Kansas - Point Of Know Return (1977)

Madem bilinmesi gerekenler deyip buraya koymayı unuttuk bi dolu grubu, ahan da onların en büyüklerinden biri. Amerika'dan çıkan 3-5 şaane şeyden biri. Gelmiş geçmiş en iyi albümlerden biri. Kişisel tarihte yeri doldurulamaz iz bırakmış yaratılardan biri. Tuff Tuff The Puff'un ağladığı tek parça (ki bu onun öküzlüğü) Dust in the Wind’in olduğu bu albümü anlatmak çok zor. Uzak kıtadaki progressive rock yapanların en iyisi olan Kansas adından da anlaşılacağı üzere Kansas'dan çıkma. Bi dolu alet kullanmışlar albümde. Adamların yetenekli olduğu her hallerinden belliyken, bir de klasik müziğe eğilimli olup bunu alt yapıya yerleştirmişler. Dinle dinle bitmez. Bi de ben yazmayayım artık…

Lost'tan abimiz Josh Holloway gelmiş memlekete, bi de yetmemiş Beyaz'a çıkmış. Birader Cyphre söylemese haberimiz olmayacaktı. İzledik tabi. (bu arada Beyaz'dan reklam ücreti talep ediyoruz, Lost ve Josh reklamlarını bedelsiz sayıyoruz) Siz de boş durmayın dinleyin. Ha bi de bu benle yaşıt bi albüm. Zati o dönemden bi bu var iyi, bi ben, bi de Lynyrd Skynyrd'ın Street Survivors'ı. Fakat onlar da bu albüm çıktıktan bi hafta sonra uçak kazasında darmadağın oldular. Konuyu dağıttım iyice. Cyphre, uygun olunca bi el at da bişeyler ekle sen de Kansas'a. Ayıp olmasın abilerimize...

KANSAS

Phil Ehart / Davul, Chimes, Tympani, Chain-Driven Gong, Vurmalılar
Dave Hope / Bass, Autogyro
Kerry Livgren / Gitar, Klavye, Vurmalılar, Whistling Machine
Robbie Steinhardt / Vokal, Çello, Violin, Viola
Steve Walsh / Vokal, Klavye, Vibes, Vurmalılar
Rich Williams / Akustik & Elektrik Gitar, Bow Pedal

POINT OF KNOW RETURN

1 - Point of Know Return (3:11)
2 - Paradox (3:49)
3 - The Spider (2:08)
4 - Portrait (He knew) (4:32)
5 - Closet Chronicles (6:30)
6 - Lightning Hand (4:21)
7 - Dust in the Wind (3:26)
8 - Sparks of the Tempest (4:15)
9 - Nobody's Home (4:37)
10 - Hopelessly Human (7:10)

Hookfoot - Hookfoot (1970)

Same shit, different day! günlerinden biri daha. Hookfoot.. Contry Rock yapıyolar. Albümde Stephen Stills ve Neil Young'dan da 2 parça bulunmakta. Bi ara da Elton John salaanın alt grubu olarak çıkmışlar sahneye. Hatta bu herifleri o ünlü yapmış da diyebilirmişiz. Lan böyle ünlü olmaktansa... 1860 Band gibi sakin ve kendi hallerindeler. Albüm kapağındaki tiplere bakınca anlaşılıyor zaten. Berbat günlerin geçmesine yardımcı olamayan bi albüm. Gerçi berbat günleri geçirecek bi albüm var mıdır sorusunun yanıtını verebilecek biri var mı aramızda? Geçmiyor işte. Uğraş, didin ondan sonra da ne bok yidim? Daraldım, daraldım. Oooff offf. Biri bişey yapsın da durdursun. Durdurulacak bişey de kalmayacak yakında.

HOOKFOOT

Caleb Quaye / Gitar, Klavye, Vokal
Dave Glover / Bass
Ian Duck / Gitar, Moutharp, Vokal
Roger Pope / Davul, Vurmalılar

HOOKFOOT

1. Bluebird (4:00)
2. Mystic Lady (5:08)
3. Movies (4:52)
4. Nature Changes (5:32)
5. Wim-Wom (3:20)
6. Don't Let It Bring You Down (4:05)
7. Coombe Gallows (3:07)
8. Crazy Fool (4:50)
9. Golden Eagle (5:32)

We Need Volunteers / Gönüllülere İhtiyacımız Var

Hi, people. We need volunteers for special project. Please contact us: gentleoctopus@gmail.com

Selam millet. Özel bi proje için gönüllülere ihtiyacımız var. Lütfen iletişim kurun bizle: gentleoctopus@gmail.com

1860 Band - 1860 Band (1978)

Adam coşmuş, durduran yok. Şimdiki konumuz progressive funk jazz yapan 1860 Band. Adamlar dünyanın dibinden çıkıp gelmişler buraya; Wellington/Yeni Zelanda (bunun eskisi var mıydı? vardıysa yeniyi kurunca eskiyi ne yaptılar?) Çok sakinler. Kendilerinden emin. Öylece kendi aralarında takılmışlar. Artık Zelanda'nın havasından mıdır suyundan mıdır bilemeyeceğim ama çok estetik olmuş albüm. Üflemeliler ağırlıkta ve adamlar hakikaten de iyi kullanıyorlar aletleri. Bazı tipler (bkz. Saku the Demon) bunu da niye koydun ki buraya endişesi taşıyacaktır. Hatta birader Cyphre bile "olm 1978 tarihli lan bu albüm, bi arıza çıkmasın" diyecektir kendi kendine. Ama punk'ın piyasayı ele geçirmeye başladığı dönemde çıkmış olmasına rağmen albüm, arşivde yer alması gereken albümlerden. De hadi... gidip popstar alaturka izleyin! (reklamın iyisi kötüsü olmaz mantığıyla bu cümle için Osmantan Erkır'dan para talep ediyorum arkadaş.)

