Grobschnitt / Solar Music - Live (1978)

Bu blog’da bir şeyin eksikliğini hep duymama rağmen bu eksikliğin ne olduğu kafama anca bu gün dank etti. Solar Music-Live lan işte bu. Eminim blog'a yolu düşen düşmeyen herkesin zulasında bu Live’ın bir veya birden çok versiyonu (The History of Solar Music) mevcuttur. “Eee mevcutsa neden ekliyosun be adam?” diyen olursa, cevabım; “Bilmiyorum”.

Kim bilir belki de bu Live'ı ıskalayan bir kaç progsever varsa düşüncesidir ha. Evet evet öyle olsun, bu muhteşem Live kazara es geçen progseverlere gelsin.

Müzik eleştirmenlerine göre (ve eminim biz dinleyiciler olarak da) tüm zamanların en iyi perfonmanslarından biri olarak gösterilen “Solar Music-Live” Grobschnitt'in 1974 çıkışlı Ballermann albümünün ikinci yarısında bulunan stüdyo kaydının canlı performans hali.

1978 çıkışlı bu konser kaydı toplamda 53 dakikayı buluyor. Üzerinde önceden çalışılmış olsa da sahne içinde yaratılan müthiş doğaçlamalar ve melodisel yapı dinleyiciye kafayı sıyırtacak cinsten. Bu Live ile yaratıcılığın doruk noktasında duran Grobschnitt, “Solar Music-Live” ile o kadar anıldı ki, isimlerinin dünya çapında anılması bu albüme borçlu belki de.

Konser boyunca solo atmaya programlı bir gitarcı düşünün, dinleyiciyi transa sokmaya kararlı, vuruşları-zamanlaması mükemmel bir de baterist (üstelik grubun kurucusu ve lideri) sık sık birbirleriyle şahane düetlere giren gitarlar, arka planda kalsa da konser genelinde synth-klavye dokunuşları, çığlıklar, nefis ses efektleri, ruhunuzu sarsacak ani patlamalar daha ne diyeyim. Güneş müziği, mükemmeli yakalamış yıllarca dinlenebilinecek ender bir örnek.

Ayrıca şu, bu favori parçadır diye de birşey söz konusu değildir bu albümde. Bütününü atarsınız Winamp'a, varsa bi kaç bira birlikteliğinde koltuğunuza oturur, sesi kökler, uçuşa geçersiniz. Her ne kadar Symphonic Prog olarak geçse de Grobschnitt, bu Live Space Rock’tır çünkü.

DVD’sine değinmiyorum bile. Pink Floyd'un Pompeii’sine Almanlardan bir cevap olarak gösterildiği düşünülürse (kıyas olmasa da) sahne performanslarını, tiyatral şovlarını bi düşünün artık.

Ha bir de grubun lideri Eroc vardır ki, 75-79 çalışmaları kesinlikle es geçilmemelidir. Zaten 80'lerde Eroc gruptan ayrıldıktan sonra bikaç farklı çalışmaları daha olmuş ama eski başarılarını yakalayamamışlardır.(Zaten 80'lerde kim yakalamış ki, o da ayrı bi konu)

1998’de tekrardan basılan Live’da iki tane de bonus parça bulunmakta. Eksik albüm eklemişsin deyip kafamı ütülemeyin. :)) Son söz olarak da ne yapın edin bu canlı performansın DVD’sini bir yerlerden ele geçirin derim. Kendinize iyi bakın.

GROBSCHNITT

Stefan Danielak / Gitar, Vokal

Joachim H. Ehrig (Eroc) / Synthesizer, Davul, Vokal

Wolfgang Jäger / Bass

Volker Kahrs / Klavye, Vokal

Gerd Kühn / Gitar, Vokal

SOLAR MUSIC - LIVE

01 - Solar Music I (4:38)

02 - Food Sicore (3:52)

03 - Solar Music II (6:03)

04 - Mühlheim Special (10:43)

05 - Otto Pankrock (6:26)

06 - Golden Mist (10:56)

07 - Solar Music III (12:26)

Granada - España, año 75 (1976)

Şu konuya girme işi ne zor birşey ya, bir girilebilse arkası gelecek muhtemelen ama... Makedonların medar-ı iftahar'ı Leb i Sol'u görünce, ben de uzun süredir eklemek isteyip de ekleyemediğim (hatta unuttuğum) İspanyolların medar-ı iftahar'ı Granada'yı ekleyeyim bari dedim. Hem blog hareketlenmiş olsun biraz.

“España, año75” Granada’nın 1976 tarihli ikinci albümü. Toplam üç albüm, bir single olmasına rağmen ikinci albümde karar kılmamın sebebi sanırım, dört bölümden oluşan "El Color que Pasamos este Verano" adlı parçanın giriş kısmındaki melodinin bana çok tanıdık gelip ama bir türlü çıkartamayıp kendime sinir olmam. Bir filmden mi duydum yoksa bizden bir türk grubun bir çalışması mı? Hatırlayan olursa yorum kısmına yazsın lütfen. :))

Albümün tamamı enstrümantal. Synth, mellotron'ın ve diğer klavyelileri yoğun olarak kullanan gurup(Carlos Carcamo) bu albümde konuk müzisyen Jorge Pardo'nun soprano saksafonuyla ayrı bir fusion tat katmış albüme. Parça arası geçişler deyim yerindeyse su gibi akıyor diyebiliriz. Civa gibi bir yerde durmayan sürekli devinim hissi veren neşeli, tahrik edici ilerlerken bir anda karanlık bir atmosfer hemen ardından duygusal notaların akıvermesi enstrümanlardan... Tarif etmesi zor. Ne kadar sıradışı bir grup olduğunu ancak dinleyince anlayacaksınız Granada’nın. Ülkelerine has flamenko ezgilerini de unutmamak gerekir ayrıca. Zaman zaman başka sanatçılardan etkilenme hissi yaratsa da, kesinlikle bir tarzları olan kompozisyon ve entrüman hâkimiyetleriyle bünyenizi tarumar edecek bir grup Granada. Diğer iki albümü de es geçmemeli ayrıca. Konsept olarak az farklılık gösterse de año 75’den aşağı kalır yanları yoktur.

Sabahı da yaptık gene iyi mi?.. Gidip sıcak bi kıymalı börek almalı. :))

GRANADA

Juan Bona / Davul

Carlos Carcamo / Klavye, Synth, Mellotron, Keman, Mandolin

Antonio Garcia / Bass

Javier Monforte / Gitar

Jorge Pardo / Soprano saksafon

ESPAÑA, AÑO 75

01 - Elcalor que Pasamos este Verano

        a)Pordonde Andamos

        b)Todo Hubiera sido tan Bueno

        c)La Autentica Cancion del Verano

        d)No me Digas Bueno, vale

02 - Setiembre

03 - Noviembre Florido

04 - Ahora Vamos a ver que pasa

Leb i Sol - Anthology (1996)

Geçen hafta işim gereği Makedon misafirlerim vardı. E tabi iş dışında kalan zamanda müziğe daldık. Benim muhtemelen bildiğim tek Makedon grup olan Leb i Sol’dan açıldı konu. Bread & Salt demekmiş. Bu arada çok sevdiğim Yugoslav ekolunden de baya bi konuştuk. Ama bugun Makedonların medar-ı iftaharı olan Leb i Sol’u anlatayım dedim.

