Bijelo Dugme - Turneja 2005: Sarajevo-Zagreb-Beograd

Balkanlardan gelen progressive rüzgarının etkisiyle ülkemizde bir süre sağanak halinde Bijelo Dugme görülecek. Ülke büyük sevinçle karşıladı bunu. Sormayın sormayın. Bijelo Dugme eşliğinde danslar ediliyor, ateşlerden atlanıyor. Derdi tasayı unuttuk. Aman aman. Balkanlardan ülkemize gelen progressive esintileri eksik olmasın. 

Zaytung haberi niteliğindeki girişimi ''öhöhöhöm'' diyerek toparlıyım, devam edeyim. Balkanların güzel ülkesi Yugoslavya'dan kopmadan gelen bir grup Bijelo Dugme. Yugoslovya için 70'ler ve 80'lerde özgürlük, barış gibi anlamlar yüklenmiş bu güzel gruba. 

Grupta çok tanıdık bir isim var. Goran Bregoviç. Grupta ritim gitar çalıyor. Emir Kustrica filmlerinden hatırlayacağınız melodiler işte bu müthiş gruptan çıkmıştır. Arizona Dream'in müziklerini hatırlayın. Sahnelerle bütünleşen ve insanı fena halde etkisi altına alan müzikleri unutmak mümkün mü? O filmin Bregoviç'e ait olan müzikleri Bjelo Dugme'nin şarkılarının biraz farklı versiyonlarıdır. Yeri gelmişken filmi de izleyin müzikleri de dinleyin derim. 

Grubun solisti olan Zeljko Bebek'in muhteşem bir sesi vardır. Diğer vokalleri olan Islamovic, Vojičić  ile müthiş zevkli parçalar ortaya çıkarıyorlar. Soloları ve ritmi başarılıysa bir grup daha ne istenir ki. Stüdyo albümlerinin ilk birkaçı daha yoğun etnik melodiler ve biraz da progressive rock ritimleri içermekte. 80'li yılara doğru daha çok distorsiyon kullandıkları görülüyor. Albümlerin bütününe bakınca grubun elemanlarının farklı kökenlere sahip olmasına rağmen ortak bir müzikal ifade biçimi yakaladıklarını görebiliyoruz. Bütünlüğü hiçbir zaman bozmamış bir grup bu. Yansıtmak istediklerini verebiliyorlar. Stüdyo albümleri şöyle:

1974 - kad bi' bio bijelo dugme 
1975 - šta bi dao da si na mom mjestu
1976 - eto! baš hocu!
1979 - bitanga i princeza 
1980 - dozivjeti stotu
1983 - uspavanka za radmilu m.
1984 - kosovka djevojka
1986 - pljuni i zapjevaj moja jugoslavijo
1988 - ciribiribela

Her birini sıkılmadan dinleyebilirsiniz. Ben her albümden şarkılar içeren canlı performans kaydını dinleyin bi' derim. Led Zeppelin, Deep Purple etkileri balkan havalarıyla karışınca ortaya çıkan şey için Bjelo Dugme budur işte dersiniz. Grubun şarkıları enerjik değil, son zamanlara doğru baya bir arabeskleştiler bile diyebilirim. Za Esmu, Selma, Lpe Cvatu, A i ti me iznevjeri, Ne spavaj mala moja muzika dok svira... gibi parçalarına birincilik telini veriyorum. 

İyi dinlemeler. Ben bir balkan rock'n roll'u yapıyım, yazı bitsin de ortalığı tozutsam diye sabırsızlanıyordum. Hobaa.  

jer to je mala moja rock'n'roll
rock'n'roll rock'n'roll...
mala to je rock

Turneja 2005: Sarajevo-Zagreb-Beograd

DVD 1: 
1. Lazes 
2. Za Esmu 
3. Meni se ne spava 
4. Jer kad ostaris 
5. Da te bogdo ne volim 
6. Padaju zvijezde
7. Aiaio radi radio
8. Nakon svih ovih godina
9. Sta ima novo
10. Ćiribiribela
11. Kada odem kad me ne bude
12. Ako ima boga
13. A i ti me iznevjeri
14. Napile se ulice
15. Selma
16. Ipak, pozelim neko pismo
17. Da sam pekar
18. Ne spavaj mala moja muzika dok svira
19. Sve će to mila moja prekriti ruzmarin, snjegovi i sas
20. Ako mozes zaboravi
21. Na zadnjem sjedistu moga auta
22. Ha ha ha
23. Dozivjeti stotu
24. Sanjao sam noćas da te nemam