1860 BAND

- Rodger Fox / Trombon
- Geoff Culverwell / Trompet, Flugelhorn, Flüt, Vokal
- Peter Blake / Klavye
- Bill Brown / Davul, Vurmalılar
- Rob Winch / Bass
- Martin Winch / Gitar

1860 BAND

1. Us (3:19)
2. Keep That Same Old Feeling (5:06)
3. Von Tempsky (3:46)
4. Fire & Rain (7:49)
5. That's The Kind Of Love I Got For You (4:13)
6. California Dreaming (5:48)
7. Porky (9:01)
8. Adopted (1:20)

Children of One - Children of One (1969)

Teheeeyyy Bölüm 2. Adamlar Amerikan. Ama ne baba Bush'la ne de dibine düşen armut Bush'la hiç alakaları yok. Bunlar insana "hadi canım" dedirten türden. Psychedelic yapıyorlar ama elemanlar tümden Psycho (Türkçe'de sayko diye okuyabiliriz). Öyle kapakta ayabakan olduğuna aldanmayın. Dinledikten sonra hippilere saygı duruşunda bulunma ihtiyacı hissedeceksiniz. Atmosferse atmosfer, varoluşa dönüşse varoluşa dönüş. Kafa sağlam değilken dinlenilmemeli bence. Normal halde dağılıyosun o şekilde kimbilir nasıl olur insan. Albümde bi dolu değişik ve Türk müziğinden de bildiğimiz aletleri kullanmışlar. Gözlerini kapadığında sıcak ve tozlu bi yolda, 68 model bi volkswagen (ki folksvagın diye okunur) minibüs ile Tibet'e doğru yola çıkmış hissediyorsun. Araya Çin Yaz olimpiyatları için meşale taşıyan atletin Tibet'lilerce alaşağı edilmesi görüntüleri de giriyo bende. Aaahh ahhh! Kafa atasım var dünyaya...

CHILDREN OF ONE

- Lucas Mason / Flüt & Piyano
- Peter Sokolow / Bass Klarnet
- Leonard Lonergan / Soprano Sax
- Balakrishna / Sitar
- Les Grinage / Çello & Dilruba
- Lakshmi / Tanbura
- Konrad Kaufman / Vurmalılar
- Vera Sokolow, Paula Mason & Irin Poellot / Koro

CHILDREN OF ONE

1. Getting Together
2. Here And Now
3. Spheres
4. Angel Dance
5. Eastern Cloth
6. Time Turns Toward Tomorrow
7. Konrad's Rap
8. Short Talk
9. Was And Will Be

Paul Kossoff - Back Street Crawler (1973)

Teheeeyyy! Sanırım daha önce de bi yazıya böyle başlamıştım. O zaman ne için kullandığımı hatırlamıyorum ama şimdi Free'den çıkma Kossoff'un Back Street Crawler'a dönüşmeden önce kaydettiği solo albümü methetmek manasında diyorum. Bu elemanlar kişisel tarihleri boyunca koloni halinde takıldıklarından bu albümde de Free'den filan ne arasan var. Hatta gelmiş geçmiş tüm Free elemanlarını burada görmek mümkün. Adamlar blues rock hastası olunca, tabi bi de Paul solo albüm yapıyo diye gaza gelince şaane bi albüm çıkmış ortaya. İlk parçada dünyadan kopmazsanız bi daha da kopmazsınız zaten. Albümü Stalingrad'a armağan ediyoruz.

- Paul Kossoff / Gitar
- Trevor Burton / Bass
- Alan White / Davul
- Rabbit / Klavye
- Alan Spencer / Bass
- Jean Rousel / Klavye
- Jes Roden / Vokal
- Tetsu Yamauchi / Bass
- Simon Kirke / Davul
- John Martyn / Gitar
- Paul Rodgers / Vokal
- Andy Fraser / Bass
- Conrad Isidore / Davul
- Clive Chaman / Bass

BACK STREET CRAWLER

1. Tuesday Morning (17:32)
2. I'm Ready (2:26)
3. Time Away (5:46)
4. Molten Gold (5:48)
5. Back Street Crawler (Don't Need You No More) (4:22)

Dorian Gray - Idahaho Transfer (1976)

Anlaşılacağı üzere isimlerini Oscar Wilde'ın Dorian Gray'in Portresi adlı romanında alan grup, geç kalmış heavy progressive diyebileceğimiz tarza kaptırmışlar kendilerini. Geç kalmış diyorum çünkü 1976 yılında kaydetmişler albümü. Ama şaaneler. Dinlerken inceden bi bahar havası süzülüyor insanın içine. Hani her tarafından hippilik fışkıracakmış gibi hissediyorsun. Vokalinin bayan olmasından kaynaklı olsa gerek! Ha bi de bu elemanlar da Alman. Heavy Progressive dedik ama onla da bırakmamışlar albümü; arada psychedelic olup peşi sıra folk'a kayıyorlar, orada çok oyalanmayıp space rock ya da space folk diyebileceğimiz bi noktaya gelip adamı tribe sokuncaya kadar uğraşıyorlar. Öyle bi dolu ve enteresan alet de kullanmamışlar ama yapmışlar işte yapacaklarını. Gitarlara dikkat etmek lazım.

DORIAN GRAY

Claudia Schippel / Vokal
Filler Mueschenborn / Gitar, Vokal
Kurt Paetzold / Davul
Rüdiger Brune / Klavye
Herbert Jassmann / Bass

IDAHAHO TRANSFER

1. Idahaho Transfer (4:14)
2. Nighttime Is Colder Than Outside (5:21)
3. The Mole (6:56)
4. Extraordinary Exercises (0:56)
5. Quasimodo Shuffle (11:56)
i. Crusus ii. The Doombox
6. July, 13th (5:05)

Coupla Prog - Death Is A Great Gambler (1972)

Bu Almanları ben anlayabilmiş değilim. Ne yapıyorlar, nasıl yapıyorlar ve hatta neden yapıyorlar bilmiyorum ama hakkaten hakkını vererek yapıyorlar. Alınız size Coupla Prog. Krautrock'la Blues'un heavy olan kısmında geziniyolar. Tüyleri ürperiyor insanın. Albümün adı da ayrı bi enteresanlık: Ölüm büyük bi kumarbazdır.