Albüm yerine 2 cd’lik bir Anthology'nin daha iyi olacağını düşündüm. Tarz olarak fusion’a daha yakın dururlar. Ama yerel ezgileri sıkça rastlamaktasınız. Benim favorim olan “Jovanna Jovanke” eski bir yerel şarkı. Jovanna adında bir kıza yazılmış. Onların kültürlerinde de kız isteme âdeti varmış. Şarkı, ki enstrümantal, istemeye gittiği kızı alamayan bir adamın öyküsü.

Grubun bizde bir karşılığı var mı diye düşünürsem, Kurtalan Express ve Moğollar fusion yaparsa böyle olur diyebilirim. Müzik Stefanovski ve Arsovki etrafında dönüyo. Tabi klavyeyi unutmak haksızlık olur. Harika sololar bulacaksınız. Stefanovski ve Arsovski’nin solo albümlerini de dinledim gayet başarılı olduklarını söylemem lazım. Yine de favorim Stefanovski... Gerçekten mükemmel bir gitarist… Dinleyince anlayacaksınız. Genelde şarkıları kısa, ama yine de müzikal anlamda dolu bir grup. Özellikle ilk cd grubun 70'lerdeki 3 albümünü kapsıyor. Daha iyi olduğunu düşünüyorum. Gerçekten baya kaliteli bir grup Leb i Sol. Benim gibi çok keyif alacağınızdan eminim. Keyfini çıkarın...

LEB I SOL

Vlatko Stefanovski / Gitar

Bodan Arsovski / Bas Gitar

Nikola Kokan Dimuševski / Klavye

Garabet Tavitjan / Davul

Dragoljub Đuričić / Davul

ANTHOLOGY

DISC-1

01 - Aber dojde donke

02 - Devetka

03 - Kokoshka

04 - Nisam tvoj

05 - Damar

06 - Jovano, Jovanke

07 - Akupunktura

08 - Kako ti drago

09 - Talasna duzhina

10 - Dikijeva igra

11 - Uzvodno od tuge

12 - Marija

13 - Rebus

14 - Kumova slama

15 - Ruchni rad

16 - Skakavac

17 - Zhiva rana

DISC-2

01 - Nosim tvoj zhig

02 - Kalabalak

03 - Bistra voda

04 - L.A. Krdija

05 - Kontakt je skup

06 - Tako blizu

07 - Pretposlednji valcer

08 - Country

09 - Mamurni ljudi

10 - Kao kakao

11 - Cuvam noc od budnih

12 - Autoput

13 - Skopje

14 - Chekam kishu

15 - Chukni vo drvo

16 - Putujemo

17 - Uchi me majko, karaj me

Camel - Mirage (1974)

Blogda eksik olan şey bence bir Camel albümüdür deyip hemen işe koyulayım dedim. Camel, Canterbury ekolünden bir grup ancak aynı ekoldeki diğer gruplara kıyasla daha çok tanınan, biraz daha esnek ve kolay dinlenebilir bir müzik yapmakta.

Mirage grubun 1974 yılında çıkardığı ikinci albümü. Albüm kapakları sigara paketi gibi dursa da progseverleri her açıdan tatmin edecek bir albüm bence Mirage. Melodik açıdan oldukça zengin, yer yer depresif, yer yer enerjik yapıya sahip şarkılar içermekte. Şarkılarda uzun enstrümantal kısımlar bulunmakta fakat bunlar dinleyeni kesinlikle sıkmıyor. 12 küsür dakikalık Lady Fantasy, albümün en öne çıkan şarkısı, üzüyor, yıkıyor, güç veriyor, neşelendiriyor kısacası insan olduğunuzu hissediyorsunuz o 12 küsür dakika içinde. Supertwister da en az Lady Fantasy kadar etkileyici bir parça. Ayrıca neden bilmiyorum ama ben şarkılarda çok türkvari melodiler yakalayabiliyorum.

Kısacası kaliteli bir albüm diyebilirim gönül rahatlığıyla. Camel’ı sevmeniz için Camel içmeniz gerekmiyor.

CAMEL

Andrew Latimer / Gitar, Flüt, Vokal

Peter Bardens / Klavye

Doug Ferguson / Bass, Vokal

Andy Ward / Davul

MIRAGE

1 - Freefall (5:53)

2 - Supertwister (3:22)

3 - Nimrodel/The Procession/The White Rider (9:17)

4 - Earthrise (6:40)

5 - Lady Fantasy (12:45)

Visokosnoe Leto - Prometei Prikovannii (1978)

Hep müziğe bildik ülkelerden baktık. İngiltere, Almanya, İtalya, İsveç… E birde madalyonun öbür tarafı var: 70’lerin çok fazla da uğramadığı, uğrasa bile bizlerin çok fazla bilmediği ama tüm bu müzik dünyasının dibinde olan ülkeler var.

İşte Rusya bunlardan birisi... Öyle bildik çok fazla grupları yok 70’lere ait. Bugün böyle bir ülkenin kabul edilen en iyi gruplarından birini paylaşmak istedim. Visokosmoe Leto… Adı bile enteresan.

Müziğe büyük bir yenilik getirdiklerini söylemek zor… Ama progressive müziğin, diğer birçok ülke kadar, uğramadığı bir ülkeden çıkmış olan yorum bu.

Gnosis’ten rus arkadaşıma bana bir grup tavsiye etmesini istemiştim. Bana “pek grup yok ama sen bunu seversin” diye tavsiye ettiği ilk grup işte bu. Beklediğimden daha iyi çıktığını söylemem lazım. Psychedelic motifleri ağır basan heavy/hard bir albüm. Zaman zaman vokal performansı sıkıcı olsa da bazen klavye ve gitardan güzel işler çıkmakta…60 dakika civarında inişli çıkışlı bir albüm. Gitarist Sitkovetsky 80lerde “Autograph”da çalmış bir adam. Grupta göze batan adamlardan biri.

Çok uzatmayayım, en iyisi demiyorum ama kendinize göre bir şeyler bulabileceğiniz güzel bir albüm bu. Kayıt kalitesi çok başarılı olmasa da 70'lere Rus bakış açısı…

VISIKOSNOE LETO

Alexander Sitkovetsky - Gitar, Vokal

Kris Kelmi - Klavye

Alexander Kutikov - Bass,Vokal

Valery Efremov - Davul

PROMETEI PRIKOVANNII

01 - Вступление

02 - Часть 1

03 - Часть 2

04 - Часть 3

Dando Shaft - Lantaloon (1972)

Coventry'den çıkma İngiliz akustik folk grubu. Özellikle rock demedim. Çünkü kesinlikle elektriksiz müzik yapıyorlar. Akustik aletler, hareketli ve tempolu ritimler, özellikli alet kullanımı, şaane armoniler, alışılmadık melodiler, sade ve pürüzsüz vokaller... İşte Dando Shaft. Şüphesiz dönemin vazgeçilmezi içinde yer alıyorlar; progressive. İsim Don Calhoun adlı yazarın romanından alınma. Bazen melodi tekrara düşüyor ve sıkıcılaşmaya başlıyor gibi gelse de aslında belirli bir yapı içerisinde kendini devam ettirip dışarıdan bir şeyleri kendine katarak ilerliyor ve büyüyerek görkemli bir hale geliyor diyebiliriz. Tıpkı çizgi filmlerden hatırladığımız tepeden aşağı yuvarlanmaya başlayan kar tanesinin çığa dönüşmesi gibi yol alıyor Dando Shaft müziği. Bazen mandolin, bazen mandocello (bu alet nasıl bir şey bilmiyorum ama muhteşem etki bırakıyor insanda), bazen keman, bazense Polly Bolton vokalinin öne çıktığını ve bu çıkışların müziği bütünlemenin yanında bi tür meydan okumaya dönüştüğünü belirtmek gerekir.