DVD 2: 
1. A, milicija trenira strogoću
2. Pristao sam biću sve sto hoće
3. Lose vino
4. Evo zakleću se
5. Ruzica si bila sada vise nisi
6. Ima neka tajna veza
7. Tako ti je mala moja kad ljubi Bosanac
8. Lipe cvatu, sve je isto ko i lani
9. Đurđevdan
10. Hajdemo u planine

Bonus: Bijelo dugme za kafanu 
11. Dzej - Napile se ulice
12. Verica Serifović - Ako ima boga
13. Usnija Redzepova - A i ti me iznevjeri
14. Dara Bubamara - Zamisli
15. Dragana Mirković - Na zadnjem sjedistu moga auta
16. Stoja - Meni se ne spava
17. Petar Graso - Ćiribiribela

BIJELO DUGME

 Goran Bregović / guitar
- Alen Islamović / vocals
- Mladen Tifa Vojičić / vocals
- Zeljko Bebek / vocals
- Điđi Jankelić / drums, percussion
- Milić Vukasinović / drums
- Laza Ristovski / keyboards
- Vlado Pravdić / keyboards
- Zoran Redzić / bass
with:
- Daniela Radkova Aleksandrova / back vocals
- Ludmila Radkova Traykova / back vocals
Orkestar za svadbe i sahrane
Klapa Nostalgija
- Zeljko Savić / Bregović's stage assistant

Goblin - Suspiria (1977)

Korku filmleriyle arası iyi olan biri değilim, ancak işin içine çok acayip yönetmenler girince bazı filmler dikkatimi celbediyor. Bir film yönetmeniyle, müzikleriyle, oyuncularıyla, senaryosuyla bir bütün olarak değerlendirildiği zaman izlemek veya hakkında bilgi toplamak için pekçok neden ortaya çıkıyor. Progressive Rock'tan pek hazzetmeyen, fakat korku filmleriyle arası iyi olan bir arkadaşımın Suspiria'dan bahsetmesi üzerine macera başladı. 

Filmin yönetmeni Dario Argento'yu, pek müthiş kızı Asia Argento'dan ötürü takdir ve takip ederdim. Baba-kız müthiş projelerin insanları bunlar. İtalyanlar. Daha ne olsun. Neyse efenim, gelelim Suspiria'nın müziklerini yapan dehşetengiz grup Goblin'e... 

Italian Progressive Rock icra eden Goblin elemanları bir dizi korku filmi müzikleri yapmışlar. Hatta şöyle diyim film müziği olmayan sadece üç albümü var. Onların müzikleri sayesinde izlenmeye değer görülen korku filmlerinin olduğundan bahsedilir. Korku filmi izleyen arkadaşlar daha iyi varır bunun ayrımına tabii. 

Albümü dinlediğimde hissettiğim ilk şey, her şarkının farklı korku, gizem unsuruyla bezenmiş olmasıydı. Ciddi ciddi içine çeken dinledikçe zihinde iz bırakan bir albüm Suspiria. Albümün şahsi fikrimce en dikkat çeken parçaları; Suspiria, Black Forest, Witch, Markos. Hepsini saydım neredeyse. İçlerinde bir parça daha var ki grubun kara mizahını temsil ediyor adeta: Death Valzer. Dinleyin bakın ne demek istediğimi anlayacaksınız. 

Diğer parçalara bakınca bu şarkı acayip psikopat geliyor bana. Diğerleriyle insanın içine ürperti salmaktan aldıkları keyfi bu şarkıyla ifade ediyorlar sanki. Çocukların birisine kötülük yapıp sonra da bundan aldıkları psikopatça zevki anlatıyorlar adeta. Tüm parçaları dinlediğinizde kafanızda oluşacaktır bir şeyler işte. Böyle ya da değil. Dinleyin ama.

Teknik bilgiler verelim biraz. Suspiria, Goblin'in 1977 yılında çıkardıkları stüdyo albümü. Albüm parçaları, grup elemanları, çaldıkları enstrümanlar falan hepsini bilelim, bilgilenelim. Hadi bakalım:

GOBLIN

Claudio Simonetti / Mellotron, organ, string machine, celesta, electric & acoustic piano, Minimoog, Moog system 55