Bi de bu albüm 2002'de yayınlanmış; ilk 4 parça 1972'de son iki parça da 1970 yılında kaydedilmiş. Ama toplama gibi bi albüm de değil. 72'deki 4 parçaya 70 yılından 2 adet session eklemişler. Şaane de olmuş. That's The Way It Goes Heavy Blues'un dibine vurmuş. Daughter's Delirium'da da insan kendini Dario Argento filminde gibi hissediyor ve cidden ara ara arkama bakma isteği uyanıyo bende bunu dinlerken, tırsıyorum. Albümle aynı adı taşıyan parçada da kraut nedir, nasıl yapılır sorusunun cevabını alıyoruz. Ayrıcana bu albümü son zamanlarda yorum kısmına sık sık yazan İsmail Can Güven'e armağan ediyor, kendisine ait blog adresini de linklerimize eklediğimizi belirtiyoruz. Son olarak da kendi blog'unda hakkımızda övgü dolu sözler söylediği için de teşekkürlerimizi sunuyoruz.

COUPLA PROG

Hubert Donauer / Davul

Rolf Peters / Gitar, Vokal

Reiner Niketta / Bass, Org, Piyano, Vokal

Wolfgang Schindhelm / Org, Piyano, Vokal

Reinhold Hirt / Davul

Walter Kümmich / Gitar

DEATH IS A GREAT GAMBLER

1. Chandra (6.30)

2. That's The Way It Goes (4.12)

3. Tochter Im Delirium - Daughter's Delirium (9.15)

4. Death Is A Great Gambler But If I Win, Finally I Can Die (18.34)

5. Your Time Has Come (4.25)

6. Season Of The Witch (13.47)

Gentle Giant - Playing The Fool (1977)

Ooofff offf! Saku'nun o muhteşem yorumundan sonra daha önce de bahsettiğimiz bu albümü tanıtmak farz oldu. Blog'u takip edenler (haahahhahaahahaaa diyorum bu noktada) bilirler Gentle Giant'i. Octopus albümünü tanıtmıştık daha önce. Hatta o tanıtım yazısında da değinmiştik bu konser kaydına ve demiştik ki "Rock müzik çevrelerinde bu albüm ilk 5'de yer alan bir konser kaydıdır ve birader Ray bu albümle dünyanın en iyi bass gitaristi olarak anılır." Dibini düşürmek isteyenlere şiddetle tavsiye ediyoruz albümü. Dünyanın bütün rock müzik severleri, dinleyin! (Bkz. Carlos Marxos) Ha bi de herifler her tür aleti çalabiliyolar ve klasik müzik eğitimi almışlar.

GENTLE GIANT

Gary Green / Elektirik Gitar, Akustik Gitar, 12 Telli Gitar, Alto Recorder, Descant Recorder, Vokal, Vurmalılar
Kerry Minnear / Klavye, Çello, Vibes, Tenor Recorder, Vokal, Vurmalılar
Derek Shulman / Vokal, Alto Sax, Descant Recorder, Bass, Vurmalılar
Ray Shulman / Bass, Violin, Akustik Gitar, Descant Recorder, Trumpet, Vokal, Vurmalılar
John Weathers / Davul, Vibes, Tambour, Vokal, Vurmalılar

PLAYING THE FOOL

1. Just The Same / Proclamation (11:13)
2. On Reflection (6:24)
3. Excerpts From Octopus (15:35)
4. Funny Ways (8:35)
5. The Runaway / Experience (9:31)
6. So Sincere (10:22)
7. Free Hand (7:40)
8. Breakdown In Brussells [a.k.a., Sweet Georgia Brown] (1:15)
9. Peel The Paint / I Lost My Head (7:35)

Cravinkel - Cravinkel (1970)

Acıların çocuğu Saku'nun King Crimson'a laf etmesi üzerine krautrock'ın en deli albümlerinden birini blogda tanıtmak farz oldu. Elemanlar 70'lerin başından.. hatta sadece 70 yılında 2 albüm çıkarmış ve kendi açılarından olayı bitirmişler. Bu ilk albüm. Bundan sonra ki de Garden of Loneliness. Aslında kararsız kaldım o mu bu mu die ama onda 3 parça vardı, milletin gözünü korkutmayalım istedim. Zaten burdan habire yazıyoruz, konuşuyoruz da 3-5 sağduyulu arkadaş dışında kimse bişey demiyo bize. Ne güzel valla. Bu noktada aklıma Morpheus'un ağzından dökülen o anlamlı mı yoksa deli saçması mı olduğuna karar veremediğim (yanlış hatırlamıyorsam cümle aslında Jean Baudrillard'a ait, o ahlde mutlaka anlamlıdır) cümlesi geliyor; "Welcome to the desert of the real". Çalmadan oynayan bizim ayılar modelindeyiz biraz. Amaaan... neyse yahu, ben eğleniyorum şaka maka. Egom tatmin oluyo en azından. Bunlar da Cravinkel işte.

CRAVINKEL

Gerd Krawinkel / Gitar, Vurmalılar
Rolf Kaiser / Vokal, Bass
George Haupt / Davul
Klaus Meier / Gitar, Vokal, Vurmalılar

CRAVINKEL

1 - Get A Feeling Going Round (3:29)
2 - Two Circles (2:36)
3 - Lucy (3:33)
4 - Heaven (2:58)
5 - Candlelight (3:09)
6 - About Mother And Son (3:13)
7 - Lonesome Road (2:47)
8 - Hidden Love (3:17)
9 - If I Sing A Song For You (3:46)
10 - Smiles (3:43)

Bonus Tracks:
11 - Keep On Running (3:44)
12 - Mr. Cooley (3:56)

Evden Uzakta...

Şşş, millet! Toparlanın parti yapıcaz. Kendine güvenen, eğlenebileceğine inananları bekliyoruz. Parti yeri ve zamanı tarafımızdan belirlendi. Fakat şöyle bi aksiyon yapıcaz; partiye katılmak isteyenler gentleoctopus@gmail.com adresine mail atsınlar "ben de katılıcam" mahiyetinde. Bira ve şarap, yiyecek ve içecek, bi dolu çerez ve cips, yeni keşfimiz Tadımca ve şaane müzik ile şaane videolar olucak. Kaldırın be artık kıçınızı, birlikte bişeyler yapalım!