İngiltere'den çıkan Fairport Convention, SpiroGyra, Steeleye Span gibi grupların aksine ön plana çıkamamış olan bir gruptur Dando Shaft. Bilen bilir sadece. Ama albümleri dinleyince ne kadar haksızlık edildiği ortadadır.

Albümde şu parça iyidir bu parça idare eder gibi bir ayrım yapamıyorum ben. Bütün parçalar hatta Grubun çıkardığı ilk 3 albümdeki bütün parçalar özen ve önem göstererek dinlenilmesi gereken nitelikte. Keyfini çıkarmak lazım...

O kadar yazı yazdım da asıl niyetim bunların hiçbirini yazmak değildi aslında :) Ben eşime methiye düzeyim niyetiyle başlamıştım ama konuyu saptırmışım iyiden iyiye. Gerçi albüm hakkında bilgi vermek konuyu saptırmak değil ama neyse niyet başkaydı özetle. Bi dolu engebeye takılsak, bi dolu derin suya batsak, bi dolu heyelanın altında kalsak da birlikteyiz işte. Uzun uzadıya sürecek bi hayalin peşindeyiz. Hayat boktan yanlarını sıklıkla gösterse de mutluluğu yakalamanın şevki içindeyiz. Seni çok seviyorum aşkım.

DANDO SHAFT

Martin Jenkins / Mandocello, Flüt, Vokal, Keman

Kevin Dempsey / Gitar, Vokal

Ted Kay / Vurmalılar

Roger Bullen / Bass

Dave Cooper / Gitar, Vokal

Polly Bolton / Vokal

LANTALOON

01 - Road Song

02 - Is It Me

03 - Down To You, Up To Me

04 - Melancholic Frevour

05 - It Was Good

06 - The Harp Lady I Bombed

07 - The Black Prince of Paradise

08 - When I'm Weary

09 - I Heard Somewhere

10 - Magnetic Begger

Kahvas Jute - Wide Open (1971)

Bilenler bilmeyenlere anlatsın, bilmeyenler bilmediklerine hayıflansın... Efsanevi gruplardan biri değil şüphesiz. Ama Avustralya'dan çıkmış en iyilerden biridir Kahvas Jute. (O adaptör kılıklıları hiç ciddiye almadığımı belirtmeliyim, AC/DC'den bahsediyorum). Dedik ya şaane değildirler belki ama iyidirler. Progressive'e dokunup psychedelic'ten makas alan bi tarzları vardır. Ama genel olarak Cream - Blodwyn Pig arası bi blues anlayışı hakimdir. Yine de blues'a çok fazla yakınlaştıkları da söylenemez. Çıkan sonuç kendine has bi tarzları olduğu sanırım. Özellike Dennis Wilson ve Tim Gaze'in gitar hareketleri ile şenlenen parçalar yine Wilson'un ana vokali ve Daisley'in armoni vokalleriyle ilginç bir görünüm kazanır. 1970 ile 1974 yılları arasında Avustralya'da hüküm sürmüşler fakat dağılma mikrobu onlara da bulaşmış ve kaydettikleri tek albümle arşivimizdeki sevdiğimiz konuklardan biri olarak kalmışlardır.

Dağılmanın ardından Wilson, Chariot'a katılmıştır. 1974'den çok önceleri gruptan ayrılan Daisley ise önce Chicken Shack ve sonra da sırasıyla Widowmaker, Rainbow, Ozzy Osbourne, Uriah Heep gibi gruplarla birlikte çalışmıştır.

İlk çıkardıkları 45'likten Free ve Ascend ile Vikings, Steps of Time ve Parade of Fools benim favori parçalarımdır bu albümde.

KAHVAS JUTE

Dennis Wilson / Vokal, Gitar

Bob Daisley / Bass, Vokal

Tim Gaze / Gitar, Steel Gitar, Piyano, Vokal

Dannie Davidson / Davul

WIDE OPEN

01 - Free

02 - Odyssey

03 - Up There

04 - She’s So Hard to Shake

05 - Vikings

06 - Steps of Time

07 - Twenty Three

08 - Ascend

09 - Parade of Fools

Tortilla Flat - Für Ein ¾ Stündchen (1974)

Jamais, Soft Machine ile hem blog’a hem de Canterbury ekolüne şaane bi giriş yapınca bendenizin de Canterbury damarı kabarmış bulundu. Canterbury'den hatta İngiliz bile olmayan Almanlar tarafından Aachen'da kurulmuş olan enteresan gruplardan biridir Tortilla Flat. Adını John Steinbeck'in aynı adlı romanından (bizde Yukarı Mahalle ve Kenar Mahalle diye iki farklı isimle yayınlandı, bizdeki bu çeviri mantığını anlayabilmiş değilim hala) alınmadır. Fena halde piyano, flüt ve glockenspiel (bu aletin bizde bi karşılığı var mıdır acaba?) gibi aletlerin ağırlığında Jazz Rock semalarında dolaşan bi albümdür.

Focus ve Tomorrow's Gift ile benzeşirler. Ağır melodilerin ardından bir anda coşan ve kendini yineleyen sonra yeniden sükûnete dönen bi tarzları vardır. Kopar gidersiniz dinlerken bi anda, sonra gene dünyaya döndürür sizi. Bir anda her şey değişir ve karanlık atmosferi olan bi ortamda yapayalnız ve savunmasız gezinmekte olduğunuzun farkına varırsınız. Vokalden uzak yapısına rağmen ara ara sanki müziğin içinde vokal de varmış hissine kapılırsınız. Flüt kendini vokal yaparcasına öne attığı anlarda bunu daha iyi anlarsınız.

Bi de şöyle bi durum var… Albümün son iki parçası Facts ve Life 1970 yılında kaydedilmiş bi single'dan bonus olarak alınmadır. Lakin bu iki parçayı kaydeden Tortilla Flat bizim East of Eden diye bildiğimiz gruptur. Veya ben öyle sanıyorum. Yanılıyor olma ihtimaline karşılık bu iki bonus'u da çıkarmadık tabi, bıraktık. Zaten konumuz olan Tortilla Flat'in tarzıyla hiç alakası olmayan bi tarzdalar. Ooff off, uykusuzum bikaç gündür... Ne dediğimi ben de bilmiyorum. İdare edicez artık...

TORTILLA FLAT

Hans Friedmann Bosten / Davul, Glockenspiel

Hermann Josef Bosten / Flüt, Gitar

Franz Brandt / Klavye

Manfred Herten / Gitar

Albert Schippers / Vurmalılar, Conga

Heribert Schippers / Bass

FUR EIN ¾ STUNDCHEN

01 - Tortilla Flat

02 - Temperamente

03 - Fatimorgani

04 - Rumpeletlischen

05 - Leere, Chaos, Schöpfung

06 - Obit Anus, Abit Onus

07 - Möhre

The Soft Machine - Soft Machine (1968)

Evet... Baharın gelişiyle birlikte artık kıçımı kaldırıp bir şeyler yapma vaktinin geldiğini anladım ve bir albüm tanıtımı yapmaya karar verdim. Aklım karışık, ilk yazının verdiği ne yapacağını bilememe durumu beni esir almış durumda, üstelik size Soft Machine gibi önemli bir gruptan bahsetmeliyim.