Massimo Morante / electric & acoustic guitar, bouzouki, voices

Fabio Pignatelli / bass, tabla, acoustic guitar, voices

Agostino Marangolo / drums, percussion, voices

SUSPIRIA

01. Suspiria (5:57) 

02. Witch (3:10) 

03. Opening To The Sighs (0:32) 

04. Sighs (5:15) 

05. Markos (4:03) 

06. Black Forest (6:06) 

07. Blind Concert (6:11) 

08. Death Valzer (1:51) 

Bonus tracks on re-release

09. Suspiria (celesta and bells)

10. Suspiria (narration)

11. Suspiria (intro)

12. Markos (alternate version) 

The Doors - The Doors

''Şimdi herkes doors dinliyor yeniden'' diye anti popülist bir söylem içine girmiş zamanında Murathan Mungan, ''İnce L, Lalena'' şiirinde. Kendisi şiirini Deep Purple'ın Lalena'sından esinlenerek yazıyor ve görüyoruz ki The Doors dinlemeyi askıya almış, Deep Purple esinlenmesi bir şiir yazıp, aman da herkes doors dinliyor dediğine göre. Görünen o ki o zamandan bu zaman pek bir şey değişmemiş. Herkes dinliyor diye bir süre dinlenmeye ara verilen gruplarla aynı kaderi paylaşıyor olabilir The Doors. Günümüz vintage-woodstock çılgınlığı uğruna harcanamaz bu adamlar. Kaldı ki The Doors hiçbir zaman woodstockda yer almamışlardır. Jim Morrison'ın karizmasına yapışıp kalınıyor gördüğüm kadarıyla. Ses rengi, deri pantolonu, bakışları ile komple muhteşem olan saykodelik adamlar yok denecek kadar az olmasına rağmen vintage manyaklarına gidin başka adam bulun lan kendinize çağrısı yapıyorum buradan. The Doors'u Jim Morrison'dan ibaret sayanlar, siz topuklarınızı kıçınıza vura vura uzaklaşın hatta. Ray Manzarek gibi bir adam da olmasaydı 1965 yılında The Doors olmayabilirdi. Jim Morrison, saykodelik şiirlerini defterine yazar, kaldırımlarda sürter, yine ölürdü. Şimdi Kertenkele Kral'ın doğum gününde kendisini yine öldürmüş oldum, ama olacak olan budur.

Jım Morrison'ın 68. yaş günü olmasını fırsat bilip saykodelik bir kutlama yapayım dedim. Her şarkıyı ayrı ayrı değerlendircem. Bu güne özel bir yazı olsun. Grubun doğuş albümü olan ''the doors'' ile. Albümün ilk şarkısı ''break on trough'' dan son şarkısı ''the end'' e kadar nerdeyse her şarkının ayrı bir etkisi mevcut. Albümün çıkış parçası olan ''Break on Trough'' ciddi anlamda çıkış yakalamasına rağmen düşünün ki Robbie Krieger'ın yazmış olduğu ''Light My Fire'' bundan daha fazla talep görmüştür. Görece başarısız şarkının break on trough olduğunu varsayarsak nasıl müthiş saykodelik bir albüm ortaya çıkmış tahmin edin. Albümün ilk ortaya çıktığı zamanı düşünün.


you know the day destroys the night
the night destroys the day
so break on through, break on through
break on through to the other side


Sözleri ile The Doors ortaya çıkıyor ve 11 şarkılık muhteşem bir albümle tanışıyorsun. Böyle doğuşlarla karşılaşan bir nesil daha ne ister. Ray Manzarek'in klavye ve bası aynı anda kullanmasını canlı olarak izlemek insana nasıl bir kafa yaratmıştır? Müziğin hakkını veren insanların yarattıkları şeylere nasıl sahip çıkmam gerektiğini şaşırdım. The Doors'u yaşama ve yaşatma çalışmalarımı münferit olarak sürdürmeye devam ediyorum ben nasılsa.  Biz ilk albümün diğer parçalarıyla devam edelim. 


Soul kitchen; Ray Manzarek, kesik klavye girişiyle şarkının içine çekiyor daha ilk saniyeden. ''let me sleep all night in your soul kitchen'' solosuyla da Jim Morrison iyice yükseltir şarkıyı. Aman sabahlar olmasın.


Crystal Ship; Morrison'ın nakaratsız, ancak şarkı halini aldığında Morrison'ın yorgun sesinin tek cümle haline getirdiği bence açık bir şekilde uyuşturucuya övgü şeklindeki çok çok romantik dizeleri. Nasıl bir ruh halindeyse sesiyle, ritmiyle hepsini bize sunmaktadır. O uyuşturucunun yerine konulacabilecek onlarca duygu var. Hangisini seçmek isterseniz... Beni bilinçsizliğin kıyısında uykuya daldıran onca duygu varken böyle bir laf etmem kaçınılmazdı. Siz de seçin bir duygu, Soul kitchen'da uyuyup kalmanıza izin verilmez belki, ama mutlaka Crystal Ship'te uykuya dalıp farklı alemlerde gezintiye çıkacaksınız. 