King Crimson - In The Court Of The Crimson King (1969)

Teyy teyy teyy.. çok uzun zaman önceydi. Kabaran okyanuslar ve yutulan Atlantis'e kadar bile dayanıyor olabilir, net hatırlamıyorum. Kırık Kafa Robert Fripp ve tebaasından sevgilerle. Kurumuş topraklar üzerinde ve yapayalnız bi sorumsuzluk içindeyken başını alıp giden alabalıklara el sallıyorduk. Dönecekleri kesindi ama zamanı belirsizdi. Elimizde kalan pek bişey de yoktu. Beklemek acı verecekti ama alışkanlıklardan biriydi bu da. Dudaklardan sarkan sadece tek bir kelimeydi. Kimsenin aldırdığı yoktu olan bitene. Dimdik ayakta ama yatar vaziyetteydi dünya. Canı acıyan bişeyler vardı etrafta da umursayan çıkmıyordu. Epitaph gölgeliyordu çöllerin esintisini. Ölüme yakın bi duruşu vardı varoluşun. Ilık rüzgarlar üşütüyordu kavrulan bedenleri; I Talk To The Wind çalıyordu fonda. Birinin yürümeye başladığını hatırlıyorum. Sanki hiç dönmeyecekmiş gibiydi. Kafamda bi dolu düşünce. Korkulardan bi yastık yaptıydım kendime. Bi yerlerden müziğin sesi gelmeye başladı; 21st Century Schizoid Man. Yürüyenin gözlerindeydim o ara. Onun gördükleri benim bildiklerimdi. Bana yaklaştıkça sesler bi çocuğun ayak izlerini görüyordum kumların üstünde. Ses yükseliyordu; Moonchild. Ve sürüngenler dolaşıyordu kızgın taşların arasında. Canları acımadan hep bi yöne bakıyorlardı. Renkleri bulutlara karışıyordu, çığlık çığlığa. Ağızlarından da bi ezgi dökülüyordu; Court of the Crimson King.

KING CRIMSON

Robert Fripp / Gitar
Greg Lake / Bass guitar, lead vocals
Ian McDonald / Reeds, Woodwind, Vibes, Klavye, Mellotron, Vokal
Michael Giles / Davul, Vurmalılar, Vokal
Peter Sinfield / Sözler, sesler, enteresan şeyler...

IN THE COURT OF THE CRIMSON KING

1 - 21st Century schizoid man Mirrors (7:20)
2 - I talk to the wind (6:05)
3 - Epitaph (8:47)
a) March for no reason
b) Tomorrow and tomorrow
4 - Moonchild (12:11)
a) The dream
b) The illusion
5 - The court of the crimson king (9:22)
a) The return of the fire witch
b) The dance of the puppets

Lynyrd Skynyrd - Second Helping (1974)

Kendi adıma kafamın yerine gelmediğini belirterek başlıyorum. Bi anda konunun ilk başladığı yere doğru bi ziyaret gerçekleştirince, akıllara kazınmış ama zaman içinde keşfedilen yeni şeylerin peşi sıra unutulmuş olanlara saygı duruşunun bitmemesini istemek gibisinden bi ruh hali içine girdim. Son zamanlarda kendimi toplayamıyor olmam anlaşıldığı üzere yazıya da yansıyor. Ama olsun... gün gelir ben de normale dönerim.

Kimse tanımıyorum demesin bu grubu. Öyle ya da böyle mutlaka dinlenmiştir. Genelde Amerikan filmlerinde fon müziği oluşturur ve çoğu insan da oradan hatırlar. Steve Buscemi'nin Con Air filmindeki repliği başta ben olmak üzere biçok arızalının beyin kıvrımlarına kazınmıştır. Fonda Lynyrd Skynyrd - Sweet Home Alabama çalmaktadır ve dehşetengiz katil rolündeki Buscemi yanındakine dönüp "Ne kadar ironik di mi, düşmek üzere olan bi uçaktayız ve üyelerinin yarısı düşen bi uçakta ölmüş olan bi grubun parçasını dinliyoruz" der. Adamların şansızlığı da bu işte. Gruba sesini veren Ronnie Van Zant da dahil olmak üzere bi dolu grup elemanı uçak kazasında ölmüş, hem de 1977 yılında. Devam etseler de müzik yapmaya Ronnie'siz tat vermemektedirler. İlk albümle önemli çıkış yapmış olsalar da bu albümdeki Sweet Home Alabama parçası yüzünden (ki kişisel takıntılardan biridir) burada yer almaya hak kazandılar.

LYNYRD SKYNYRD

Ronnie Van Zant / Lead & backing Vokal
Garry Rossington / Gitar
Allen Collins / Gitar
Ed King / Slide Gitar, Ritim Gitar, Bass Gitar
Billy Powell / Klavye
Leon Wilkeson / Bass gitar
Bob Burns / Davul

SECOND HELPING

1 - Sweet Home Alabama (4:43)
2 - I Need You (6:55)
3 - Don't Ask Me No Questions (3:26)
4 - Workin' For MCA (4:49)
5 - The Ballad Of Curtis Loew (4:51)
6 - Swamp Music (3:31)
7 - The Needle And The Spoon (3:53)
8 - Call Me The Breeze (5:09)

Xhol Caravan / Electrip (1969)

Eveeet. Kafalar yerine geldiyse, şimdi tekrar zıvanasından çıkabilir. İki tane normal rock yeter de artar şimdilik. Anormale sarmak lazım tekrardan.

Efenim, insanoğlu garip bir yaratık demeyeceğim size. Hayat zordur da demeyeceğim. İnişleri çıkışları vardır da demeyeceğim. Onlar benden daha akıllı adamların söylemesi gereken şeyler. Lakin tek bir şey söyleyeceğim. O da; bu ağzına ettiminin Krautrock gruplarını tek bi elde toplamanın mümkün olmadığı.

2 yıldır bıkmadan usanmadan bi bok varmış gibi, arşivcilik olayını bünyeye yedirmiş, istekli veya isteksiz –ya da istem dışı diyelim- dünya üzerindeki tüm Krautrock albümlerini toplama ütopyası edindim kendime. Lakin bu ütopyayı sonlandırmanın yanına bile yaklaşamadım, doğal olarak. Birader yıllardır biriktiriyor, o da sonunun gelmeyeceğinin bilincinde ve sürekli “Bizden sonra, Junior bile devam etse sonu gelmez” diyip durmakta. Velhasıl haklı. Bitmiyor anasını satayım.

Neyse biz grubumuza dönelim. Xhol Caravan. Benim yeni keşfim. Keşfettiğimde de dibim düşük bir şekilde biradere söyledim bilir mi diye, adamda tüm albümleri varmış. E ben de bastım küfürü tabi kendime, neden bu kadar geç bulmuşum adamları diye.