Grup, adını Beat Kuşağının en baba yazarlarından olan William Burroughs'un Soft Machine adlı romanından almış. Canterbury Scene akımı denince akla gelen ilk gruplardan biridir Soft Machine. Kişisel kanaatim akla zarar denebilecek bir müzik icra ediyolar. Albüm hakkında konuşacak olursak genel anlamda jazz etkilerinin (doğal olarak) çokça hissedilmesinin yanı sıra albümün psikedelik tarafının da çok kuvvetli olduğunu belirtmeliyim. Benim gibi üşengeç bir insanda bile durup dururken bir enerji patlaması yaratabiliyor. Özellikle “So Boot If At All” şarkısı bende kendini duvardan duvara vurma hissi uyandırıyor(ama bence bu iyi bir şey tabii). Bunun yanı sıra “A Certain Kind” gibi insanı asude yerlere sürükleyen, darmadağın eden bir şaheser de barındırıyor bu albüm. Dikkat çekilebilecek başka bir nokta ise grubun davulcusu Robert Wyatt'ın alışılmadık bir şekilde albümdeki vokalleri bizzat yapmış olması. Grubun kurucu üyelerinden olan Wyatt, başarılı bir solo kariyere sahip olmakla birlikte envai tarakta bezi olan da bir şahsiyet aynı zamanda.

Deneysel materyallerden hoşlanıyorsanız mutlaka dinlemelisiniz. Bence başından sonuna kadar sıkılmadan dinlenebilecek, "aman canım bu şarkıyı da geçiim direk şunu dinleyim" gibi cümleler kurmaya fırsat bırakmayacak bir albüm. Siz Soft Machine'i dinleyedurun benim artık bir sigara içmem gerekiyor...

THE SOFT MACHINE

Kevin Ayers / Bass, Vokal

Brian Hopper / Saksofon

Hugh Hopper / Bass

Mike Ratledge / Piyano, Org

Tom Wilson / Vurmalılar

Robert Wyatt / Davul, Vokal

SOFT MACHINE

01 - Hope For Happiness (4:22)

02 - Joy Of A Toy (2:26)

03 - Hope For Happiness (Reprise) (1:31)

04 - Why Am I So Short? (2:33)

05 - So Boot If At All (2:33)

06 - A Certain Kind (4:06)

07 - Save Yourself (2:26)

08 - Priscilla (1:05)

09 - Lullabye Letter (4:26)

10 - We Did It Again (3:40)

11 - Plus Belle Qu'une Poubelle (1:05)

12 - Why Are We Sleeping? (5:26)

13 - Box 25/4 Lid (0:48)

Red Noise / Sarcelles - Lochéres (1971)

Bazı gruplar vardır dinlediğinizde öyle bir izlenim verirler ki sanırsınız bu adamların müzik yapmak gibi bir gayeleri yok. Can sıkıntılarını dağıtmak, hoşça vakit geçirmek, kafalarına göre takılmak amaçları. Saçma sapalığı müzik literatürüne bile sokarlar hatta. Free jazz - rock diye adlandırabileceğimiz bu albümde adamlar doğaçlama yeteneklerini kullanıp müthiş parçalara imzalarını atmışlar. Örneklemek gerekirse; Frank Zappa, Xhol, Ennexus Quam karışımı diyebiliriz albüm için. Hatta esinlenmişler desek daha da doğru olur belki de.

İlkokul günlerimde 23 Nisan’da bando için istekli öğrenciler ararlardı öğretmenler. Hepimize borazan verirler çalın bakalım derlerdi. Manyak sesler çıkardı o zaman datt dütttt diye. Ben ses bile çıkartamazdım ne yazık ki nefesim yetmezdi. Bi süre sonra da biraz alışınca, bi melodi tutturup beceriksizce aynı şeyi çalar dururduk, yani dururlardı. Bunları niye anlatıyon derseniz, bu albümü dinlerken o günleriniz aklınıza gelecek sizlerin de ondan.

Albüm kısacık kozmik tuvalet isimli parçayla başlıyor sifon çiş sesleri falan, sonra da adam ellerinizi yıkamayı unutmayınız diyor, kafaları çekmiş sarhoş adamların şarkı söylemelerine benzer komik bir şekilde devam ediyor. Adamlar takmışlar tuvalete dalgalarını geçmişler o bi kesin. Galactic Sever Song adlı parçaya geldiğinizde ise vay diyorsunuz adamlar enstrüman kullanmayı biliyorlarmış meğer. :) (Anlayabildiğim kadarıyla sözler için aynı şeyi söyleyemesem de) Final 18:56 dakikalık parçada ipler kopuyor zaten, hep birlikte uçuşa geçiyoruz. Umaguma vari bi atmosferde saksafon ve orgların uçuştuğu başka bir dünyada buluveriyoruz kendimizi.

70'li yıllar Fransa’sı öğrenci hareketlerinin yoğun olduğu bir zaman olduğundan grup müzikal ve politik görüşte anlaşmazlığa düşüp dağılmış. Ayrıca grubun kurucusu gitarist ve vokal Patrick Vian'ın Buruits et Temps Analogues adında 1976 tarihli bir çalışması var. Ek olarak (68-70) arası grupta yer alan saksafoncu Francis Lemmonnier'in Komınter adlı grubu vardır. 1971 tarihli tek albümü fevkaladedir bilginize...

Kısacası nefis bir jazz-rock albümle karşı karşıyayız. Keyfini çıkarın. Bir kaç sefer dinlemeden de, acele karar vermeyin.

RED NOISE

Patrick Vian / Gitar, Vokal

Jean-Klaude Cenci / Saksafon, Flüt, Vokal

Daniel Geoffroy / Bass, Vokal

Philip Barry / Davul, Gitar, Vokal

SARCELLES - LOCHERES

01 - Cosmic, Toilet Ditty

02 - Caka Slow - Vertebrate Twist

03 - Obsession Sexuelle No. 1

04 - Galactic Sewer Song

05 - Obsession Sexuelle No. 2

06 - Red Noise Live au Cafe des Sports

07 - Existential-Import of the Screw-Driver Eternity Twist

08 - 20 Mirror Mozarts Composing on Tea Bag and ½ Cup Bra

09 - Red Noise en Direct du Buffet de la Gare 2nd Partie

10 - A la Memoire du Rockeur Inconnu

11 - Petit Precis D'instruction Civique

12 - Sarcelles C'est L'avenir

Alain Goraguer - La Planète Sauvage (1973)

Öff ya bıktım bu tembelliğimden valla yaa. Sözde bir aydır bir şeyler ekleyecem blog'a. Bi şunu ekleyeyim diyorum bi bakıyorum fikir değişmiş başka bi albüme karar kılmışım. Haliyle tembellikten onu da erteleyince başka bi albüm geliyor akla, bu böyle bir şey yapmadan geçiyor. Geçen gün TV’de Zeki Alaysa - Metin Akpınar filmlerinden “Nerden Çıktı Bu Velet” vardı, havaalanı sahnesinde çalan fon müziği duyunca hah dedim boşver diğerlerini bunu ekleyeyim. Çıkardım HD’den bir haftadır sarkıyor yine. Yok abi adam olmaz benden alamadim da zati :)

Neyse albümümüz, film'in yönetmenliğini Fransız animasyoncu Rene Laloux yaptığı film ve albümün de aynı adı taşıdığı La Planete Sauvage (Fantastik Gezegen). Film, dev yaratıklar ile küçük insanlar arasındaki mücadeleyi anlatıyor.1973 yapımı film animasyon dalında döneminin en iyi filmlerinden biri olarak gösteriliyor, tabi bunda filmin müziklerinin yeri tartışılmaz. Alain Goraguer'in çeşitli sanatçılarla da çalışmaları olmuş bir başka film müziği albümü de Go-Go-Goraguer. Albüm için aslında birkaç melodik yapının farklı versiyonlarından oluşuyor diyebiliriz. Birbirini tamamlayan 25 kısa parçadan oluşan albüm, saykodelik teknikleri zorlayan hatta rahatsız edici, şiirsel, kozmik bir başyapıt. Beğeneceğinize eminim ama rahatsız olmayacağınızı garanti edemem.