Alabama Song; hoplaya zıplaya hadi ölmeliyiz koşun koşun diyen bir şarkı. Klavyenin tuşları nasıl da şirin şirin ses çıkarıyor. Bir sürü çocuğu ölüme götürmek için sanki özellikle seçilmiş o notalar. Bu şarkıya fareli köyün kavalcısı misyonu yükledim ben. Zararlıları değil de iyi olan her şeyi bu dünyaya layık görmeyen bir grup insanın bunu notalarıyla gerçekleştirme çabası bu. 


Ligt My Fire; bunun coverını yapmayını dövüyorlar. Ama kimse de kusura bakmasın hiçbir zaman orijinalinden iyi olamadı hiçbiri. Jim Morrison'ın şarkının ortalarındaki solosu ve hatta gitar solosu muazzamdır. Ve evet, "girl , we couldnt get much higher"


Back Door Man; Morrison bu şarkıda kendinin kat be kat üstüne çıkar. Baştan çıkaran bir şarkıdır. Zaten imalı da bir şarkıdır, ancak iki şekilde bir ima söz konusudur. 60'lara kadar evli bir kadının sevgilisinin arka kapıdan çıkmasını belirtmesi açısından kullanılmış. 60'larda ise anal seks düşkünlüğünü ima etmek amacıyla kullanıldığı söylenir. Şimdi Jim Morrison bunlardan hangisi bilemedik. Hmm.


I Looked at You; şarkıdaki klavye solosuna ölüp bittiğim bir gerçek. Ayrıca Morrison yırtık sololarını bu şarkıda da esirgememiş inişli çıkışlı kendinden geçişlere gebe bırakmışmıştır şarkıyı. 


End of the Night; albümün en karamsar şarkısı bu. Morrison, şarkının sonuna doğru yine yapar yapacağını. Sakin sakin karamsarlığı zerk ederken birden isyanın çığlıklarını basar. 


Take it as it Comes; sözleri Jim Morrison, müziği Robby Krieger ve doğaçlama solo ise Ray Manzarek tarafından icra edilmiştir. Ortaya çıkan şeyin muhteşemliğinden şüphe edilmez. Yok böyle bir karışım, aynı zamanda albümdeki en gaz şarkıdır. 


The End; Elektra records'dan çıkan The Doors albümünün açık şekilde Oedipus Kompleksine gönderme yaptığı şarkısıdır. ''father, yes son, i want to kill you, mother...i want to...fuck you'' diyerek özetler bu durumu. İroniktir. 


Son şarkıyla albümü kapatıyoruz. Hadi bakalım deri pantolonlarınızı giyip sokaklara akın.  


''we couldnt get much higher!''

King Crimson & Tool / Lateralus (2001)

Güzel şehirlerde muhteşem konserler oluyor. Bunların kayıtlarından mahrum kalmak istemeyiz. Bir de bazı ikililerin bir araya gelmesi olayı milyonda bir yılda Dünya'dan bir yıldızın görünmesi olayı gibi. Yakaladın mı kaçırmayacaksın. Bu ikililerden biri de King Crimson ve Tool'dur. Çok değil 10 yıl önce California'nın okyanus şehri San Diego'da bu ikili bir konser veriyor. Bildiğim kadarıyla da başka şekilde bir araya gelmediler. 


Şimdi Tool'a bok atılabilir, çünkü fazlasıyla King Crimson etkileri görülmekte müziklerinde. Zaten Maynard James Keenan da bunu inkar etmiyor ve San Diego konseri sırasında şöyle bir cümle sarf ediyor: '' Artık kimden çalıp çırptığımızı biliyorsunuz.'' E adama daha fazla yüklenilmemesi gerekir. Kaldı ki King Crimson şarkıları dışında Robert Fripp'in muhteşem introlarla Tool şarkılarına dehasından katmasını dinlemek için bile konser kayıtlarını dinlemeye değer. Sober'ı Fripp introsuyla dinlemek, ofofofof! 

