrüman kullanmayı biliyorlarmış meğer. :) (Anlayabildiğim kadarıyla sözler için aynı şeyi söyleyemesem de) Final 18:56 dakikalık parçada ipler kopuyor zaten, hep birlikte uçuşa geçiyoruz. Umaguma vari bi atmosferde saksafon ve orgların uçuştuğu başka bir dünyada buluveriyoruz kendimizi.

70'li yıllar Fransa’sı öğrenci hareketlerinin yoğun olduğu bir zaman olduğundan grup müzikal ve politik görüşte anlaşmazlığa düşüp dağılmış. Ayrıca grubun kurucusu gitarist ve vokal Patrick Vian'ın Buruits et Temps Analogues adında 1976 tarihli bir çalışması var. Ek olarak (68-70) arası grupta yer alan saksafoncu Francis Lemmonnier'in Komınter adlı grubu vardır. 1971 tarihli tek albümü fevkaladedir bilginize...

Kısacası nefis bir jazz-rock albümle karşı karşıyayız. Keyfini çıkarın. Bir kaç sefer dinlemeden de, acele karar vermeyin.

RED NOISE

Patrick Vian / Gitar, Vokal

Jean-Klaude Cenci / Saksafon, Flüt, Vokal

Daniel Geoffroy / Bass, Vokal

Philip Barry / Davul, Gitar, Vokal

SARCELLES - LOCHERES

01 - Cosmic, Toilet Ditty

02 - Caka Slow - Vertebrate Twist

03 - Obsession Sexuelle No. 1

04 - Galactic Sewer Song

05 - Obsession Sexuelle No. 2

06 - Red Noise Live au Cafe des Sports

07 - Existential-Import of the Screw-Driver Eternity Twist

08 - 20 Mirror Mozarts Composing on Tea Bag and ½ Cup Bra

09 - Red Noise en Direct du Buffet de la Gare 2nd Partie

10 - A la Memoire du Rockeur Inconnu

11 - Petit Precis D'instruction Civique

12 - Sarcelles C'est L'avenir

Wapassou - Messe en Ré Mineur (1976)

Üç gündür aralıksız yağmur yağıyor. Yağmur hüznü, hüzün de; çivi çiviyi söker hesabı prog-arabesk müzikleri dinlemeye itiyor insanı. Uzun süredir dinlemediğim bir albüm çıkardım dün arşivden, çıkarmaz olaydım iyicene dağıttık bünyeyi anasını satayım. Ee anca beraber kanca beraber, biraz da siz dağılın blog kardeşliği hesabı. :) Aslında var ya hiç bir şey yazmak istemiyorum. Saçmalamak geliyor içimden sürekli. İki tane portakal yedim demin sulu sulu, nefisti. Lahmacun yemeyi düşünüyorum ama çok para anasını satayım, üç tane lahmacun 12 TL, yuh. Neyse.

Wapassou: Fransa'dan bir grup, Messe en Re Mineur ikinci ve en iyi albümleri. 74-79 arası diğer çalışmaları da yabana atmamak lazım ayrıca. Gerçekten tam bir barok tarzları var elemanların. Sıra dışı bir grup ve albüm olduğunu dinlemeye başlar başlamaz fark edeceksiniz. Albümün ilginç bir yönü ise vurmalı enstrümanların olmayışı. Org, gitar, synth. yaylılar vs. o kadar zengin kullanılmış ki, rock'ın olmazsa olmaz aletinin yokluğu hiç fark edilmiyor bile. Öyle insanı yerinden zıplatacak org ve gitar soloları müthiş çıkışlar falan beklemeyin, hiç yok.

Ama ne var, insanın iliklerine işleyen soprano vokaller, klavyenin ve yaylıların iç içe geçtiği muazzam bir atmosfer. İşte bu sanat diyebileceğim bir kaç albümden biridir Messe en Re Mineur. Yükseklerden karanlığın içine düşen bir tüy hissi verir. Çok iyi bir gününüzde dahi olsanız, bunaltır içini daraltır insanın. Rock dedim ama aslında rock kalıplarının da çok dışında bir albüm. Klasik müzik barok tarz, rock, psychedelic ne bileyim, açıklayamıyorum. Albüm hakkında teknik olarak söylenecek daha çok şey var belki ama kıt kanaat İngilizce’yle ancak bu kadar olabiliyor.Belki de bu “blogger” olma işi aşıyor beni. Ne bileyim.

Rahatsız olmak, bunalım takılmak için biçilmiş kaftan Wapassou. Tavsiye ederim. Ha unutmadan: albümün aslı 39:57 dakikalık tek mp3. Buradan çekeceğiniz ise iki parti halinde, bölünmüş yani. Kafanız karışmasın diye not olarak ekleyeyim dedim.

WAPASSOU

Freddy Brua / Klavye

Karin Nickerl / Gitar

Jacques Lichti / Keman

Eurydice / Vokal

MESSE EN RE MINEUR

01 - La Messe en Re (39:57)

Kravetz - Kravetz (1972)

Kravetz demiş biri... Ahan da Jean-Jacques Kravetz. Frumpy'nin vazgeçilmezi, Randy Pie'ın has adamı, Eric Burdon's Fire Dept. de bile tıngırdamış yetmemiş Atlantis'i bile kurmuş efsanevi klavyeci kişilik. Jamais'in bayram lafı ve de Yonçin'in şaane gazı ile ahan da bulunmayan bi albüm. (hayret.. ben her yerde var sanıyodum :)) Şimdi yukarıdaki laflardan sonra kalkıp albüm şöyle, böyle demenin bi manası yok herhalde. Dünyanın bütün rockerları... indirin! (Oblomov'a selamlar, Marx'la dalga geçme düttürüsü No: 37851) Albüm 1972 tarihlidir, progressive rock'ın tavanı ile dibi arasında gidip gelmektedir. Her iki yönün de şaane olduğunu düşünürsek albüme kötü bi laf etmemiş oluruz. Unutmadan... Albüm 8 Days in April - The Hamburg Scene olarak da bilinir ve de yayınlanmıştır. Onun da kapağını koyduk işte. Bu kapağın üstünde yazanlara inanamıyor tabi insan. Neyse yahu.. Dinleyin işte... KRAVETZ (8 Days in April) Udo Lindenberg / Vokal, Davul, Vurmalılar Jean-Jacques Kravetz / Org, Piyano, Synthesizer, Vurmalılar Steffi Stephan / Bass Thomas Kretzschmer / Gitar Inga Rumpf / Vokal Roger Hook / 12 Telli Gitar KRAVETZ (The Hamburg Scene) 1 - I'd Like To Be A Child Again (9:35) 2 - Ann Toomuch (7:55) 3 - Routes (7:27) 4 - When The Dream Is Over (3:14) 5 - Master of Time (9:40)