LA PLANETE SAUVAGE

1 - Déshominisation II (00:56)

2 - Déshominisation I (03:50)

3 - Générique (00:44)

4 - Bracelet (01:27)

5 - Ten et Tiwa (01:46)

6 - Maquillage de Tiwa (01:17)

7 - Course de Ten (00:53)

8 - Ten et Médor (01:47)

9 - Ten et Tiwa Dorment (01:49)

10 - Ten Est Assomé (00:45)

11 - Abite (00:52)

12 - Conseil des Draags (00:56)

13 - Hommes - La Grande Co-Existence (01:15)

14 - Femme (2:12)

15 - Mira et Ten (00:44)

16 - Mort de Draag (00:52)

17 - L'oiseau (02:28)

18 - La cité des Hommes Libres (00:51)

19 - Attaque des Robots (02:05)

20 - Longue Marche (02:16)

21 - Fusées (02:20)

22 - Générique (02:07)

23 - Strip Tease (02:24)

24 - Méditation des Enfants (01:33)

25 - Vieille Meurt (00:46)

Motiffe - Motiffe (1971)

Hakkında neredeyse hiç bilgiye sahip olmadığımız gruplardan biridir Motiffe. 1971 yılında çıkmış olan tek albümü dışında başka bir kayıtlarına da rastlamadım ben. Bilen, duyan, gören varsa bilgilendirsin bizi de ekleyelim eksik kalan bilgileri bloga. İngiltere çıkışlı oldukları ve 1971'e tarihlendikleri dışında söyleyebileceklerimizin hepsi albüm üzerine atıp tutmalardan ibaret olacaktır. Öncelikle uzun hatta upuzun parçalardan oluşuyor albüm. Ya parçayı nasıl bitireceklerine karar veremeyip uzattıkça uzatmışlar ya da ulen dur işte keyif alıyoruz devam edelim mantığı gütmüşler ki ben ikincinin daha uygun olduğunu düşünüyorum. King Crimson, Colesseum gibi grupların tarzına yakın olmakla birlikte parçalarda yer alan flüt ile sıklıkla Focus ve Jethro Tull kuşağına da giriyorlar. Arada psychedelic'e kaysalar da genel olarak progressive rock semalarında gezinmekteler. Hiç alakaları olmamalarına rağmen Budgie ile benzer bi tarafları var; bu elemanlar da Budgie'dekiler gibi ticari düşünen her müzisyenin yaptığını yapmayıp kısaltsalar 8-10 parçaya yetecek kadar melodiyi ve materyali tek parçada kullanıyorlar ve de alkışı hak ediyorlar.

Life Reciprocal ve Mind & Body benim favorilerim. Albümü dinleyenlerden de yorum kısmına bi şeyler yazmalarını rica ederiz. Görmediğimiz, kaçırdığımız noktalar varsa bilelim, öğrenelim... Grup elemanları ile ilgili bilgim yok hiç o nedenle ekleyemiyorum. Ama albümde gitar, bas, davul, klavye dışında flüt, saksofon gibi aletlerin de kullanıldığını söyleyebiliriz. İyi dinlemeler...

MOTIFFE

Mick Avery / Piyano

Quentin Bryar / Saksofon

John Grimaldi / Gitar

Mark Pasterfield / Davul, Vurmalılar

Ian Wilson / Vokal, Flüt

MOTIFFE

01 - Grotesque Piece (5:15)

02 - Analogy (6:17)

03 - Life Reciprocal (10:32)

04 - To George (8:26)

05 - Mind & Body (15:36)

Daily Flash - I Flash Daily (1966-1968)

Bi dolu proje var, o var bu var derken baktım ki blogu sallamışız. Kendi adıma sallamışım demek daha doğru… Kvartetten, Lolipop Yonçin ve Kozmik Kedi boş durmamış, iyi de olmuş. Gelelim Daily Flash'e... Enteresan bi gruptur. Öyle ahım şahım bişey beklemek doğru değildir belki ama albüm yapmadan tarihe geçenlerdendir bu elemanlar da. 1965 yılında kurulmuşlar ve özelllikle 1966-1968 yılları arasında kayıtlar yapmışlar. Bu albüm o kayıtların 1985 yılında ancak yayınlanabilmiş toplamasıdır. Psychedelic Folk Rock tarzlarını en iyi anlatan kelime dizimidir. Grupta başı çeken eleman Douglas Hastings adındaki gitarist abimizdir. Hastings aynı zamanda çok iyi bildiğimiz Buffalo Springfield ve Rhinoceros gruplarında da yer alarak kariyerine önemli noktalar eklemiştir.

Ben bugün yazma konusunda nedense tutuk olduğumu hissediyorum. Havadan mıdır sudan mıdır bilmiyorum. İşin kötüsü fena halde albüm tanıtımı ekleyesim var. Hatta kafamda Motiffe, Drum Circus, Grapefruit, Hook, Lucifer's Friend ile ilgili tanıtımlar dolaşıyor. Ama bu dil ve anlatı becerisinden yoksun halle yazmanın da pek bi manası olmasa gerek.

Albümde benim favorilerim Canteloupe Island, When I Was a Cowboy ve sırf isminden dolayı The French Girl. :) Ha unutmadan... Şu aralar OctoRadio'da en sık çalınan gruplardan biridir.

DAILY FLASH

Douglas Hastings / Gitar

Steve Lalor / Gitar, Vokal

Don MacAllister / Bass, Mandolin, Vokal

Craig Tarwater / Gitar

Tony Dey / Davul

Rick Dey / Gitar, Vokal

Barry Curtis / Vokal, Gitar

Don Wilhelm / Bass, Vokal

Steve Peterson / Vurmalılar, Mandolin

Jon Keliehor / Davul

I DAILY FLASH

01 - Queen Jane Approximately

02 - Violets of Dawn

03 - Green Rocky Road

04 - Barbara Flowers

05 - The Girl From North Alberta

06 - The French Girl

07 - Grizzly Bear

08 - When I Was A Cowboy

09 - Canteloupe Island

10 - Jack of Diamonds

11 - Queen Jane Approximately (Live Version)

Santana - Santana (1969)

Henüz daha ortaokuldaydım. Okuldan bir an önce eve gelip televizyonda matine şeklinde yayınlanan Yeşilçam filmlerini izlemek gibi takıntılı bir derdim vardı. Filmleri izledikçe fonda çalan müziklere de kulak kabartmaya başladım. Zamanla bu filmleri müzikleri için izlediğimi anlayacaktım. Güzel yıllardı...