Tool & King Crimson - Lateralus (Live in San Diego, 2001)

Tool - Lateralus Album: Lateralus (2001) Tool & King Crimson: San Diego, CA - 08/08/01 


Setlist:

01. The Construcktion of Light

02. Into the Frying Pan

03. Level 5

04. The Deception of the Thrush

05. Dangerous Curves

06. Lark's Lounge in Aspic Pt. IV

07. Thela Hun Ginjeet

08. Red

09. Intro

10. The Grudge

11. Stinkfist

12. Forty-Six & 2

13. Prison Sex

14. Schism

15. Pushit

16. Disposition

17. Reflection

18. Fripp Soundscape Intermission

19. Sober (Fripp Intro)

20. Parabol

21. Parabola

22. Ænema

23. Lateralus

Eela Craig - One Niter

İlk albüm tanıtımımı beni ilk dinlediğimde aynı şarkıda ''şimdi nasıl bir enstrümana geçiş yapacaklar!'' şeklinde meraklara sevk eden senfonik rock'la kaynaşan Avusturyalı progressive rock grubu Eela Craig ile yapıyorum. Rastgele.

1970 yılının başlarında kurulmuş. Sorsanız ki o zamanlar(70'ler) Avusturya'sındaki progressive hareket ne alemdeydi diye, tüm ayaklanmanın özeti Eela Craig'dir diyebilirim. 

Eela Craig'i progressive rock yapan öncü gruplarla karşılaştırmanın pek mümkün olduğunu söyleyemem. Kullandıkları enstrümanlar bakımından bile ayrılırlar. Flüt, keyboard, perküsyon'u yoğun olarak kullanırlar. Gitarın flüte ve perküsyona eşlik ettiğini duyacaksınız. Mellotron zaten var. Adamlar flütü katarak kremşantinin üstüne çilek eklemişler bi' hayli. Oyoyoy. Neyse.

''One Nite'', Eela Craig'in 1971 yılında çıkardıklarıı ilk albümün ardından 5 yıl aradan sonra ortaya çıkardıkları ikinci albüm olmakta. İlk albümün ardından gelen belki de beklentileri tam olarak karşılamayan ve ilk albümden çok daha fazla senfonik ögelerle dolu ve hatta fusion etkilerinin daha fazla görüldüğü bir albüm olmuş ''one niter''. Bu albümü benim için özel yapan, albümde yer alan iki farklı konseptteki parçalardır. Biri ''circles'' diğeri ''one niter medley''. Aynı parçada çok farklı geçişler yaptıklarının herkesin gözüne sokulduğu iki parça oluyor bunlar. ''Circles'', 4 koldan sararken ''one niter medley'' de 5 koldan sarıyor dinleyiciyi. 

Albümün diğer parçalarında introların ''sessizlikten'' oluşması şarkının ilerleyişini çok belirgin şekilde görmemizi sağlıyor. Way down ve Loner's Rhyme bunun kanıtı. Way down çalarken Pan'ın vadilerde sekerek flüt çaldığını resmediyor beynim. Keyboard'dan çıkan sesler ve flütün birleşimi Pan'ın hikayesini yeniden yazdırıyor. ''Venezuela'' da iyice mitolojik tınılar duyuyoruz zaten. O sebeple Eela Craig benim için Pan'la özdeşleşmiştir. Kim bilir Eela Craig mitolojinin zevk ve bereket tanrısından etkilenmişlerdir. Araştırmak lazım bunu. İtiraf etmeliyim ki ilk albümlerindeki birkaç şarkıyı saymazsam bu albüm çok daha ''olmuş'' bir albümdür benim için. Ayrıca albüm kapağının verdiği dadaist izlenim sayesinde de benden artı puan almıştır. 

EELA CRAIG

Hubert Bognermayr / keyboards, vocals
Raoul Burnet / congas (2-4) 
Gerhard Englisch / bass, percussion 
Frank Hueber / drums, percussion 

Alois Janetschko / live mixing
Fritz Riedelberger / guitars, piano, vocals 
Hubert Schnauer / keyboards, flute
Harald Zuschrader / keyboards, flute, guitar

ONE NITER

1. Circles: (13:59) 
a) The mighty (5:41) 
b) The nude (2:00) 
c) The curse (5:05) 
d) The blessed (1:13) 
2. Loner's rhyme (9:23) 
3. One niter medley: (11:03) 
a) Benedictus (1:54) 
b) Fuge (0:47) 
c) U.A.T (3:17) 
d) Morning (1:47) 
e) One Niter (3:18) 
4. Venezuela (3:30) 
5. Way Down (7:16)

Curved Air - Air Cut

Saçma sapan zamanlarda yaşıyoruz. Kronikleşen isteksizlik ağzımıza yüzümüze bulaşmış bir halde bizi esir almaya devam ediyor. Ne yapmak istediklerimizi yapabiliyoruz, ne de yapmamız gerekenleri. Böyle zamanlarda bile koltuk değneği olarak kullandığımız müzik bu boşluk duygusunu biraz olsun unutturabiliyor.