Elemanlar Krautrock’un bi nevi Grateful Dead’i. 68’deki Alman hareketliliğindeki müzik devrimi diyebileceğimiz Krautrock’ı başlatan elemanlardan. Yani kısaca türün ilklerinden. Grateful Dead meselesine de gelirsek; kendilerinden sonraki pek çok gruba ilham kaynağı olmuş olmaları ve ne zaman bi yerde çalmaya başlasalar bütün “acid head”lerin konsere gitmesinden kaynaklanıyor. Rhythm’n Blues kökenli bir Free Jazz / Psychedelic / Kraut gibi bir rock çeşidi icra etmekteler. Kısaca tek bir türe girmesi zor. Bu da ikinci albümleri. Bir önceki albümlerinde “Soul Caravan”, bir sonraki albümlerinde de “Xhol” adını kullanmışlar. Bi de adamlar, komün halde yaşayıp kendi işlerini kendileri halleden (poster yapıştırmasından, konser ayarlama mevzularına kadar) özerk bi topluluk. Bir diğer mühim yanlarıysa Altena adlı konser kayıtlarındaki; “Freedom Opera” adlı 56 dakika uzunluğundaki şarkıları. Krautrock’ın en uzun şarkısı kabul edilmekteymiş. Gerçi şimdi böyle diyorlar, yarın öbür gün 58 dakikalık yapmış olan bir grup çıkar meydana.

Bi de son olaraktan mühim bir not iliştirelim. Birader demişti bana bi süre önce, DKGİK dahilinde blog için bir radyo yayını yapalım diye. O unutmuştur muhtemelen diye; ben yaptım bir adet şimdilik. Beta aşamasında diyelim. Herhangi bir sorun çıkmayacağını umuyorum, lakin çıkadabilir. Şu linkten de radyoya ulaşmayı mümkün kıldık. http://tinyurl.com/3xt7kx 7/24 yayın yapan bir radyo değil tabi, genellikle akşamları açılan bir radyo. Öyle işte. Arada sıkılırsanız bakarsınız.

XHOL CARAVAN

Skip van Wyck / Davul

Tim Belbe / Saksafon

Hansi Fischer / Saksafon, Flüt

Klaus Briest / Bass

Öcki / Klavye

ELECTRIP

1 - Electric Fun Fair (6:25)

2 - Pop Games (6:56)

3 - All Green (7:38)

4 - Raise Up High (17:45)

5 - Walla Masallah (1:38)

6 - Planet Earth (2:46)

7 - So Down (3:29)

Jimi Hendrix & B.B. King / The Kings' Jam (1968)

Hazır kafalar güzelken bi tane de Jimi patlatalım bari. Bizim de kafa güzel onun da kafa güzel, herkes güzel, dünya güzel. Yalan tabi... En iyisi mi biz, güzellikle dünyanın bağdaştırılması konusuna girmeden, asıl olayımıza dönelim.

Kalkıp da Electric Ladyland vermek de olmaz şimdi, dinlemeyen kalmamıştır. Onun yerine; uzun uzadıya konuşup tartıştıktan sonra bu kırık adamın, başka bi kırık adamla yaptığı Jam Session’ını vermenin blog adına yapılacak en hayırlı hareket olduğu konusunda karar kıldık. (Yalana gel)

Ara sıra böyle beslemeler yapmak lazım ki kozmik müzikle oluşturduğunuz rüyalarınızdan çıkıp daha farklı mavi alemlere akmanız için seyahat biletiniz olalım.

Bi de rica ediyorum, eğer ki bu yazıyı anlayan biri varsa; bana da anlatsın!

JIMI HENDRIX & B.B. KING

B.B. King / Gitar & Vokal

Jimi Hendrix / Gitar & Vokal

Elvin Bishop / Gitar

Buzzy Feiten / Bass

Paul Butterfield / Mızıka

Al Kooper / Org

Philip Wilson / Davul

Stuart ? / Piyano

Don Martin / Gitar

THE KINGS’ JAM

01 - Like A Rolling Stone (7:59)

02 - Blues Jam #1 Part 1 (18:56)

03 - Blues Jam #1 Part 2 (6:10)

04 - Band Introduction By B.B. King (1:01)

05 - Blues Jam #2 Part 1 (4:44)

06 - Blues Jam #2 Part 2 (13:25)

07 - Blues Jam #3 (3:29)

08 - It's My Own Fault (8:36)

LOUIS CYPHRE

Creedence Clearwater Revival / Cosmo's Factory (1970)

Abuk subuk gruplardan gidiyoruz, biraz country yapalım birader. Boktan zamanlara neşe katan, neşeli zamanları daha da neşeli yapan, kısaca herhangi bir X bilinmeyenini katlaya katlaya neşeyle çarpan adamların en neşeli albümü!

Creedence Clearwater Revival grubunu duymuş olmak normal. Nereden duyduğunuz önemli. Amerika dolaylarında otostop çekerken, yol üstünde birkaç bira içerek gırtlağınızı serinletmek için uğradığınız bi barın cızırtıyla karışık bir ses veren radyosundan mı, arkadaşınızın “oğlum dinle süper adamlar” lafından mı, yoksa The Big Lebowski filminden mi? Eğer üçüncü seçenekten duyduysanız, filmi de sevdiyseniz, keşke ben de sokakta bornozla dolaşsam diye düşünüyorsanız; boku yediniz. En az iki günde bir, albümü dinlemeniz olası.

Ha bi de; ola ki walkman’den dinliyorsanız albümü, muhtemelen dışarıya anlamsız bir surat ifadesiyle gülümsüyor ve dışarıdaki insanlara bakarak; içinizden “Bunlar nihilist, bana bir şey olmaz” laflarını geçiriyorsunuz. Farkında olmayabilirsiniz diye hatırlatmakta fayda var, zira ben farkında değildim.

CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL

Doug Clifford / Bass, Davul

Stu Cook / Bass, Davul

John Fogerty / Gitar, Vokal

Tom Fogerty / Ritm Gitar, Vokal

COSMO’S FACTORY

01 – Ramble Tamble (7:10)

02 – Before You Accuse Me (3:27)

03 – Travelin’ Band (2:07)

04 – Ooby Dooby (2:07)

05 – Lookin’ Out My Back Door (2:35)

06 – Run Through the Jungle (3:10)

07 – Up Around the Bend (2:42)

08 – My Baby Left Me (2:19)

09 – Who’ll Stop the Rain (2:29)

10 – I Heard It Through the Grapevine (11:07)

11 – Long as I Can See the Light (3:33)

Life / Spring (1971)

Metropol’den uzakta geçirilen zaman zarfında, biraz da kafa dinlemek amacıyla çıkılan yolculukta dinlenilen kafa; gözden geçirilen düşünceler, düşünülmemiş düşünceler, düşünmemekte ısrar edip de en sonunda düşünülmeye başlanmış düşünceler ve bir tutam da yeşillik ile en sonunda iyice kırıldı. Boşuna dememişler; “Düşün taşın boktur işin”.

Tabi iki dakika boş bırakmaya gelmemiş, yeni bi krautrock grubu daha bulunmuş 70’lerden. Biraderin de katıldığı, “arşiv olayı bitmez” yargısının en deli sebebi de bu zaten. Durmadan yeni birileri çıkıp, genişliyor bu ağzına ettiğimin grupları. Sonra topla toplayabilirsen.

Diğer bi boş bırakmaya gelmeyen şey ise, blog’un hem yavaş yavaş tüm ülkelere yayılması hem de blog’da “Kilometre Taşı” sıfatını hak etmiş Chase albümünün varlığı. Hem çok deli bir albüm çıktı, hem de DKGİK’ne yeni eleman atadı.

Bu gruba da geçen gün bir blog’da rastladım. “Ultra Rare Krautrock Album” olarak tanıtılmış. Hemen lak diye indirdik. İyi olması kötü olması fark etmez tabi, ender bulunan bi albüm olduktan sonra... Fakat albüm de, çok deli bir albüm çıktı. Blues’la Kraut’u harmanlamış adamlar bir nevi. Bazen bi takılıyorlar, yakala yakalayabilirsen. Etraf deli kaynıyor anasını satayım.

Bi de bu arada; Chase, Catapilla, Edge, Embryo, Godspeed You! Black Emperor, Life, John Mayall and the Bluesbreakers, Arktis ve Chicken Shack gruplarına sevgilerimi yolluyorum.

LIFE

Gernot Pilz / Bass

Linus / Davul, Vokal

LaVerne "Jason" Miller / Lead Gitar, Vokal

Marcel Mohr / Davul

SPRING

1 - Tantalizing Sensation (3:49)

2 - Laverne's (1:49)

3 - Dream Machine (6:17)

4 - Mean Woman (3:19)

5 - Hawaiian Jack (6:18)

6 - Honeydrippin' Boogie Woogie (3:09)

7 - Then I Am (Part One) (2:56)

8 - Then I Am (Part Two) (1:31)

9 - My Discovery (4:11)

10 - Talkin' 'bout A Woman (6:06)

11 - The Last Song (3:08)

LOUIS CYPHRE

Fear Itself - Fear Itself (1969)

Faust'a özür mahiyetinde tanıttığımız (birader kusura bakma, Sweet Smoke ve Aguaturbia'ları atladım ben ama yakında.. çok yakında...) bu albüm gene yeni keşiflerden. Pek bi bilgimiz yok doğal olarak haklarında. Adamlar ve 1 kadın olaraktan psychedelic blues rock yapıyorlar. E yıl da 1969 olunca muhtemelen Frisco'dandır bu elemanlar sanısı oluşuyor bende. Kesin olmasa da yüksek ihtimal öyledir. Bilgi sahibi olan haberdar etsin, tanıtıma bişeyler ekleyelim.

Sabahtan beri bu albümü dinliyorum, elemanlar Grateful Dead ayarındalar (taam taam abarttım ama gene de iyiler). Birader Cyphre sever eminim, hayattan elini eteğini çekmiş ve kendini kendine vurmuş olan birader Tuff Tuff The Puff da sever muhtemelen, kar yağarken kıçını kaşıyıp "yaw şu koltuktan kalksam da tuvalete gitsem" modunda olan birader Saku'nun albümle ilgili ne diyeceği her zaman olduğu gibi belirsiz... (adamı anlamak başlı başına problem).

Crawlin' Kingsnake, In My Time of Dying ve Lazarus ilk başta ilgimi çekenlerden oldu. Hava soğuk ya beyin hücreleri donmuş durumda, ancak bu kadar çıktı bugün, idare edin...

FEAR ITSELF

Ellen McIlwaine / Vokal, arp, Rhythm Gitar, Org
Chris Zaloom / Lead Gitar
Paul Album / Bass Gitar
Bill McCord / Davul

FEAR ITSELF

1 - Crawling Kingsnake (J.L.Hooker, B.Bassman)
2 - Underground River (Ellen McIlwaine)
3 - Bow'd Up (Ellen McIlwaine)
4 - For Suki (Ellen McIlwaine)
5 - In My Time Of Dying (Traditional arr. by Ellen McIlwaine)
6 - The Letter (W.C. Thompson)
7 - Lazarus (Traditional arr. by Ellen McIlwaine)
8 - Mossy Dream (Ellen McIlwaine)
9 - Billy Gene (Ellen McIlwaine)

10 - Born Under a Bad Sign

Chase - Chase (1971)

Hayat enteresan.. hergün yeni bişey öğreniyosun ya da benim gibi kendi şansını yaratmaya çalışıyosan mutlaka keşifte bulunuyosun. Ahan da yeni keşfim: Chase. Gene aynı dönemden Chicago ve Blood, Sweat & Tears ile aynı kulvardalar. Fakat ben her ikisinden de daha bi çok sevdim Chase'i. Belki de yeni duymuş olmamla alakalıdır, bilemiyorum. Yine de müzik arşivi yapan kişinin elinde bulunması gereken albümlerden biri.

Saku biraderimiz Sacred Mushroom'dan sonra enteresan bi grup bulamadığını söylemişti dün, buna bayılacağına eminim. İçinde saksofon yok bu arada, için rahat etsin. Trompet var bi dolu. Trompeti de sevmem diyosan allaandan bul ne diyim daha sana. Neyse elemanlar (Chase'den bahsediyorum) bi sürü kırık kafanın bir araya gelmesinden müteşekkiller. Progressive Rock içerisine sokabileceğimiz Jazz Rock/Fusion tarzında takılıyolar. Ben de hala etüd etme aşamasındayım Chase'i, üzerine çalışmalarım devam etmekte yani. Ama burada tanıtılmayı hakettikleri konusunda tartışma kabul etmem. Keşfedin işte yaw siz de...