Bir gün "Turist Ömer Yamyamlar Arasında" adlı yapıma denk gelmiştim. İşte o günden sonra hiç bir şey eskisi gibi olmadı. Zira filmin fon müziğinde "Jingo"suyla lafı bir an evvel kendisine getirmek istediğim Santana vardı.

Carlos Santana'yı yeryüzünde bilmeyen yoktur sanırım. Popçusu da biliyor, rapçisi de biliyor, osu da busu da... Yalnız kim ne derse desin Santana bir don lastiğiymişçesine farklı müzik tarzları arasında bir o yana bir bu yana çekiştiriliyor ve bu sebepten ötürü herkesin kafasında farklı bir Santana algısı var. Santana'nın ödün verme gibi görünen oysa özünde devrimcilik olan bu değişik arayışlara yönelimini Bruce Lee bandrollü "su gibi ol kardeşim" felsefesine de yontabiliriz.

Evet, herkesin farklı bir Santana'sı var. Hatta Santana'yı sevmeyen prog severler de olmuştur, olacaktır. Gentleoctopus blogu içerisinde Santana'ya dair bir yazı olmaması da bu tezimi güçlendiriyor. Ama derseniz ki "Santana'ya gelene kadar kimler var", o zaman ben de "haklısınız" derim. Karşınızda Santana ve arkadaşları...

SANTANA

Gregg Rolie / Klavye, Vokal

Michael Shrieve / Davul

David Brown / Bas

Michael Carabello / Vurmalılar

Jose 'Chepito' Areas / Vurmalılar

Carlos Santana / Gitar, Vokal

SANTANA

01 - Waiting (4:04)

02 - Evil Ways (3:56)

03 - Shades of Time (3:13)

04 - Savor (2:45)

05 - Jingo (4:21)

06 - Persuasion (2:35)

07 - Treat (4:43)

08 - You Just Don't Care (4:35)

09 - Soul Sacrifice (6:38)

Arthur Brown's Kingdom Come - Journey (1973)

Merhaba herkese....

Ne güzel bi resim değil mi yanda duran? Uzayda otostop yapan bi amca gibi sanki. Ama ben bu albümü kapak resmi güzel diye eklemiyorum tabii ki... Bir türlü giremedim konuya yahu!

Journey albümü, bu ad ile çıkarılan üçüncü albüm. Bundan önceki grup ismi ise “The Crazy World of Arthur Brown”mış. Adından da belli oluyor sanırım albümün nasıl olduğu. Aslında önceki isimlere ya da albümlere bakarak şimdi için bi tahmin ya da genelleme yapmak da pek tarzım değil ama samimiyetle söylüyorum; bu albüm dinlenmeyi oldukça hak eden bir albüm!!!

Mellotron and ARP 2600 synthesizer (bireştirici diye çevirdi sözlük synthesizer kelimesini; bireştirici de neyse artık...) heh işte bu aletin buradaki kullanımı özellikle takdire değer bulunuyor. Bir de bu albüm çıkmadan önce davul ve klavyedeki elemanlar ayrılmış. Sanırım bu ayrılıktan sonra karar verilmiş biraz değişiklik yapılmasına. Bu isim altında çıkan diğer iki albümden farklı olarak “The Journey”, grubun daha önceki çalışmalarında izlerini görebileceğimiz İngiliz gruplara has özelliklerin tarih olduğu ve daha bi spacey daha bi progressive özellikleriyle kulaklarımızın pasının daha bi derinlemesine silindiği bir albüm bence. Çıktığı yıllarda çok da fazla ilgi görememiş abimizin çalışmaları. Hatta Arthur Brown daha sonra Texas’ta marangozluk yaparken görülmüş. Ben ellerin yalancısıyım valla öyle diyorlar...

Gelelim albümde dikkat edilmesi gereken parçalara… Öncelikle ilk sırada yer alan “Time Captives” ile üçüncü parça “Gypsy” benim favorilerim... Dinleyin siz yine de tamamını! Hepsi ayrı bir güzel, ayrı bir eğlenceli… Eminim dinledikten sonra çok şey bulacaksınız söyleyecek...

ARTHUR BROWN'S KINGDOM COME

Arthur Brown / Vokal

Phil Curtis / Bass

Andy Dalby / Gitar

Victor Peraino / Klavye

Tony Uter / Perküsyon

JOURNEY

01 - Time Captives (8:17)

02 - Triangles (3:17)

03 - Gypsy (9:09)

04 - Superficial Roadblocks (6:56)

05 - Conception (2:07)

06 - Spirit of Joy (3:17)

07 - Come Alive (8:45)

Fred - Fred (1971)

Fred diskografisi bu albümle tamamlanıyor. Gerçi grup için her şey bu albümle başlamıştı ama ben son albümden başladığım için sona ilk albümleri kaldı :)

Grubun zamanında yayınlanmamış ilk albümleri. Ben ilk bu albümü dinlediğimde gerçekten çok beğenmiştim. Ne de olsa psychedelic şeyler severim. Sonra Gnosis’e girip diğer iki albümlerinin bundan daha yüksek notlar aldığını görünce hemen o albümleri aramaya giriştim. Uzunca bir süre camiadan tanıdığım kimler varsa Fred’in ikinci ve üçüncü albümlerini sordum. Sonunda bi şekilde buldum. Siz aramayın diye tüm albümleri dökeyim istedim buraya.

Sayısız Psychedelic albüm dinlemişliğim vardır. Bu en önde sevdiklerimden biridir. Enteresan bir albüm… Ya çok güzel şarkılar var ya da kötü. Yapılan güzel şarkılar sözleri dışında oldukça kaliteli. Bu yüzden grup ilk dinlediğimde bana çok “kaliteli” gelmişti. Zaten “Notes on a Picnic” ve “Live at the Bitter End”i dinleyince kulaklarımın yanılmadığını anladım. Grup, belli bir müzikal bilgiye sahip olduğunu bu ilk albümde ortaya koyuyor. Beste yönünde eksiklikleri olduğu kanaatine varıyor insan. Daha öncede söylediğim gibi çok yetenekli müzisyenlerden oluşan bir grup olduğunu hemen anlıyorsunuz. Sonraki çalışmalarında müzikal yönlerini Fusion’a çevirdiklerini görüyoruz. Gerçek yeteneklerini oralarda kusmuşlar.

Bu albüm, grubun müzikal kariyeri boyunca yaptığı tek 45’lik olan “Love Song”u barındırmakta. Sözleri çok kötü olsa da gitar ve keman kombinasyonu muhteşem. İlk şarkı olan “Four Evenings” de gayet kaliteli bir çalışma. Bir kez daha söylemek gerekir ki Joe Decristopher ve David Rose harika müzisyenler.

Maalesef daha albümleri yok. Gönül isterdi ki daha çok olsun ben onları da yayınlayayım… Ama yok. Yine de albüm çıkaramamış bir grup için yeterli kayıt tutmuşlar ve bizi böyle güzel bir gruptan mahrum bırakmamışlar. Tüm albümlerini kesinlikle tavsiye ederim.