Curved Air benim için yukarda anlattığım durumlardan sıyırabilen bir grup. 1970 yılında kurulmuşlar. İngilizler. Grupta ilk olarak dikkat çeken Sonja Kristina’nın vokali. Bunun dışında virtüöziteye yaklaşan enstrüman kullanımı gruba dikkat kesilmemizi sağlıyor. Velhasıl güzel müzik yapıyor bu insanlar.

Air Cut, grubun dördüncü albümü. İlk iki albümden bu yana ciddi eleman değişimleri yaşamış olmasına rağmen iyi bir albüme imza atmış olmaları saygı duyulası bir durum. Aslına bakarsanız bu yüzden “Curved Air nedir” sorusunun cevabı olarak kullanılacak bir albüm değildir. Buna rağmen albümü es geçmenin büyük bir kayıp olacağını düşünüyorum.

Albümün açılış şarkısı “The Purple Speed Queen” pek prog rock kokmayan bir şarkı ama soloları için bile dinlenebilir. “Elfin Boy” dingin, duygusal bir atmosfere adım atmanıza yardımcı olacak bir şarkı. Metamorphosis ise albümün en uzun ve ihtişamlı şarkısı. On dakikalık şarkıdaki piyano kullanımı o kadar şahane ki notaların yüreğinize dokunduğunu, yakalamak isteyip de yakalayamadığınız iç huzurun nasıl bir şey olduğunu hissetmenize yardımcı oluyor. “Armin” kemanların öne çıktığı tempolu bir şarkı (bir yerden hatırlıyorum bu şarkıyı?). “U.H.F.” ve “Two Three Two” zaman zaman hard rock’a yaklaşan ve güzel melodileri bizden esirgemeyen şarkılar. Albümün kapanış şarkısı “Easy”, benim gibi morali her daim bozuk gezen insancıklara yazılmış sanırım. Sonja Kristina’nın vokalleri, dallanıp budaklanan gitar riffleri, fırtınanın ortasından çıkmış sintizayzırlar, duygusal melodiler, ne ararsanız var.

Kısacası bu albüm hayatınızı daha güzel yapmasa da sorunlarınızı bir süre unutturabiliyor. Böyle zamanlarda az şey mi bu?

CURVED AİR

- Kirby Gregory /gitar, vokal

- Eddie Jobson / klavye, keman, vokal

- Sonja Kristina / vokal, akustik gitar

- Jim Russell / davul, perküsyon

- Mike Wedgwood / bas gitar, akustik gitar, vokal

AIR CUT:

1. The Purple Speed Queen (1:32)

2. Elfin Boy (4:13)

3. Metamorphosis (10:38)

4. World (3:43)

5. Armin (3:42)

6. U.H.F. (5:07)

7. Two-Three-Two (4:10)

8. Easy (6:40)

Captain İlor - Mindfuck (1974- 1977)

yıl oldu 2011 hala ne gelen var ne giden...canım sıkılıyor bu duruma...

bu grubu yeni tanıdım adamlar hem alman hem de progger hem de psychedelic! bermuda şeytan üçgeninin köşelerine bir isim vermek gerekseydi ben bu üç kelimeyi kullanırdım; A, B, C, üçgeni yerine....

yazmayalı da uzun zaman olmuş elim ayağım dolandı birden. nerden başlasam söze karar veremedim... gitar... offf nasıl bir tını yakalamışlar... tribe sokuyor adamı. gitarın öne çıkan sesini arkadan tuşlular takip ediyor...oya gibi işliyor müziği...

geçende bir arkadaşımla dinliyorduk mindfuck (spanish version) parçasını. ikimiz de arkadaki piyanoya takılmışız... sonra ikimizin de çişi geldi:) parçanın başında şırıl şırıl sesler var da etkilenmişiz...

müziği anlatamam ne kadar uğraşırsam uğraşayım çünkü dinlerken herkes kendi macerasını yaşar. ama sözler de çok etkili yahu... adam küfür ediyor asla eskisi gibi olmayacak derken... bi de almanlara özgü ingilizce çok yakışmış albümdeki genel tripy havaya. offf yaaa yazarken dinlemek daha bir etkili oluyormuş... sanırım bu albümdeki favorim hep bu parça olacak: Mindfuck spanish version!!!