CHASE

Bill Chase / Trompet
Ted Piercefield / Trompet, Vokal
Alan Ware / Trompet
Jerry Van Blair / Trompet, Vokal
Phil Porter / Klavye
Angel South / Gitar
Dennis Johnson / Bass, Vokal
Jay Burrid / Vurmalılar
Terry Richards - Lead Vokal (bunu da bi türlü bizim dile uyarlayamadık.. gerek varsa çalışalım üstüne..?)

CHASE

1 - Open Up Wide (3:48)
2 - Livin' In Heat (2:54)
3 - Hello Groceries (2:56)
4 - Handbags and Gladrags (3:23)
5 - Get It On (2:59)
6 - Boys and Girls Together (2:56)
7 - Invitation to a River (14:13)
a) Two Minds Meet
b) Stay
c) Paint It Sad
d) Reflections (ad lib)
e) River

Little Bitch (2008)

Gentleoctopus Records kendinden mi yoksa çevresinden mi sıkıldığını bilmeyenlere gururla sunar: Little Bitch. Bazen kaybettiğimizde, bazen görmediğimizde bazense umursamadığımızda, var olan hayatımızın içinde var olmaktan sıkılıp yok olmayı tercih edişlerimize ithaf ettiğimiz bu albümde kişisel tarihlerimize unutulmaz damgalar vuran parçaları toplamış bulunmaktayız. Tepe tepe kullanın. Zaten yaptığımız başka da bişey yok.

Ruhuna güvenmeyenlere önerilmez. Uykusuzluk ve depresyona yol açabilir ama ikisi aynı anda olmaz, korkmayın. Sakın yanılgıya düşüp sevgilinizle birlikte dinlemeyin, işin b.ku çıkabilir. Kırmızı bi gece hayali aşırı strese ve terleyen ellere dönüşebilir. Hareket halindeyken dinlenilmesi de tarafımızdan önerilmemektedir. Beklenmedik sonuçlar doğurabilir. Karın ağrısı, mide bulantısı, geçici görme veya duyma bozukluğuna yol açmaz. Sürekli ağlama ihtiyacı hissettirebilir. Kapaktaki kıza asılmak serbesttir, adresi müdiriyette saklıdır.

LITTLE BITCH

1 - Stairway To Heaven / Led Zeppelin (Bam bam'a saygıyla...)
2 - Soldier Of Fortune / Deep Purple (Cyphre'ın bebekliğine ithafen...)
3 - July Morning / Uriah Heep (Tuff Tuff The Puff'la birlikte geçen zamana ithafen...)
4 - Solitude / Black Sabbath (Kişisel öngörü...)
5 - Handy / Wishbone Ash (Junior'ı onca zaman taşıyan buz cadısına ithafen...)

Catapilla - Catapilla (1971)

Bu pek de ööle gecenin bi vakti insanın aklına gelecek albümlerden değil ama benimkine geldi işte. Akıl akıl değil ki! (Bu noktada bir önceki cümlenin ardına konabilecek ikinci ve tamamlayıcı bi cümle aradım ama bendeki akılın ne olduğuna dair en ufak bi fikrim olmadığından olsa gerek aklıma hiçbişey gelmedi. İçinden fazlaca akıl geçen cümleler kurmamak lazım!) Bu arkadaşlar 60'lı yılların sonunda İngiltere'de kurulmuşlar. Deneysel Jazz Rock yapıyolar. Grubun has adamı Gilli Smyth's Mothergong'daki Robert Calvert. Saksofon ağırlık bi grup bu Catapilla ve çıkardıkları her iki albümde de (ki biz ilkinden bahsediyoruz) tarzlarının dışına çıkmıyorlar ama bu ne menem bi tarz ise artık her dinleyişinde farklı bi albüm ya da grup dinliyormuş gibi oluyorsun.

Gecenin bi vakti dinlerseniz beton olma ihtimaliniz yüksek, yanında ottan boktan bişeyler olmasına da gerek yok. Alkolizm'e Hayır! :) Hepi topu 4 parça ve dördü de dehşetengiz parçalar ama "ne kadar uzunsa o kadar iyidir" mantığına inananlardansanız Embryonic Fusion favori parçanız olacaktır. Saksofona ve ritimlere dikkat.

CATAPILLA

Anna Meek / Vokal
Hugh Eaglestone / Saksofon
Graham Wilson / Gitar
Robert Calvert / Saksofon
Thiery Rheinhart / Wind instruments

CATAPILLA

1 - Naked Death [15:38]
2 - Tumbleweed [3:54]
3 - Promises [5:42]
4 - Embryonic Fusion [24:08]

Chicken Translate with Egg Sauce (2008)

Söz verdik mi tutarız. Unuttuğumuzu sanmış olanlara cevabımızdır. Kimsenin sallamadığı bi blog da olsak (3-5 kişi dışında kimsenin yorum yazmadığı ortada) bi söz verdik mi geç de olsa yerine getirmek için çabalıyoruz. Uzun zaman önce dediydik; Gentleoctopus Records 3 toplama albümle geliyor, diye. Ahan da bu üçlemenin son ayağı. İnsanı insanlıktan çıkarıp Deli Cevat moduna sokan gruplardan parçaları bir araya getirdik: Hawkwind (ki çoğu kimse Motorhead'den Lemmy'nin ilk grubu olarak bilir), Kanada'nın medar-ı iftiharı Rush, eskiden kalma bi alışkanlık olarak Eloy, Oblomov'un bize en büyük iyiliklerinden biri Gong, kendi keşfimiz olan Triumvirat veeee kafayı yediğimiz anlarda mı dinlediğimiz yoksa dinlediğimiz için mi kafayı yediğimiz konusuna bi türlü açıklık getiremediğimiz King Crimson.