FRED

Joe Decristopher / Gitar

David Rose / Keman, Vokal

Ken Price / Klavye, Vokal

Mike Robison / Bas Gitar, Vokal

Bo Fox / Davul, Vokal

Gary Rosenberg / Vurmalılar

FRED

01 - Four Evenings (6:39)

02 - Soft Fisherman (6:31)

03 - Salvation Lady (6:01)

04 - By the Way (6:45)

05 - I'll Go On (4:26)

06 - For Fearless Few (3:47)

07 - A Love Song (4:40)

08 - Booking Agent Blues (4:33)

09 - Windwords (6:51)

10 - A Love Song (45rpm version) (3:28)

Fred - Notes on a Picnic (1974)

Fred’i tamamlamaya karar verdim. İlk olarak “Live at the Bitter End”i paylaşmıştım. Dedim ki madem tersten başladık öyle devam edelim. Notes on a Picnic, grubun ikinci albümü. Daha doğrusu yayınlanmamış üç albümünden ikincisi. Bu albüm de üçüncüsü gibi, fusion (jazz/rock) tadında bir albüm. İlk albümleri olan “Fred”den sonra çıkan bu albümde tarz olarak çok olgunlaştıkları ve değiştikleri görülmekte. Bundan sonra ilki olan “Fred”i de yayımlayınca ne demek istediğimi daha iyi anlayacaksınız. Psychedelic olan “Fred”den resmen Fusion’a sert bir geçiş yapmışlar. Gerçi ilk albümleri de gayet başarılı, gelişme sinyalleri veren bir albüm.

Müzik daha önce de yazdığım gibi; Joe Decristopher ve David Rose etrafında olgunlaşıyor. Bu albümde klavye kullanımı biraz daha fazla… Çalış stilini beğendiğim Bo Fox da bu müzikte önemli bir yere sahip, grubun müzikal yapısını harika bir biçimde tamamlıyor. Çarpıcı keman ve gitar icralarına hazırlıklı olun.

Bir şarkıyı diğerinden ayırmadan dinlenebilecek süper bir albüm. Eğer daha önce yayımladığım “Live at the Bitter End”i beğendiyseniz buna da bayılacaksınız. Bunu garanti edebilirim. Grup ile ilgili yazdığım yazıları tekrar etmeme gerek yok. Uzatmayayım… Keyfini çıkarın…

FRED

Joe Decristopher / Gitar

David Rose / Keman, Vokal

Ken Price / Klavye, Vokal

Mike Robison / Bas Gitar, Vokal

Bo Fox / Davul, Vokal

Gary Rosenberg / Vurmalılar

NOTES ON A PICNIC

01 - Here's a Wet One (6:02)

02 - Notes on a Picnic (4:02)

03 - Variations (3:23)

04 - Mantra (5:30)

05 - For Bela Bartok (4:25)

06 - The Head's The Best Part (6:04)

07 - Cheese Dog (4:21)

08 - Chaos in the Conservatory (8:47)

09 - Perverseerance (4:42)

10 - Political Silence (4:42)

11 - Slippin' Into Darkness (12:44)

Alia Musica - Alia Musica (1979)

Radyodan yapılan Alia Musica isteği üzerine işte sizlere Alia Musica.

Alia Musica 12 müzisyenin bir araya gelerek yaptıkları şahane bir çalışma. Prodüktörlüğünü Premiata Forneria Marconi’den hatırlayağımız Mauro Pagani yapıyor, aynı zamanda da müzisyen olarak grupta yer alıyor. PFM dedik diye “ooo PFM ha” deyip onların tarzında bir müzik beklenmesin, çünkü PFM tarzından çok uzak bu albüm. PFM'nin en verimli, en iyi dönemlerinde yer alan Mauro Pagani, 1976’da gruptan ayrıldıktan sonra solo takılmaya karar verip kariyerini farklı bir yönde sürdürmüştür.

Başka gruplarla da çalışmış 12 müzisyen bir araya gelip 1979 tarihli İtalyan Folk tarzındaki bu albüme imzalarını atmışlar. Mauro Pagani'nin solo kariyerinde yapmış olduğu albümler de dinlenesidir ayrıca. İkinci albümü Sogno di una Notte d'estate aynı zamanda tiyatro ve film müziği olarak da kullanılmış...

Ünlü şarkıcı ve söz yazarı Fabrizio de Andre’yle tanışmasından sonra film müzikleri alanına da girmiştir. Albüm hakikaten nefis… Ortaçağ müzik aletlerinin kullanıldığı bu albümü dinlerken ortaçağ karanlığını, kasvetini (ki ortaçağ empoze edilenin aksine hiç de abartıldığı gibi değildir:) hissedeceğinize eminim. Mauro Pagani burada yaylıların atası sayılabilecek "rebec" ilginç bir sesi olan çevirmeli garip bir zımbırtı "vielle" kullanmış. Neyse keyifle dinleyin.

ALIA MUSICA

01 - Des oge mai (1) 4:49

02 - O que en coita (245) 5:36

03 - Sempr'acha Santa Maria (137) 2:09

04 - Martim Codax - Quantas sabedes amar (6) 2:13

05 - Cedit frigus 2:21

06 - Virga de Jesse (20) 2:47

07 - Pois que dos reys (2,II) 5:29

08 - Martim Codax - Ay Deus (4) 2:26

09 - Da que Deus (77) 2:37

10 - O que Santa Maria (35) 3:46

11 - Santa Maria, strela do dia (100) 3:53

Galliard - New Dawn (1970)

Galliard. (sanırım gayard olarak telaffuz ediliyor) Erkenci bu elemanlar. 1968'de kurulmuşlar, ilk albüm 1969 ikincisi ve buraya konuk olanı da 1970'de kaydedilmiş. Bakınca birkaç yıl sonrasının müziğini dinlediğini ayırt edebiliyor insan. Psychedelic'ten Jazz Rock Fusion'a uzanan Galliard müziğinde Brass diye tabir edilen pirinçten yapılma aletler ön planda. Pirinç derken Gönen Baldo pirinci kastetmiyorum yanlış anlaşılmasın. Saksofon, trombon gibi alet edevattan bahsediyorum. Buna rağmen grubun has elemanları Dave Caswell ve John Smith müzikte ön plana çıkan pirinç aletlerden ziyade ahşap nefeslileri çalıyorlar. Müziği belirleyen Caswell ve Smith iken böyle enteresan bi açılım da hoş tabi. Toparlarsak, her iki albümün de genelinde üflemelilere dayanan şaane Jazz Rozk Fusion dinleme garantisi var.

İngiliz menşeli olan grubun vokali Geoff Brown da yetenekli bi abimiz olduğunu sık sık gösteriyor. Bir de orijinal kadrosu 6 kişiden oluşmasına rağmen albümde 12 kişilik bi kadro yer almış bunu da belirtmeden geçmeyelim.

Ask for Nothing, Open Up Your Mind ve In Your Minds Eyes benim bu albümdeki favorilerim. Sıkılmadan, insanı zorlamadan ama kaliteden de asla taviz verdirmeden dinlenilebilecek albümlerin başında gelir bu albüm.

GALLIARD

Andrew Abbott / Bass, 2. Lead Vokal

Geoff Brown / Vokal, Rhythm Gitar

Dave Caswell / Woodwind (Saksofon & Flüt)

Richard Pannell / Gitar, Sitar

Leslie Podraza / Davul

John Smith / Woodwind

Harald Beckett / Trumpet, Flüt, Horn

John Hughes / Trombon

Lyle Jenkins / Saksofon

John Morton / Klavye

Tony Roberts / Saksofon, Flüt

Tommy Thomas / Vurmalılar

NEW DAWN

01 - New Dawn Breaking (4:20)

02 - Ask For Nothing (9:02)

03 - Winter-Spring-Summer (5:57)

04 - Open Up Your Mind (3:14)

05 - And Smile Again (4:09)

06 - Somethings Going On (4:54)

07 - Premonition (4:45)

08 - In Your Minds Eyes (6:31)

OctoRadio ON AIR!!! - OctoRadio YAYINDA!!!