Captain İlor - Mindfuck (1974- 1977)

1 Dedication 9:30
2 The Only Life 9:53
3 Mindfuck (Spanish Version) 6:28
4 Museum of My Feelings 10:41
5 Maybe a Sailor 5:51

Captain Ilor: Guitar, Vocals, Moog and Piano in track 3; Bass and Drums in track 5
Swara Samrat: Guitar and Vocals
Space Man: Bass in tracks 1,2,3 and 4
Merlin: Moog in tracks 1,2 and 4
Karl Deter: Drums and Percussion in tracks 1,2 and 4

Orlando Hernandez: Percussion

aman ha dostlarım kendinize iyi bakın...

Cem Karaca - Teşekkürleriyle (1974)

şimdi ben ne yazarsam eksik kalacak....bu yüzden doğaçlama yapacağım .
bilmem kaç milyon yıl boyunca insanlar gelip gitti bu dünyadan. kimisi bir iz bıraktı , kiminin adı bile olmadı... hayat ne garip: vafurlar falan... diyesim geliyor zaman zaman çünkü bazen dönüp dolaşıp vardığım yer hep aynı kürkçü dükkanı oluyor ya da .... bu ya da dan sonrası biraz fazla kişisel bu yüzden yazma taraftarı değilim. işin özü şu aslında ben müziğin tüm dünyayı değiştirebileceğine inanıyorum ya da dünyayı değiştirmek için elimizdeki en güçlü, en temiz, en insani şeyin müzik olduğunu düşünüyorum. bazen asıl meselenin etrafında öyle çok düşünürsünüz ki yaşadığınız şeyin neden bir mesele olduğunu unutursunuz sonra birşey olur: ne bileyim... denizkenarında cebinizdeki son parayla aldığınız o tostu ümitsizce bir serçeye uzatırsınız ve o minik kuşun '' yalnız değiliz dostum'' der gibi sizin elinizden bir parça kurumuş tost ekmeği kaptığını hatırlarsınız ya da bir kedi gelir bacaklarınıza dolanır ellerinizin cebinizin güvenliğine muhtaç bir anınızda ve siz de herşeyi unutup '' lan iyiki doğmuşum'' dersiniz. olur böyle şeyler arada şanslıysanız.. nihayetinde, sonra unutma ihtimaliniz olsa bile, asıl meselenin biraz önce bahsettiklerimden başka bir bok olmadığını anlarsınız...
ve bazen bir ses duyarsınız herhangi biryerde herhangi bir zamanda; size epeydir dinlemediğiniz şarkıları özletir... oluverir işte bunlar....
cem karaca deyince herkesin söyleyecek birşeyleri vardır elbette. bunu yazmak size ne kadar saçma görünür bilmiyorum ama bu dünyada teşekkür etmek istediğim insanlardan biridir cem karaca...
teşekkür etmek istediğim diğer insanlara gelince... yeterli ''yüzü'' bulduğumda ya da kendime olan öfkem dindiğinde o insanlardan birisine teşekkür edeceğim...
not: bahane bulmakta oldukça iyiyimdir ama bu kez itiraf ediyorum ben her bulduğu fırsatta kıçı yaymayı görev edinmiş hayalperest ve iyimser bir kediyim ( iyimser kelimesi yeterince iyimser bir anlam taşımıyor burda)
herkese merhaba ve tekrar görüşmek dileğiyle...

Beyaz Atlı: Ferdy Klein Ork.
Edalı Gelin: Moğollar
Ay Karanlık: Ferdy Klein Ork.
El Çek Tabib: Moğollar
İhtiyar Oldum: Moğollar
Obur Dünya: Moğollar
Deniz Üstü Köpürür: Moğollar
Bir Of Çeksem: Kardaşlar
Askaros Deresi: Kardaşlar
Unut Beni: Ferdy Klein Ork.
Hasan Kalesi: Kardaşlar
Gel Gel: Moğollar

Atlee - Flying Ahead (1970)