Gönül ister ki bu paylaşımlara bi ses gelsin. Biri de desin ki yaw birlikte bişeyler yapalım, hiç olmadı oturup muhabbet edelim, yeni yüzleri adres defterimize kaydedelim. Bu durumdan çok sıkıldık. Ha birileri ses vermiyo diye bırakıcak değiliz ama iki çift laf etsek fena da olmaz hani. Eskiden, insanları bir araya toplayabiliyorduk. İmece diye bi kafe vardı. Dinleti filan yapardık orda; hem şimdi blog'a eklediğimiz grupları tanıtır hem de (bi iki defa oldu abartmayayım) canlı performanslar olurdu. Hatta Levent diye bi kardeşimiz vardı.. şimdilerde (tabi ben en son dinlediğimde) funk ağırlıklı karmakarışık bi müzik yapıyodu barlarda, kendi grubuyla birlikte. Yanlış hatırlamıyosam ilk biz çıkarmıştık onu.

Teheeeyyy! Ahan da buraya yazıyorum (hakkaten yazıyorum ööle el hareketi filan yok) bi süre sonra Levent adında bi elemanın dünya müzik tarihinde gitarıyla Eric Clapton, Ritchie Blackmore, Jimmy Page gibi adamların yanında durduğunu görürseniz şaşırmayın. Demir Kelebek Gereksiz İşler Kulübü'nün lafıdır bu. Yahu konuyu dağıttıkça dağıtmışım. Neyse... sözün özü bi ses verin yaw artık!

Unutmadan... seçki Cyphre'a ait.

CHICKEN TRANSLATE WITH EGG SAUCE

1 - Magnu / Hawkwind
2 - Cygnus X-1 / Rush
3 - Castle in the Air / Eloy
4 - Cat in Clark's Shoes / Gong
5 - Panic on the 5th Avenue / Triumvirat
6 - 21st Schizoid Man / King Crimson

Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)

Eskidendi... uzun zaman önce... hani o baharın kokularını duyduğumuz zamanlarda. Henüz İzmir'de bir yalnızlık yoktu. İstanbul'sa anlamsız bir boşluktan çok alışamadığımız yanımızdı; bizi biz yapan, bizi bizden çıkaran. Ve parmaklar kaşınırdı o zamanlar. Bi elde "Yolda" diğerinde "Amerika'da Alabalık Avı". Çantada da mutlaka "Suç ve Ceza". Bi sıcaklık kaplardı insanın her yanını o zamanlar. Bazen Beyoğlu'nda yağmurda, bazen Boğaziçi peteğinde soğuk rüzgara karşı, bazen sıcacık bi evde soğumuş insanlarla yaşanan sıcacık günlerde... Kelimeler de uzardı. Kelimelerin de bi anlamı vardı. Hatta kelimeler vardı eskiden. Şimdi bi bok yok! (ufacık tefecik bişey var ki o bunların hepsinin üstesinden geldi)

İşte o zamanların fon müziğiydi bu albüm. Günlerce, haftalarca bıkmadan usanmadan dinlenirdi. Kimse kimseye de sormazdı ne dinliyosun diye. Herkes kendine bi hayat seçmiştir bu albümün içinden. Ben ilk Baby I'm Gonna Leave You ile çarpıldıydım. Sonra da bi blues klasiği olan I Can't Quit You Baby. Sonra bu Tuff Tuff The Puff dallaması benim şarkım bunlar demeye başladı, ben o ara daraldım biraz bu durumdan ama neyseki o kazmadan daha da baskın çıktı albüm. Ööle işte.

LED ZEPPELIN

Jimmy Page / Akustik, Elektrik ve Pedal Steel Gitar, Vokal
Robert plant / Vokal, Armonika
John Paul Jones / Bass Gitar, Organ, Klavye, Vokal
John Bonham / Davul, Timpani, Vokal

Konuk Müzisyen (ne demekse..?)

Viram Jasani / Tabla drum (6.Parça)

LED ZEPPELIN

1 - Good Times, Bad Times (2:46)
2 - Babe, I'm Gonna Leave You (6:41)
3 - You Shook Me (6:28)
4 - Dazed And Confused (6:26)
5 - Your Time Is Gonna Come (4:34)
6 - Black Mountain Side (2:05)
7 - Communication breakdown (2:27)
8 - I Can't Quit You Baby (4:42)
9 - How Many More Times (8:28)

Brave New World / Impressions On Reading Aldous Huxley (1972)

Gecenin bi vakti, uykulu gözlerle, beton bi kafayla, dinlenilecek bir albüm aranmaktadır. Arşivde, tahminen 15 dakikalık bir göz gezdirme sonucunda aslında müzik arşivinde değil film arşivinde göz gezdirildiğinin farkına varılır ve tahminen bi 5 dakikada müzik arşivinin yeri saptanır. “Bu kafaya her şey gider” zihniyetiyle yola çıkılarak üç-beş kere yön tuşlarına, ardından da Enter’a basılır. Ve bu albüme denk gelinir. Böylece tribimiz başlar.

Huxley’in, Cesur Yeni Dünya kitabına mest olmuş üç-beş şerefsiz (iyi anlamda) bir araya gelip grup kurarlar. Grubun ismini kitaba, albümün ismini yazara adarlar. Ortaya ne çıkar? Tabi ki arıza bişi. Elemanlar da zaten Alman. Yaptıkları müzik de Krautrock. Albümü adadıkları kitap da malum. Şimdi bu albüm arıza olmayacak da hangi albüm olacak?

Soma ve Lenina şarkısı da favorilerimdendir. Somayı dinlerken insanın canı soma çekiyo şerefsizim. Bi de bizim, bu Lenina kaltağı üstünden bi projemiz vardı, ulan o da yalan olmuş. Vay anasını…

BRAVE NEW WORLD

Dicky Tarrach / Davul, Perküsyon

Lucas Lindholm / Bass, Bass keman, Org, Piyano

Herb Geller / Flüt, Korangle, Saksafon (Alto, Soprano & Tenor), Org

Reinhart Firchow / Flüt, Ocarina, Stylophone, Perküsyon, Vokal

John O'Brien-Docker / Gitar, Org, Perküsyon, Vokal, Wind Chimes

Esther Daniels / Vokal

IMPRESSIONS ON READING ALDOUS HUXLEY

1. Prologue (1:01)

2. Alpha Beta Gamma Delta (7:38)

3. Lenina (4:21)

4. Soma (5:18)

5. Halpais Corn Dance (3:24)

6. The End (17:42)

7. Epilogue (1:28)

LOUIS CYPHRE