OctoRadio

Fred - Live at the Bitter End (1974)

Evet söz verdiğim gibi sırada Fred var… 3 albümü olan grubun -ki bu albümler anlaşılmaz biçimde zamanında yayınlanmamış- canlı performanslarının kaydedildiği son çalışması.

1967’de Ken ve Joe beraber çalmaya başlamışlar. 1970 yılına gelindiğinde Bo, Gary ve David’in katılımı ile tam kadroyu kurmuşlar. Bir süre Jethro Tull, Traffic, Zappa, King Crimson coverları yapmışlar. Sonra, şair olan Gary’nin verdiği ilham ile kendi besteleri üzerinde yoğunlaşmışlar.

Dediğim gibi grubun albümleri yapıldığı tarihte gün yüzü görememiş. Sadece kendi adını taşıyan ilk albümlerinde olan “A love Song” single olarak yayınlanmış.

İlk albümleri olan “Fred”de müzik, daha çok o dönemlerin Amerika’sında ağırlıklı olarak görülen Psychedelic tarza yakın bir sound ile yapılmış. Ancak ondan sonraki 2 albümü (bu ve Notes on a Picnic) tam fusion (jazz-rock) tadında. Diyebilirim ki Amerikalıların yaptığı en başarılı fusion albümlerinden ikisine bu grup imza atmış. Tabi bu benim fikrim. Grubun tüm albümlerinde keman ve gitar ön planda. Özellikle David Rose un (ki rahmetli oldu) kemanı gerçekten muhteşem. Joe Decristopher’ın gitar stili gerçekten kendine özgü. Özellikle ilk albümde kullandığı ton çok etkileyici… Diğer 2 albümünü de kesinlikle ekliycem. Bo Fox’a da ayrı bir parantez açmak lazım. Usta bir Jazz davulcusu gibi çalıyor.

İlk önce bu albümü koyma nedenim, grubun ne kadar yetenekli ve ne kadar özel müzisyenlerden kurulduğunu görmenizdir. Bence bir grubun kalitesini gösteren canlı performansıdır. Her ne kadar tanınmamış olsalar da albümü olup meşhur olanlardan aşağı kalır yanları yok hatta birçoğundan çok daha iyiler. Şarkıların tamamı aynı kalitede ve içleri sürprizlerle dolu... Özellikle “Pachanga”da ortalara doğru bas gitar ile başlayıp, gitar keman klavye ve davul ile coşan bölüm gerçekten usta işi… Muhteşem. Sürekli agresif giden ama asla melodi duygularından ödün vermeyen bir grup.

Yazık olmuş, hem de çok. 1974’de dağılan grup yine de o yıllardaki kayıtlarını saklamış ve bize dolu dolu 3 albüm bırakmışlar. Kesinlikle dinlemenizi tavsiye ederim.

FRED

Joe Decristopher / Gitar

David Rose / Keman, Vokal

Ken Price / Klavye, Vokal

Mike Robison / Bas Gitar, Vokal

Bo Fox / Davul, Vokal

Gary Rosenberg

LIVE AT THE BITTER END

01 - Variations (03:46)

02 - Nocturnal (12:06)

03 - Freefall (02:11)

04 - Morose Code (04:39)

05 - Pachanga (07:44)

06 - Cathode Ray Fantasy (02:51)

07 - Immersions (06:59)

08 - Mucous Music (06:38)

Bijelo Dugme - Kad Bi' Bio Bijelo Dugme (1974)

Çok uzun zaman önce plak çalarım çalışırken elime geçmişti bu albüm. Kapağa bakıp 70'li yılların o salak pop/disco albümlerinden biri sandıydım da getiren arkadaş "olm şaane bi albüm" dediydi. Böyle salak bi kapak kullanan elemanlardan progressive rocker olmaz diye geçirmiştim içimden de yanılmışım. Ha, dehşet bi albüm de değil şüphesiz bu (ikinci albümleri dehşetin de ötesinde bi başyapıttır belirtelim; Šta Bi Dao Da Si Na Mom Mjestu (1975)) ama beğenmeyen de çıkmayacaktır pek. Başta dile alışmak zor oluyor. Yugoslavca sonuçta. Sık dinlediğimiz bi dil değil. Ama müzik zaten alıp götürüyor seni, Zeljko Bebek'in vokali de ayrı bi güzellik tabi.

Bugüne dek niye atlamışız sorusu sorduran gruplardan ve albümlerden biriyle karşı karşıyayız anlayacağınız. Yugo biraderlerde daha iyileri de var ama Bijelo Dugme'nin (Beyaz Düğme) yeri de bi başka. Hem dünya müziğine de ekstra bir armağanları var; Goran Bregovic. Şimdilerde etnik müzikle pop alaşımlarını birleştiren arkadaşımız bu gruptan yetişmedir. Fakat Bijelo Dugme ile Bregovic müziği hiçbir benzerlik de göstermez. Bu neyin göstergesidir isteyenlerle tartışırız. :)

İlk parça Kad Bi' Bio Bijelo Dugme 10.23'lük şaane bi parçadır (ulen referans noktası vermeden şaane demek de pek yakışmıyor bu saatten sonra ama idare ediceksiniz artık). Üzerine konuşmaya çok da gerek yok. Dinleyen anlar ne demek olduğunu. İkinci parçanın girişi öyle bi hava yaratıyor ki ben her seferinde kendimi Chicago'da saçma salak bi barda uyuklarken buluyorum kendimi. Alkolden kafamı kaldıracak durumda değilim ve bi anda fonda acayip bişey çalıyor. Vokal girince önce bi bu ne lan Chicago'da böyle bi dil yok diyorum kendi kendime ama müzikle birlikte o etk ide kayboluyor. Selma ise o dönemin en ünlü aşk baladlarından. İsimden dolayı komik gelmekle birlikte fena etkiler bırakan bi parçadır. Selma ve Progressive Rock! :) Patim Evo Deset Dana ise benim favori parçam bu albümde. Bregovic'in harmonikasıyla başlıyor ve adamların her şekilde dünya müziğinin içinde yer aldıklarının kanıtı. Ritimleri Heep ritimleri ile benzeşiyor da belki o nedenle benim favori parçam. Tam anlamıyorum ama "iii... iiyyyaaaa... isinaaa paina paina paina packi.. aslında ti i ja iz inata inata inata ... diyomuş bu arada) gibi bi bölüm var parçanın ortasında bayılıyorum ben o kısma.

Biricik karıma armağan ediyorum ben bu albümü. Hem oğlumuzu dünyaya getirdiği hem de her şeyiyle yanımızda olduğu için. Dinleyin işte be!..

BIJELO DUGME

Goran Bregović / Gitar, Harmonika

Željko Bebek / Vokal

Zoran Redžić / Bass

Goran "Ipe" Ivandić / Davul

Vlado Pravdić / Hammond Org, Moog Synth, Piyano & Elektrikli Piyano

KAD BI' BIO BIJELO DUGME

01 - Kad bi' bio bijelo dugme (10:23)

02 - Blues za moju bivsu dragu (6:23)

03 - Ne spavaj mala moja muzika dok svira (2:30)

04 - Sve cu da ti dam samo da zaigram (4:04)

05 - Selma (6:09)

06 - Patim evo deset dana (4:51)