70'li yılların Krautrock ve Progressive rock ayaklanmalarını bir kenara bırakırsak geriye Amerika'dan çıkma psychedelic ve hard rock hareketleri kalır. Genel olarak fazla uzun ömürlü olmayan (tek albümle yetinmek gibi bi alışkanlıkları vardır) grupların oluşturduğu bu kuşakta yakınen bildiğimiz bir dolu grup olmakla birlikte ismini belki de hiç duymadığımız ama yaptıkları işin hakkını sonuna kadar verenler de vardır. Atlee'yi her iki gruba da dahil edebiliriz. Bilenlerin çok iyi bildiği, bilmeyenlerinse gerçekten farkına varamadığı bir zevktir Atlee. Esasen Atlee Yeager isimli bassist ve vokalistin bireysel projesi olarak bile sayılabilecek Flying Ahead'de Yeager'ın öne çıkması beklenirken albümde çalan diğer elemanlar bu işin grup işi olduğunu göstermek istercesine kendilerinden vererek çalarlar. Yeager vokali elbette öne çıkmaktadır ama gitar ve klavye hiç de azımsanmayacak derecede kalitelidir. Dönemi düşünürsek hard rock yapıyor olsalar da blues ve psychedelic etkileri görülmektedir.

Rip you Up, Swamp Rhythm, Dirty Old Man ve Dirty Sheets favoriler. Diğerlerini de es geçmemek lazım tabi, hemen hepsi üst düzeye yakın parçalar.

ATLEE

Atlee Yeager - Vokal, Bass

Michael Stevens - Gitar, Vokal

Bruce Schaffer - Klavye, Vokal

Don Francisco - Davul, Vokal

FLYING AHEAD

01.	Rip You Up		4:21
02.	Swamp Rhythm		3:51
03.	Painted Ladies		4:05
04.	Jesus People		5:06
05.	Let's Make Love		5:58
06.	Will We get Together		2:53
07.	Dirty Old Man		5:19
08.	Ain't That the Way		3:40
09	Dirty Sheets		4:01

Pappo's Blues - Pappo's Blues (1971)

Daha önce Arjantin'den herhangi bir grubu blogda misafir ettik mi hatırlamıyorum ama bugüne değin Pappo's Blues'u eklememekle ayıp etmişiz. Buenos Aires'ten çıkma en iyi gruplardandır. Esasen, Pappo olarak bilinen Norberto Anibal Napolitano isimli gitarist ve vokalistin kişisel çabalarıyla doğmuş ve ayakta kalmayı başarmış bir gruptur. Diğer üyelere haksızlık da etmemek lazım tabi. Trio olarak yol alan grupta bass ve davul'un üst düzeyde olmasa da oldukça iyi olduğu kabul edilmelidir. 70'li yılların çalkantılı Arjantin'inde ortaya çıkmak ve ayakta kalmak gerçekten zor bir iş iken bir de bunu mümkün olanın en üst düzeyinde yapmak bile Pappo's Blues'un en büyük başarısıdır.

Pappo'nun bu sorunlu Arjantin döneminde zamanının bir kısmını Brezilya'da diğer kısmını da İngilterede geçirdiğini söylemeliyim. İngiltere kısmı önemli zira Pappo burada olduğu dönemde boş durmamış Fleetwood Mac'ten tanıdığımız Peter Green ve Hawkwind'den çıkma Motörhead kurucusu Lemmy ile çalışmalar yapmıştır. Sadece Green'in ilgisini çekmiş olması bile Pappo'nun müzikal kalitesi ve enstrumantalist yönünün ne derece iyi olduğunun göstergesidir.

Konumuz olan albüm grubun ilk albümü olmasına rağmen sanki bu işi yıllardır yapıyormuşlarcasına deneyimli ve sanki daha yeni başlamışçasına heyecanlıdır. Arjantin'den kaynaklı olarak albümdeki parçalar İspanyolcadır. Pek alışık olmadığımız bir dil olmakla birlikte albüme can veren blues ve hard rock tınıları içerisinde eriyerek alışkın olduğumuzdan farklı bir şey gibi de gözükmez. Pappo'nun gitarıyla girdiği dalgalanmalar, vokalin bu dalgalar üzerinde sörf yaparmışçasına kayışı, bass ve davul'un verdiği "get your motor runnin" duygusuyla albüm, arşivlerde yer etmesi şiddetle tavsiye edilen bir çalışmadır.

Algo Ha Cambiado, Gris Y Amarillo, Especies ve Adonde Esta La Libertad albüme can veren parçalar.

PAPPO'S BLUES

Pappo - Gitar, Vokal

David "Davies" Lebon - Bass, Gitar

Black Amaya - Davul

PAPPO'S BLUES, VOL. 1

01.	Algo ha cambiado		2:20
02.	El viejo		4:30
03.	Hansen		9:00
04.	Gris y amarillo		4:25
05.	Adiós Willy		2:43
06.	El hombre suburbano		3:48
07.	Especies		4:40
08.	Adónde esta la libertad		1:40